بار اضافه - EXCESS BAGGAGE

سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کارولین کسلر و بیل بوردن
کارگردان : مارکو برامبیلا
فیلمنامه‌نویس : ایان لا فرنایس، دیک کلمنت و ماکس د. آدامز، برمبنای داستانی نوشتهٔ آدامز
فیلمبردار : ژان ایو اسکوفیه
آهنگساز(موسیقی متن) : جان لوری
هنرپیشگان : آلیشیا سیلورستون، بنیسیو دل تورو، کریستوفر واکن، جک تامپسن، نیکلاس تورتورو، سالی کرکلند، مایکل بوئن و هاری کانیک جونیر
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۱ دقیقه


̎امیلی̎ (سیلورستون) دختر جوان و پولدار اما بدعنقی است که ناامیدانه تلاش می‌کند توجه پدر میلیونرش، ̎الکساندر هوپ̎ (تامپسن) را به‌خود جلب کند؛ او نقشهٔ دزیده‌شدن خودش را طراحی و پس از فرستادن نامهٔ باج‌خواهی به پدرش، خود را طناب‌پیچ کرده و در صندوق عقب اتوموبیلش حبس می‌کند و منتظر می‌ماند تا برای نجاتش اقدام کند. اما پیش‌بینی‌های ̎امیلی̎ درست از آب در نمی‌آید زیرا خیلی زود خلاف‌کاری به نام ̎وینسنت̎ (دل تورو) اتومبیل را، در حالی‌که ̎امیلی̎ در صندوق عقب آن است، می‌دزدد. ̎وینسنت̎ و هم‌دستش، ̎گرگ̎ (کانیک جونیر) که متوجه وجود یک محمولهٔ غیرعادی در صندوق‌عقب شده‌اند، نمی‌دانند چگونه مشکل را حل کنند، زیرا چشم پوشیدن از باج دویست‌هزار دلاری بادآورده آسان نیست. اما ̎الکساندر̎ حاضر به پرداخت باج نیست و مشکل علاقه‌مند شدن ̎امیلی̎ به ̎وینسنت̎ نیز ماجراها را پیچیده‌تر می‌کند..
● کمدی رمانتیکی جاده‌ای که به‌طور عمده متکی بر جذابیت سیلورستون شکل گرفته است. سیلورستون را قطعاً نمی‌توان با استعدادترین بازیگر زن نسل خود به‌شمار آورد. قرار است که او با نوعی حضور طبیعی در جلوی دوربین (دوربین او را دوست دارد!) کارش را پیش ببرد و این را لابد صرفاً علاقه‌مندانش تأیید خواهند کرد. اما به این که چرا او به‌عنوان تهیه‌کننده (نخستین فیلم کمپانی فیلم‌سازی او، ̎بوسهٔ نخستین̎) این پروژه را برای تثبیت خود در هالیوود انتخاب کرده، به‌طور مشخص نمی‌توان پاسخ داد. به‌خصوص که برامبیلائی را بر سر کار گذاشته که پیش از آن فقط تجربهٔ ناموفق ویرانگر (۱۹۹۳) را پشت سر داشته است. (بار اضافه نیز به‌قدری ناموفق است که برامبیلا اصلاً از صحنهٔ سینما کنار رانده می‌شود.) دو بازیگر قابل توجه فیلم، واکن و دل‌تورو نیز هدر رفته به‌نظر می‌آیند (یکی در تقلید از شمایل خودش و دیگری در نقشی رمانتیک که برازنده‌اش نیست). بار اضافه را می‌توان در ردهٔ یک سری از فیلم‌های میان مایهٔ معاصر آمریکائی به‌شمار آورد که در آنها خشن‌ها با لهجهٔ نیویورکی و خبیث‌ها با لهجهٔ انگلیسی حرف می‌زنند.. و همهٔ شهرها هم انگار که ونکوور کانادا هستند!