آخرین قهرمان آمریکائی - The Last American Hero

سال تولید : ۱۹۷۳
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ویلیام رابرتس و جان کاتس
کارگردان : لامونت جانسن
فیلمنامه‌نویس : رابرتس، برمبنای مقاله‌هائی نوشته تام وولف.
فیلمبردار : جرج سیلانو
آهنگساز(موسیقی متن) : چارلز فاکس
هنرپیشگان : جف بریجز، والری پرین، جرالد فیتس جرالد، ند بیتی، گاری بازی، آرت لوند و اد لاتر.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۰ دقیقه.


«الروی جونیر جکسن» (بریجز)، دیوانه اتوموبیل، در حال حمل مشروب قاچاق پدرش، «الروی» (لوند)، به پلیس و مأموران اداره خزانه‌داری کلک می‌زند و از دست‌شان فرار می‌کند. آنان نیز که از این وضع خسته شده‌اند، «الروی» را دستیگر و دستگاه تقطیرش را نابود می‌کنند. «جونیر» را برای پرداخت جریمه قانونی پدرش در یک مسابقه غریب اتوموبیل شرکت می‌کند و با نصب یک دژکوب بر روی سواری خود برنده می‌شود. جمعیت تماشاگر از این کار او بسیار خوش‌شان می‌آید اما برگزار کننده مسابقه، «هاکل» (بیتی) به‌خاطر زیرپاگذاشتن قوانین، اخراجش می‌کند. «جونیر» قسم می‌خورد که دوباره برمی‌گردد ولی این‌بار به‌عنوان ستاره مسابقات. سپس به محل مسابقه اتوموبیل‌های معمولی می‌رود و اتوموبیل‌های خودش را می‌سازد (با پول حمل مشروب قاچاق همراه برادرش، «وین» / بازی)، به‌زودی به‌عنوان راننده‌ای دقیق و رو به ترقی شهرتی به هم می‌زند. او با وجود مشکلات مالی ترجیح می‌دهد که مستقل باشد و پیشنهاد «برتن کولت» (لاتر) را برای حمایت از او به‌عنوان یک راننده حرفه‌ای رد می‌کند. در عوض او و «وین» یک دستگاه تقطیر مخفی می‌سازد تا هم پدرشان را غافلگیر کنند و منبع درآمدی داشته باشند. اما وقتی «الروی» به خانه برمی‌گردد، آن را از بین می‌برد. اگرچه قاچاق مشروب تنها کاری است که او بلد است، اما نمی‌خواهد پسرانش مثل او نیمی از عمرشان را در زندان بگذرانند. حالا «جونیر» بدون اتوموبیل و پول و در حالی که دل‌باخته دختری به نام «مارج» (پرین) نیز شده است، نزد «برتن» می‌رود و قرار می‌شود به‌صورت حق‌الزحمه‌ای در یک مسابقه برای او براند. «جونیر» برنده می‌شود و این‌بار با حق‌الزحمه بالاتری مسابقه می‌دهد و در کنفرانس مطبوعاتی، با این سؤال روبه‌رو می‌شود که «جونیر، حالا از اینجا به کجا می‌روی؟»
* ظاهراً دل مشغولی اصلی فیلم عدالت و بی‌عدالتی است. اما توفیقش بیشتر در پرداخت شخصیت «الرویِ» جوان و معصومیت او است که قابلیت زیادی برای ایجاد سمپانی در تماشاگر دارد. فیلم ضعیف آغاز می‌شود، اما در ادامه، کارگردانی جانسن در صحنه‌های مسابقه و لحظه‌های عاطفی بهتر می‌شود به‌خصوص رابطه عاطفی و معصومانه بریجز با پرین تأثیرگذار است. این دو بهترین بازی‌های فیلم را ارائه می‌دهند، اگرچه کار بازیگران فرعی هم دیدنی است.