میبد ، استان یزد

میبد در شمال‌غربی یزد، كنار جاده تهران - بندرعباس و راه‌‌آهن تهران - كرمان قرار دارد. مساحت این منطقه در حدود 845 كیلومترمربع و ارتفاع آن از سطح دریا نزدیك به 1220 متر است. «میبد» از واژه‌های فارسی میانه است كه در دوره ‌ساسانی به این شهر اطلاق می‌شده و در متن‌های تاریخی و جغرافیایی قرون اولیه اسلامی بارها از این نام یاد شده است.
براساس یك افسانه، میبد در روزگار «كیومرث» بنیانگذاری شد و نخستین ساكنان این سرزمین یعنی اهالی بیده، مهرجرد، میبد،‌ فیروزآباد و بارجین در دهانه رودخانه‌های قدیمی میبد یا به فاصله‌ای نزدیك از مصب آن‌ها استقرار یافتند. به دلیل آنكه،‌ امكان تأمین نیازهای اولیه از جویبارهای دائمی یا فصلی بستر این رودخانه میسر بود. ولی پس از تغییرات اقلیمی و كاهش آب‌های سطحی منطقه، اهالی آن به فنون‌ آب‌یابی و كاریزكنی دست یافتند.
«میبد» یكی از نمونه‌های نادر شهرهای باستانی ایران به شمار می‌رود، هرچند كه بافت سنتی آن گزندهای فراوان دیده است، امّا هنوز بسیاری از پدیده‌ها و عناصر شهری قدیم، مانند راه‌های باستانی، بناها و تشكیلات وابسته به آن، كهن‌‌دژ، شارستان، بیرونه‌ها و آثار گسترش شهری و بازمانده بناهای كهن را می‌توان در آن تشخیص داد.
كهن‌ترین سند هویت تاریخی و آغاز شهرسازی در سرزمین یزد، «نارین قلعه» میبد است. این كهن دژ همچون پیری خسته و خاموش سرگذشت سالیان درازِ رنج و آسایش مردمان این دیار را به یاد دارد.
از اماكن تاریخی و دیدنی این شهر می‌توان از مسجد جامع، عمارت نارین قلعه، رباط شاه‌عباسی،‌ برج كبوترخان و آتشكده‌‌هایی چون آتشكده حسن‌آباد، مزرعه كلانتر، پیرخرمن و پیرمزرعه حاجی نام برد.