دولت امام ، کار و عزت ملی

رهبر معظم انقلاب اسلامی در روز آغازین هفته دولت در دیدار با دولتمردان کشور نکات نغز فراوانی بیان فرمودند که صد البته در یک مجال کوتاه امکان پرداختن به همه موارد نیست، از این رو به واگویی بعضی از این نکات می پردازیم:
۱) دولت کنونی از منظر رهبری- که با ریز و درشت مسایل کشور و تحولات آشنا هستند- دارای سه خصوصیت ممتاز است، به این معنا که این خصوصیات یا در دولت های پیشین نبوده و یا اندازه آن بسیار محدود بوده است. با این سه خصوصیت ممتاز می توان دولت را اینگونه معرفی کرد: «دولت کار»، «دولت امام و انقلاب» و «دولت عزت ملی».
۲) دولت کار بودن به این معناست که در ریخت شناسی دولت فعلی جز «کار» دیده نمی شود و این در حالی است که دولت های قبلی هم کار می کردند یعنی وظایف قوه مجریه را پیش می بردند و در همان حال به اموری که به آنان ارتباطی نداشت و یا در نقطه مقابل وظایف آنان بود نیز سرگرم می شدند، حزب بازی، گروه بازی، راه انداختن دسته های سیاسی به قصد خاموش کردن مخالفان، ویژه خواری و ویژه خورانی نیز بخشی از هویت یا ماهیت دولت های قبلی بود که جنبه «کاری» آنها را مخدوش می کرد. دولت کنونی وقت خود را به «کار» و «اوقات فراغت» تقسیم نکرده است. همه وقت دولت فعلی به «کار» اختصاص دارد به گونه ای که می توان گفت در دولت فعلی «فراغت» و «استراحت»، جای خود را به «کار» داده و این خصوصیت دولت فعلی را تا آنجا که ممکن است فربه نموده است. از همین رو برخلاف دولت های قبلی- و رؤسای محترم دولت های قبل- که نشاط شخصی خوبی داشتند این دولت نشاط اجتماعی خوبی دارد و نشاط شخصی خود را هزینه نشاط اجتماعی کرده است. این در دولت فعلی آنقدر «بیّن» است که در چهره نوعاً خسته دکتر محمود احمدی نژاد تجسم یافته است. اگر جمع ساعات کاری این دولت را با جمع ساعات هر دولت دیگری مقایسه نمائیم حتماً درمی یابیم که این دولت حداقل ۳ برابر دولت های قبلی وقت گذاشته و از این رو عمر پروژه های دولت به یک سوم زمان و حتی یک چهارم زمان قبل تقلیل یافته است و دقیقاً به همین دلیل حتماً هزینه های کشور به حداقل نیمی از هزینه های دولت های قبل رسیده است.
دولت فعلی کار را برای «کار حزبی» نخواسته است و از همین رو حزبی از پس این دولت پدید نیامده همچنان که پیش از آن حزبی در اختیار این دولت نبوده است از سوی دیگر به همین دلیل که حزب گرایی در این دولت راهی ندارد، این دولت مورد آماج احزاب مختلف قرار گرفته است.
۳) دولت امام بودن به این معناست که این دولت دو شعار کلیدی حضرت امام خمینی را «غبارروبی»- نمی گوئیم احیا- کرد، این دو شعار، «عدالت» و «استکبارستیزی» بود. عدالت مورد نظر امام تقسیم مساوی امکانات میان برخورداران و محرومان نبود، امام این را عین ظلم می دانست. حضرت امام رسیدگی به محرومان و ترجیح پابرهنگان بر ثروتمندان را عین عدالت می دانستند و آن را در دولت طلب می کردند. چه کسی است که نداند از زمان روی کار آمدن دولت سازندگی تا روزی که حجت الاسلام سیدمحمد خاتمی کرسی ریاست جمهوری را ترک گفت این عقیده ناب امام خمینی عنوان مورد توجه قرار نگرفت و تقریباً مهجور بود. و صد البته، رهبر معظم همواره نگران این ترک و هجران بود که رد پای تاکیدات حضرت آقا بر عدالت گرایی به آبان سال ۱۳۶۹ بازمی گردد. دولت کنونی از آغاز فعالیت خود این عدالت گرایی را سرلوحه فعالیت خود قرار داد. یک روز خبرنگاری از آقای احمدی نژاد پرسید رمز موفقیت شما در انتخابات ریاست جمهوری چیست. شما این زیرکی و درک را از کجا پیدا کردید. ایشان پاسخ داده بود: «تنها کاری که من کردم مطالعه سخنان رهبر معظم انقلاب بود. من دیدم ایشان روی دو عنصر «عدالت» و «معنویت» تاکید فراوانی دارند من همان را شعار خود قرار دادم و مردم به این شعارها رای دادند.»
استکبارستیزی وجه دیگری از مطالبه اساسی و جدی و استراتژیک حضرت امام خمینی(ره) بود که متأسفانه در دوره ای از زمان از سیستم فکری و اجرایی کشور حضور موثری نداشت. بعضی از دولتمردان ما ذیل عنوان «تعامل با دنیا»، «پرهیز از دشمن تراشی»، «انطباق با استانداردهای بین المللی»، «استفاده از فرصت های بین المللی»، «انتقال سرمایه به ایران» ،«ابهام زدایی از هویت ایران و اسلام»، «تقدم منافع ملی بر هر چیز» و... که بعضی از این حرف ها در جای خود درست هم بودند ولی نوعاً بی جا و با روشی تسلیم طلبانه دنبال می شدند، رویه ای را در پیش گرفتند که باعث اضطراب و نومیدی ملت های مسلمان می شد. دولت فعلی آمد و با جرات از حقوق حقه ایران و اسلام و انقلاب سخن گفت و خوشبختانه بعد از سه سال آثار و برکات آن در صحنه سیاسی کشور ظاهر شده است به گونه ای که حتی ادبیات «تسلیم طلبان سابق و البته طلبکاران امروز» را هم تحت تاثیر قرار داده است.
۴) دولت عزت ملی و ترک انفعال نماد دیگری از امتیازات این دولت است و از قضا بهانه حمله تسلیم طلبان نیز می باشد. دولت کنونی عزت ملی را عین «مصلحت» و «حکمت» می داند در حالیکه بعضی ها در گذشته مصلحت گرایی را عین حکمت و عزت می دانستند و البته پرواضح بود که برای عزت و حکمت ارزشی قایل نیستند. تفاوت دولتی که «عزت» مدار است با دولتی که «مصلحت»مدار است در این است که آن یکی به پیش می تازد و دشمن را از مواضع غاصبانه دور می کند ولی این یکی با هر نعره دشمن عقب می رود و سنگرها را به دشمن می سپارد. اما در این میان یک نکته اساسی هم وجود دارد، دولت کار، دولت امام و دولت عزت دقیقاً دولت مردم نیز هست چرا که مردم از مسئولان خود کار می خواهند وقتی دولت را عازم کار ببینند سختی ها را تحمل می کنند و به افق موفقیت های بزرگ چشم می دوزند از این رو در دولت فعلی اگر چه در بعضی از حوزه ها مشکل مردم تشدید هم شده اما به حادثه اعتراضی- که در دولت های قبلی بعضاً داشتیم- منجر نشد. وقتی مردم دولتی را با استانداردهای امام منطبق ببینند، کمک به آن را یک تکلیف شرعی به حساب می آورند و از این رو اجماع ملی برای به ثمر نشاندن برنامه های نظام و دولت به راحتی شکل می گیرد در حالیکه در دولت های امتیازخواه و تسلیم طلب مردم با بدبینی به سیاست ها، اهداف و نتایج آن می نگرند.
وقتی مردم دولت خود را دولت عزت بدانند آن را چون جان گرامی ارج می نهند چرا که هیچ چیز به اندازه عزت ملی، مردم را از نظام سیاسی خود خرسند نمی کند. نمونه کاملاً شفاف این مسئله بروز همگرایی ملی درباره پرونده هسته ای است .
دولت عزت دولت آمال ملتی است که منافع ملی و دینی خود را بر هر چیز دیگر ترجیح می دهد.
اما دولت با همه آنکه دولت ممتازی است و نباید آن را با دوره های قبل قیاس کرد در عین حال خالی از نقص هم نیست. بخشی از این نقائص تا حد زیادی طبیعی است چرا که رئیس جمهور فعلی از دل یک تجربه قبلی و یا یک حزب فراگیر و یا یک دولت قبلی متولد نشده است بنابراین انتظار اینکه دولتمردانی متناسب با اهداف ممتاز این دولت از قبل و یا در دوره کوتاه تربیت شده باشند، منصفانه نیست. دولت البته بعد از سه سال تا حدود زیادی مردان خود را شناخته و توانسته است به یک تفکر غالب در میان توده ها و صاحب نفوذ در میان بخش هایی از نخبگان تبدیل شود که این نوید آینده ای موفقتر را پیش روی قرار می دهد.

سعدالله زارعی

منبع : روزنامه کیهان