فاصله ما با ۱۱ تیم دیگر

بسکتبال ایران در حالی برای اولین بار بازی‌های المپیک را تجربه می‌کند که پیش از این در هیچ مسابقه جهانی حضور نداشته است. به نظر می‌رسد این موضوع تاثیر زیادی در روند آماده‌سازی و به طور حتم در نحوه عملکرد تیم ملی در بازی‌های المپیک دارد.
بسکتبال ایران بعد از المپیک سال ۱۹۴۸ لندن که نیازی به سهمیه ورودی نبود، در دیگر المپیک‌ها حضور نداشت و با توجه به این فاصله طولا‌نی بود که وقتی در مسابقات قهرمانی آسیا در ژاپن جواز المپیک پکن را گرفت، شوک بزرگی را به جامعه بسکتبال وارد کرد. تاثیر روانی این موفقیت در حدی بود که مسوولا‌ن این رشته هنوز از این بهت‌زدگی خارج نشده‌اند و به همین دلیل است که نمی‌توانند برنامه‌ریزی دقیقی جهت آماده کردن تیم ملی برای این بازی‌ها داشته باشند. ‌
لا‌زمه هر موفقیتی داشتن برنامه بلندمدتی است که استمرار داشته باشد. درست است که ایران برای کسب سهمیه برنامه داشت اما برای موفقیت در المپیک از قبل برنامه‌ای پیش‌بینی نشده بود. موضوع مهم دیگری که باید به آن توجه داشت جوان بودن بسکتبال ایران و نداشتن تجربه است.در حالی که ۱۱ تیم دیگری که به المپیک راه پیدا کرده‌اند، در سطح اول جهان قرار دارند، ایران به جز بازی در غرب آسیا و آسیا تجربه دیگری ندارد. تیم‌هایی نظیراسپانیا و روسیه از قهرمانان اروپا هستند و با ارتباطاتی که در سال‌های گذشته با ‌NBA داشته‌اند چند گام از اروپا هم فراتر رفته‌اند و به سرزمین رویاها، آمریکا نزدیک شده‌اند و در ۲۰ سال اخیر رشد چشمگیری داشته‌اند. در این شرایط توقع غیرمنطقی‌ای است اگر گفته شود که ایران باید در المپیک، آرژانتین را شکست بدهد یا به موفقیت دیگری برسد. این انتظارات حتی می‌تواند تبعات منفی نیز داشته باشد. شکاف عمیق ایران با اروپا و آمریکا غیرقابل‌انکار است و بهتر است که گفته شود فاصله آسیا با این دو قاره قابل‌توجه است. تیم چین که در آسیا همه رقیبان را با اقتدار شکست می‌دهد، در المپیک‌ها همیشه تیم یازدهم یا دوازدهم بوده است. چین با اینکه در سال‌های گذشته با حضور بازیکنانش در ‌NBA به تیم‌های مطرح جهان نزدیک‌تر از قبل شده، اما باز هم فاصله زیادی با مدعیان بسکتبال دارد. تنها تفاوت این تیم با قبل این است تعداد باختشان کمتر شده است.
باید قبول کرد که نتیجه‌گیری ایران در المپیک امکانپذیر نیست، اما می‌شود از این موقعیت بهترین استفاده را برد. حضور در المپیک فرصت خوبی است که بسکتبال ایران دیده شود و بعد از مراودات جهانی شکل بگیرد. با حضور در میادین جهانی و برنامه‌ریزی بلندمدت است که می‌شود به آینده امیدوار بود. در ورزش‌های انفرادی برای جهانی شدن کار سخت نیست. در ورزشی نظیر کشتی ظهور تک چهره‌ها برای اینکه این رشته رویکرد جهانی‌شان را نشان بدهد، کافی است. اما در رشته‌های تیمی زمان زیادی لا‌زم است. بعد از حضور در رقابت مهمی نظیر المپیک به طور حتم انعکاس جهانی روی آن تاثیر می‌گذارد و رویکرد سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک در قبال این ورزش تغییر می‌کند؛ البته از نوع مثبت. ‌
درست است که در المپیک پکن نباید از ایران انتظار برد داشت، اما این دلیل نمی‌شود که در این مدت برنامه‌ای هم برای آمادگی بهتر تیم نداشت. در حال حاضر بازیکنان تیم ملی و نفرات دیگری که شانس حضور در این تیم را دارند، در لیگ برتر بازی می‌کنند و در مرحله آماده‌سازی هستند. آنها در رقابت‌های بعضا سخت شرکت می‌کنند و با استرس‌ها و اضطراب‌هایی که در این لیگ تجربه می‌کنند، می‌توانند تمرینات خوبی در این مسابقات داشته باشند. به طور حتم بعد از اتمام لیگ اردوها و مسابقات تدارکاتی خارجی هم برای تیم ملی در نظر گرفته می‌شود. در کنار آمادگی جسمانی باید به فکر آماده کردن آنها از نظر روحی هم بود. به هرحال المپیک پکن اولین مسابقه بزرگی است که آنها تجربه می‌کنند و باید از هر نظر آماده باشند. ‌

افشین رضاپور

منبع : روزنامه اعتماد ملی