خانه اروپایی

به دنبال دو جنگ جهانی در نیمه اول قرن بیستم تعدادی از رهبران اروپایی در اواخر دهه ۱۹۴۰ متقاعد شدند كه تنها راه برای استقرار صلحی طولانی مدت اتحاد دو ملت اصلی متخاصم در این دو جنگ یعنی فرانسه و آلمان هم از لحاظ سیاسی و هم از لحاظ اقتصادی است. وزیر خارجه فرانسه رابرت تسومان در سال ۱۹۵۰ تشكیل اتحادی از همه كشورهای اروپایی را پیشنهاد كرد. اولین قدم برای این كار تلفیق صنایع زغال سنگ و فولاد در اروپای غربی بود.
در سال بعد «جامعه فولاد و زغال سنگ اروپا» (ECSC) با عضویت شش كشور بلژیك، فرانسه، آلمان غربی، ایتالیا، لوكزامبورگ و هلند به دنبال امضای «پیمان پاریس» تشكیل شد. ECSC در سال های بعدی آنقدر موفق بود كه باعث تلفیق سایر بخش های اقتصادی این كشورها شد. در سال ۱۹۵۷ برمبنای «پیمان رم»، «جامعه اقتصادی اروپایی» (EEC) و «جامعه انرژی اتمی اروپا» به وجود آمد و شش دولت عضو با تشكیل یك بازار مشترك شروع به حذف موانع تجاری در میان خود كردند.در سال ۱۹۶۷ نهادهای همه این سه جامعه رسماً درهم ادغام شدند و «جامعه اروپا» (EC) را به وجود آوردند و به دنبال آن یك كمیسیون واحد، یك شورای واحد وزیران و پارلمان اروپا به وجود آمد.
اعضای پارلمان اروپا ابتدا از پارلمان های ملی انتخاب می شدند، اما در سال ۱۹۷۹ اولین انتخابات مستقیم برای گزینش اعضای این پارلمان انجام شد، كه هر پنج سال یك بار پس از آن برگزار شده است. اولین گسترش جامعه اروپا با اضافه شدن دانمارك، ایرلند و بریتانیا صورت گرفت. دهه ۱۹۸۰ شاهد اضافه شدن اعضای دیگری به جامعه اروپا بود. یونان در سال ،۱۹۸۱ اسپانیا و پرتغال در سال ۱۹۸۶. پیمان ماستریخت در سال ۱۹۹۲ اساس اشكال بیشتر همكاری در سیاست خارجی و دفاعی، امور قضایی و داخلی و خلق یك اتحاد اقتصادی و مالی از جمله یك پول مشترك را گذاشت. این تلفیق بیشتر باعث خلق «اتحادیه اروپا» (EU) شد. در سال ۱۹۹۵ اتریش، فنلاند و سوئد به اتحادیه اروپا پیوستند و تعداد اعضای آن را به ۱۵كشور رساندند. ارز جدید این اتحادیه به نام «یورو» در اول ژانویه ۱۹۹۹ به بازارهای جهانی پول وارد شد و به واحد تبادل مالی در همه كشورهای اتحادیه اروپا به جز بریتانیا ، سوئد و دانمارك بدل شد.در سال ۲۰۰۲ شهروندان ۱۲ كشوری كه یورو را پذیرفته بودند اسكناس ها و سكه های یورو را به جریان انداختند. در سال ۲۰۰۴ ، ۱۰ عضو جدید به اتحادیه اروپا پیوستند، قبرس، جمهوری چك، استونی، مجارستان، لاتویا، لیتوانی، مالت، لهستان، اسلواكی و اسلوونی و به این ترتیب تعداد اعضای آن را به ۲۵ كشور رساندند. در سال ۲۰۰۳ «پیمان نیس» برای تضمین تداوم كاركرد موثر اتحادیه با وضع قواعدی برای كارآمدتر كردن اندازه و روال های نهادهای اتحادیه اروپا به وجود آمدند. پیمان قانون اساسی اتحادیه اروپا در ۲۹ اكتبر ۲۰۰۴ به هر یك از دولت های عضو دو سال فرصت داد تا این سند را تصویب و آن را برای رفراندوم اول نوامبر ۲۰۰۶ آماده كنند.در رفراندوم هایی كه در فرانسه و هلند در ماه های مه و ژوئن سال ۲۰۰۵ انجام شد، قانون اساسی پیشنهادی رای نیاورد.به این ترتیب آینده سیاسی و تلفیق سیاسی درازمدت اتحادیه اروپا مورد تردید قرارگرفت.تحول اتحادیه اروپا از یك توافق اقتصادی منطقه ای در میان شش دولت همسایه در سال ۱۹۵۱ تا سازمان فراملی امروز متشكل از ۲۵ كشور در سراسر قاره اروپا پدیده ای بی سابقه در تاریخ به حساب می آید. اتحادهای سلسله های پادشاهی برای ادغام قلمروهایشان از مدت ها پیش در اروپا روالی معمول بوده است.
در موارد معدودی حتی اتحادهای در سطح كشوری رخ داده است - مثل مشترك المنافع لهستان - لیتوانی و امپراتوری اتریش - مجارستان. اما اینكه شمار بزرگی از دولت - ملت ها بخشی از اقتدار خود را به موجودیتی فراگیر واگذار كنند، بی سابقه است. گرچه اتحادیه اروپا به معنای دقیق كلمه فدراسیون محسوب نمی شود، بسیار فراتر از اتحادیه های تجارت آزاد مثل «آسه آن» و «نفتا» است. این اتحادیه پرچم، سرود، تاریخ بنیانگذاری و ارز خاص خود را دارد و نیز یك سیاست مشترك خارجی و امنیتی را در مراودات با سایر ملت ها دارد. در آینده بسیاری از این خصوصیاتی كه نشان دهنده وجود یك ملت واحد است، احتمالاً گسترش خواهد یافت.

منبع : روزنامه شرق