یکشنبه, ۷ بهمن, ۱۴۰۳ / 26 January, 2025
مجله ویستا
شیر و شراب
نسیمی از راه رسید و یال مرطوبش را نوازش داد. احساسی از خرسندی و بی‌نیازی، همهٔ وجودش را دربرگرفت. از سر شوق نعره‌ای كشید. چند پرنده پر كشیدند و چند پر از بالهایشان جدا شد و بر زمین افتاد. آهویی رمید؛ خرگوشی ترسید، و طوطی بچه‌ای جیغ كشید. گوزنی سراسیمه گریخت، و شاخهایش به شاخه‌های درختچه‌ای گیر كرد و گرفتار شد.
از كنار نهر دور شد. همه چیز شادی آور و دلپذیر بود: زمانی مناسب، برای گشت و گذار، زیر پا گذاشتن جنگل، و جا به جا كردن قربانی در شكم؛ تا گوشت او بسوزد و هضم شود؛ و نعره‌اش، زورِ پنجه‌هایش و برندگی دندانهایش افزون گردد.
با هر قدم كه بر می‌داشت حیوانی از برابرش می‌گریخت و صدای ترس‌آلودی از گوشه‌ای برمی‌خاست.
قدم‌زنان پیش می‌رفت؛ كه بوی مطبوعی او را به خود خواند: بوی گوشت سوخته؛ بوی كباب. سیر بود. به هیچ غذایی میل نداشت. اما چیزی، از روی كنجكاوی، او را به سوی بوی مطبوع می‌كشید.
ایستاد و سر چرخاند و بو كشید و در هوای ملایم عصرگاهی، بوی كباب را دنبال كرد.
به جایی رسید كه چند هیزم نیم‌سوخته، یك تكه گوشت نیم خورده و پیاله‌ای با مایعی سرخ فام بر جای مانده بود. صدای قهقههٔ چند آدمی كه از آنجا دور می‌شدند، لحظه‌ای درجا لرزاندش. ولی صداها دور و دورتر می‌شدند؛ و او، آنجا، تنهای تنها بود.
گوشت نیم‌خورده، اشتهایش را به خود نخواند؛ اما پیاله و مایع سرخفام، نگاهش را به سوی خود كشید.
سر به پیاله نزدیك كرد. چند مگس و زنبور كه دور آن جولان می‌دادند، از برابر چهرهٔ ترسناك او دور شدند. سر به پیاله نزدیك كرد؛ آن قدر كه دیگر تصویر خود را هم در آن می‌دید. زبان از دهان بیرون كرد و در مایع سرخفام فرو برد. زبانش كمی سوخت. ولی هرچه بود، برایش تازگی داشت. با آنچه كه تا آن‌وقت از نهر و بركه نوشیده بود، تفاوت داشت. مایعی چسبناك، كه آرواره بزرگ و سنگینش را نرمش داد.
این بار بیشتر، از مایع سرخفام نوشید. هر چه پیش می‌رفت گرمایی تازه و ناشناخته، بیشتر در تنش می‌دوید. گرمایی نه چون گرمای صحرا و بیشه و گرمای دم‌كردهٔ جنگل؛ گرمایی كه تنش را آن به آن سبك‌تر می‌كرد، و میل به برخاستن از زمین را در تن او جاری می‌ساخت.
سر از پیاله كه بیرون آورد، دیگر شیر نبود. پرنده‌ای بود سبكبال، كه بی‌هیچ مانعی به هر جا پرواز می‌كرد. پاهایش چون بال پرندگان، او را به این سو و آن‌سو می‌بردند، و یالهایش چون پر پرندگان، با وزش نسیم می‌رقصیدند. نعره در گلویش خاموش شد و لبخندی كه نمی‌دانست از كجا آمد، لبهایش را از هم گشود. ناگاه همه را به خود نزدیك دید: گوزنی كه شاخهایش او را گرفتار كرده بود خود را رها ساخت و پیش آمد. از او نمی‌ترسید و چابك می‌دوید. گوزن آمد و با شاخهایش محكم بر شكم او كوفت.
شیر دردی احساس نكرد. گویی یكی تنش را خاراند. آهویی آمد و با س‍ُم، محكم بر صورت او كوبید. شیر دردی نكشید تا بر آشوبد و آهو را بترساند. د‌َم به د‌َم بدنش گرم‌تر می‌شد و زمینی بودن را فراموش می‌كرد. خرگوشی د‌ُمش را گاز گرفت. موشی بر پشت او سوار شد و مسخرگی آغاز كرد. گورخری پیش روی او شروع به رقصیدن كرد. طوطیان، جیغ كشان می‌خندیدند. میمونها به سرش میوه‌های جنگلی می‌زدند و آب دهان بر او می‌انداختند.
قدم به قدم می‌رفت و از خود بیخودتر می‌شد. دیگر او نبود. اویِ او در پیاله جا مانده بود. جنگل پی در پی دور سرش می‌چرخید: چهره‌های حیوانهای جنگلی چون صورتكهایی كج و كوله و مسخره، او را می‌خنداندند. دیگر رو به رویش جنگل نبود. جنگل برایش بود و نبود. همه چیز بین زمین و آسمان سرگردان بود.
ناگهان به خود آمد. از آسمان به زمین افتاد. بی‌آنكه بخواهد پیش می‌رفت. خواست به عقب بازگردد؛ اما دیگر دیر شده بود. پرتگاهی دهان باز كرده بود...
محمد میر کیانی
منبع : سورۀ مهر
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست