قلمرو استقرار

ایل بختیاری یا لر بزرگ از ایل‌های بزرگ و صاحب نام ایران است كه نفوذ سیاسی و اقتصادی گسترده‌ای در جنوب غربی كشور داشته است. تحولات سیاسی و اقتصادی كشور به ویژه بعد از سال‌های 1340 بنیان‌های اجتماعی و اقتصادی آن را دگرگون كردهاست، به طوریكه یكجانشینی، اشتغال در صنایع نفتی جنوب، مهاجرت و اسكان در شهرها و روستاها، تشكیلات و ساختار ایلی آن را دچار فروپاشی كرده است، ولی جامعه بختیاری‌ها همچنان تحت تأثیر آداب و رسوم و نظامهای قبیله‌ای خود قرار دارند. ایل بختیاری به دو نیمه یا بلوك «هفت لنگ» و «چهار لنگ» تقسیم می‌شود. این دو بلوك براساس مقررات مالیاتی دوران صفوی شكل گرفته است در آن دوره لنگ (نصف جفت) از اصطلاحات رایج مالیاتی بود.
قلمرو سرزمینی ایل بختیاری در جنوب غربی كشور میان دو ناحیه كوهستانی بختیاری و لرستان از یك سو و ناحیه جلگه‌ای گرمسیری غرب و جنوب خوزستان و كهگیلویه و بویراحمد از سوی دیگر قرار دارد. این منطقه از قلل مرتفع زرد كوه بختیاری با بیش از 4000 متر و كوه‌های الیگودرز با ارتفاع بیش از 2500 متر شروع شده و به سمت غرب و جنوب تا جلگه پست آبرفتی خوزستان ادامه می‌یابد. این محدوده مانند چهارگوشی است كه طول و عرض آن با اندكی اختلاف، تقریباً با هم برابر است. در حال حاضر مناطق اصلی اسكان بختیاری‌ها در دو استان چهارمحال و بختیاری و خوزستان تمركز یافته است و به طور كلی سكونت ایل بختیاری به مناطق زیر محدود شود :
از شمال به استان اصفهان و لرستان (نجف‌آباد، داران، الیگودرز)،‌ از مشرق به اصفهان، شهرضا و بروجن، از جنوب به سمیرم، لردگان و شمال استان كهگیلویه و بویراحمد و از مغرب و جنوب غربی به شهرستان‌های رامهرمز، شوشتر. دزفول و شمال اهواز.