نبرد هسته‌های دوگانه

AMD مأموریت جلوگیری از قلمروی Core ۲ Duo محصول اینتل را شروع کرد.
نگران نباشید. این پیغامی است که اینتل روز بیست و سوم جولای درست هم‌زمان با گسترش هسته دوگانه پردازشگر دسک‌تاپی که درگذشته با نام Conroe شناخته می‌شد، به AMD فرستاده است.
هسته دوگانه قاتلی است که می‌تواند تاج قدرت اجرائی پی‌سی را بار دیگر برای اینتل روی هر برنامه کاربردی دسک‌تاپ ۳۲ بیتی تصاحب کند و AMD هم نمی‌تواند هیچ‌کاری در این رابطه انجام دهد. بیائید این جمله را اصلاح کنیم! دست‌کم به این سرعت نمی‌تواند. این فن‌آوری تازه‌ترین تراشه FX-۶۲ Athlon ۶۴، سوکت AM۲ با ۶۵ نانومتر را از بازی گرفته تا رمز‌برداری رسانه‌ای و شکست اعداد صحیح با روش‌های قدیمی شکست داده است، اما آیا برای این شکست‌خورده ابدی صنعت پردازشگر جای امیدی هست؟
اگر اینتل اجراء پردازشگر ۳۲ بیتی دارد که با ساختار تحسین‌برانگیز هسته دوگانه طراحی و ساخته شده است، شاید بتوان مشکلات پیشین را به فاصله کوچک و ناچیزی در محیط داده‌های ۴۶ بیتی نسبت داد. اگر به معیارهای ارشد وضعیت سی‌پی‌یوی چندگانه و سرور AMD و هم‌چنین تراشه‌های کاری Opteron بیفزاید، دست‌کم تجهیزات موردنظر به حد و اندازه یک رقابت سالم می‌رسند. آنگاه با نگاهی به دسک‌تاپ‌ها متوجه خواهید شد که تنها تولیدات و محصولات جدید کارساز خواهند بود، اما آیا AMD چیزی برای رقابت واقعی دارد؟
حاضرجوابی پردازشگر AMD در دو بخش مطرح می‌شود. در بخش نخست نام رمز Brisbane و هم‌چنین بازدید شناخته شده G از ساختار K۸ یک عقب‌نشینی مرگبار ۶۵ نانومتری از پردازشگر دو هسته‌ای X۲ ـ ۶۴ اتلان موجود است. Brisbane برای سی‌پی‌یوهای AM۲ نود نانومنتری طنین مرگ است. از آنجائی‌که به‌نظر می‌رسد هیچ‌گونه پیشرفت ساختاری در آن صورت نگرفته تنها باید روزها و ساعت‌ها را برای عرضه این محصول شمرد. چه موقع عرضه می‌شود تا بتوان آن را نسبت به Conroe سنجید؟
پردازشگر K۸L فریبنده‌تر است. نخستین بازدید کلی از ساختار K۸ محصول AMD پس از آن که هسته‌های اصلی Sledgehammer در سپتامبر سال ۲۰۰۳ آشکار شد، انجام گرفت. AMD با نخستین لقمه‌ها از جزئیات ساختاری K۸L، خبرنگاران و تحلیل‌گران گرسنه اطلاعات را سیر کرد.
در پایان هم از طراحی هسته دوگانه محصول اینتل یاد کردند. مخزن حافظه اشتراکی، دستورالعمل‌های گسترده‌تر، توانمندی بیشتر و تمرکز روی انجام بیشتر به‌ازاء هر دور پردازش به‌جای سرعت ساعتی بخش‌های اصلی از جمله موارد و ایده‌هائی هستند که شما را بیشتر با K۸L آشنا می‌کنند. تغییر دیگری هم وجود دارد که قدرت متداول AMD را روی CPU I/O ساخته و شامل نسخه جدیدی از HyperTransport می‌شود. برای نسل جدید پردازشگرهای همراه بدون تراشه (Off-chip) که می‌توانند سرعت سخت‌افزاری را برای برنامه‌های متنوعی هم‌چون جاوا، XML و پردازش‌های رسانه‌ای زیاد کنند، پشتیبانی‌هائی در نظر گرفته شده است.
فکر می‌کنید شما را دست انداخته‌اند؟ بهتر است هم‌چنان منتظر عرضه K۸L باشید! خوب، به‌نظر می‌رسد AMD کارت‌هایش را نزدیک به سینه‌اش نگه‌می‌دارد، اما هنوز دو تئوری اصلی در زمینه تجارت میان تجارت فریبنده و مبادله کالای پیشرفته باقی مانده است. نخست این‌که با خوش‌بینانه نگریستن به مسیر AMD، شاهد گروهی از محدودیت‌های Brisbane خواهیم بود که تا پایان تابستان امسال با هدف اجرائی سه گیگاهرتزی و با مأموریت جلوگیری تسلط سی‌پی‌یوی هسته دوگانه x۶۸۰۰ Extreme اینتل (که قرار است با امکانات ۲/۹۳ گیگاهرتزی ارائه شود) عرضه خواهد شد. از همان پایان سال ۲۰۰۶، تولیدات و محصولات Brisbane با Athlon ۶۴ X۲ها مسیر جریان اصلی را به‌عهده گرفت و از توانمندی‌های جدید پردازش ساختاری ۶۵ نانومتری در قالب مصرف قدرت و سرعت ساعتی بهره‌مند شد. سپس در اوایل سال ۲۰۰۷ در زمان نمایشگاه تجاری AMD ،CeBit نخستین قطعات تراشه‌های دو هسته‌ای K۸L خود را با مدل‌های چهار هسته‌ای به نمایش گذاشت.
شاید این سناریو نتیجه واقعی را برای AMD رقم بزند و شاید هم شش ماه زمان برای حفظ فاصله با اینتل یا عرضه زودهنگام K۸L نیاز باشد. اگر نگاهی بدبیانه داشته باشیم، گزینه دیگری هم وجود خواهد داشت که در واقع هم‌زمان شدن با نخستین عرضه تراشه‌های Brisbane در ژانویه سال بعد است. از آنجا که جایگاه اصلی اینتل به ساختار Core ۲ اختصاص داده شده (فرار از مسیرهای سخت و دشوار زمان شلوغی کار با نمونه‌های اولیه پیش‌بینی عرضه زودتر از موعد Conroes از اینتل را تا سه گیگا هرتز کرده‌اند) و از آنجائی‌که تصمیم‌ها حکایت از عرضه بازدید چهار هسته‌ای Kentsfield از Core ۲ در سال ۲۰۰۷ دارد، می‌توان این مسئله را به‌عنوان یک تبلیغ بزرگ در نظر گرفت. حال به‌نظر می‌رسد که بهتر است با قانون برابری که Athlon ۶۴ در دو سال و نیم پیش ساخت، خداحافظی کنیم.
اما کدام‌یک از این دو نسخه بهترند؟ برای طرفداران و هواخواهان AMD متأسفیم، اما باید حقیقت را قبول کرد. درباره فن‌آوری پردازشگرها، از نظر تاریخی AMD دست‌کم یک‌سال از اینتل عقب است. اولین سری پردازشگرهای ۶۵ نانومنتری اینتل در سال ۲۰۰۶ عرضه شد که در نهایت با تلاش‌های بی‌وقفه AMD هم ۶۵ نانومتری‌های این کمپانی در اوایل سال ۲۰۰۷ جایگزین آنها شدند. اگر AMD تنها چندماه از عرضه قطعات ۵۴ نانومتری فاصله داشت، در آن‌صورت نمونه‌های مهندسی در تعداد بیشتر و نمونه‌های متنوع‌تری ارائه می‌شد، اما چنین نشد و به‌نظر می‌رسد AMD نمی‌تواند هیچ ادعائی در این رابطه داشته باشد.

منبع : نشریه تخصصی هنر و رایانه