چرا اولیای خدا از رسیدن ماه رمضان خرسند می‌شدند؟

چرا اولیای خدا از رسیدن ماه رمضان خرسند می‌شدند؟
رهبرمعظم انقلاب

ماه رمضان، فرصت بسیار استثنایی و بزرگی است و به لطف خدای متعال، امسال هم این فرصت به ما داده شد که بتوانیم در این ماه مبارک بر سر سفرهٔ ضیافت الهی حاضر بشویم. این فرصت استثنایی در طول سال، نظیر ندارد. در ماه رمضان برای ما خاکیان و زمینیان چه سعادت بزرگی است که با ملائکهٔ الهی و با روح امین هم‌نشین بشویم: «تنزّل الملائکه والرّوح فیها باذن ربّهم» .لیله‌القدر در ماه رمضان، شب هم‌نشینی خاکیان با فرشتگان ملأ اعلاست.
همان‏طور که کاروان بشری به سوی نهایتی در حال حرکت دائمی است، هر فرد انسان هم در طول زندگی خود در حال حرکت به یک منتها، غایت و سرمنزلی است: «انّک کادح الی ربّک کدحا فملاقیه». این مسیر طولانی و پر فراز و نشیب از گذرگاه‌های گوناگونی می‏گذرد؛ رنج‌ها در آن هست، بلاها در آن هست، سختی‌ها هست، گشایش‌ها و فرج‌ها و شادی‏ها در آن هست:«بلوناهم بالحسنات و السّیئات»؛ همهٔ این‌ها هم آزمایش است. افراد بشر این راه طولانی را باید طی کنند و سعی کنند خود را به اوج نقطهٔ کمال انسانی، یعنی به لقاءاللَّه برسانند، حرکت در بعضی از قطعات این راه دشوار است؛ مثل مسیرهای زندگی معمولی؛ گاهی انسان از گذرگاه دشواری عبور می‏کند؛ گاهی از جادهٔ سختی، در گردنه‌ای مجبور است بالا برود؛ گاهی سر راه انسان باتلاقی قرار می‏گیرد؛ گاهی هم راه، راهِ گسترده و مرکب، مرکب همواری است.
ما در طول سال و در مسیر طولانی حرکت خودمان در چالش با هواهای نفسانی، با گناهان، با فضاهای تاریکی که خودمان به‏دست خودمان به‏وجود می‏آوریم، با مشکلاتی مواجه می‏شویم. گاهی انسان برای این‏که حال دعا پیدا کند، مشکل دارد؛ گاهی برای این‏که قطرهٔ اشکی بفشاند، مشکل دارد؛ چون راه دشوار است، به‏وسیلهٔ خلاف‌ها و گناه‌های خود احاطه می‏شویم؛ اما قطعهٔ ماه رمضان، آن قطعه‏ای است که حرکتِ در آن قطعه آسان است؛ مثل این است که در راه دشواری که می‏خواهید به محلی یا به شهری برسید، گاهی مجبورید پیاده راه را طی کنید؛ گاهی مجبورید از آب بگذرید؛ گاهی مجبورید از باتلاق بگذرید؛ یک‏جا هم می‏رسید به فرودگاهی که هواپیمای مجهزی آماده است تا شما را بی‏دردسر و با خیال راحت و پس از طی مسیر طولانی به مقصد برساند. آغاز ماه رمضان، رسیدن به همین فرودگاه است.
خدای متعال راه را در ماه رمضان هموار کرده است. این روزه‏یی که شما می‏گیرید، نفس و هواهای نفسانی را به زنجیر می‏کشد؛ این عباد‌ت‌ها، این دعاها، این خشوع‌ها، این ذکرها و این لیله‌القدر همان وسایل همواری است که شما را فرسنگ‌ها جلو می‏برد؛ راهی را که در طول سال و در ماه‌های دیگر گاهی یک متر یک متر، باید طی کنیم؛ می‏توانیم اگر همت کنیم و اگر خودمان را برسانیم، در ماه رمضان این راه را فرسنگ‌فرسنگ طی کنیم؛ لذاست که شما می‏بینید اولیای خدا از مژده‏ی رسیدن ماه رمضان خرسند می‏شدند و از فراق ماه رمضان اشک‌هایشان سرازیر می‏شد...

رضا ساعی شاهی

منبع : مطالب ارسال شده