باج‌خورها ؟!

نمی‌دانیم جامعه ایرانی، جامعه‌ای زودباور و ساده‌دل است یا عده‌ای چنین تلقی و باوری از افکار عمومی دارند؟ مدت‌هاست که برخی افراد و چهره‌ها به بهانه‌های مختلف و از برخی تریبون‌ها اصرار دارند به مردم بقبولا‌نند که نه سودای قدرت دارند و نه تعلق حزبی و گروهی! و باز براساس یک عادت دیرین و شیوه مألوف، برای اثبات این داعیه و مستقل‌نمایی، به تخطئه، نفی و طرد احزاب و تفکر حزبی می‌پردازند.
در خوشبینانه‌ترین فرض، چنانچه بپذیریم حاملا‌ن این مشی و تفکر، مردم ایران را جماعتی ساده‌لوح و فاقد قدرت درک و استدلا‌ل فرض نکرده‌اند، باید بپذیریم که آنها با برداشت و درک نادرست از تمایل جامعه ایرانی به استقلا‌ل‌خواهی و عدم وابستگی، نعل وارونه می‌زنند و به <قصد قربت!> با تحقیر فعالیت حزبی درواقع به عدم شفافیت و گریز قدرت از پاسخگویی یاری می‌رسانند! حداقل فایده نظام‌های حزبی این است که افراد و جریان‌های شناسنامه‌دار با مانیفست، مرام‌نامه و تفکر مشخص، خود را در معرض قضاوت و داوری جامعه قرار می‌دهند و منابع و مجاری دستیابی آنها به قدرت نیز اگر نگوییم تمام و کمال ولی در حدی قابل قبول برای جامعه و افکار عمومی قابل ردیابی و شناسایی است. بدیهی است چنانچه یک حزب با مبانی روشن و برنامه مدون در زمینه‌های مختلف و مستظهر به منابع شناخته‌شده، اداره کشور را برعهده گیرد، برای افکار عمومی نیز این امکان وجود خواهد داشت تا در فضایی شفاف فعالیت‌های دولت را رصد کرده و در صورت لزوم، صاحبان قدرت را مورد پرسش و بازخواست قرار دهد. با چنین رویکرد و باور پذیرفته‌شده‌ای در نظام‌های متکی به مبانی دموکراسی و مردم‌سالا‌ری، کسانی که سر ناسازگاری با فعالیت‌های حزبی و احزاب می‌گذارند، باید به این پرسش پاسخ دهند که آیا به قدرت گرفتن گروه‌های فاقد شناسنامه و غیرقابل ردیابی برای افکار عمومی، یاری نمی‌رسانند؟ آیا زمینه ورود و دخالت غیرقانونی و غیرمتعارف برخی مراکز و کانون‌ها را در قدرت فراهم نمی‌کنند؟ آیا کسانی که امروز احزاب را به باج‌خواهی متهم می‌کنند بهتر نیست با صراحت و شفافیت، مجاری صعود خود را از پلکان قدرت به مردم معرفی نمایند تا مشخص شود به چه کسانی و به کدام منابع و مراکز وامدارند؟ گیریم فردی که با حمایت یک حزب به قدرت می‌رسد، به آن حزب در خوان قدرت عنایت ویژه‌ای داشته باشد؛ برای جامعه این وضعیت بهتر است یا هنگامی که صاحب‌قدرتی خود را مدیون گروه‌های نامرئی و بی‌شناسنامه‌ای بداند که ناچار است بی‌حساب و کتاب به آنها سهم دهد و جامعه هم قادر باشد از گروهی خاص و شناخته‌شده پاسخ بخواهد؟ عمر شعارهای عوام‌گرایانه و بی‌پشتوانه طولا‌نی نیست؛ اگر کسی داعیه خدمت و دلسوزی دارد بهتر است به جای نشانی غلط دادن، به شفافیت فعالیت‌های سیاسی کمک کند نه آنکه فضا را به گونه‌ای شکل دهد که احزاب شناسنامه‌دار زمینگیر و نیروهای نامرئی جولا‌ن‌دار عرصه قدرت شوند.

منبع : روزنامه اعتماد ملی