دستاوردهای جام ملت ها برای سرمربی جدید ایران

چهاردهمین دوره جام ملت های والیبال آسیا که در جاکارتای اندونزی برگزار شد نخستین میدان رسمی برای زوران گاییچ بود تا تیمی را که قرار است برای بازی های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ ژو و نیز المپیک ۲۰۱۲ لندن آماده کند مورد بازبینی قرار دهد و بهتر از قبل ضعف و قوت هایش را بشناسد. این دوره از بازی ها یک فایده دیگر هم برای سرمربی جدید تیم ملی ایران داشت؛ وی حالا با توان و سبک بازی قدرت های شرق آسیا و نیز استرالیا آشنا شده و برای سبقت گرفتن از آنها می تواند افکارش را راحت تر از گذشته پیاده کند.
تیم کشورمان در پایان این دوره از مسابقه ها در مکان پنجم آسیا ایستاد که شاید پس از قهرمانی نوجوانان در جهان و کسب عنوان سومی دنیا توسط جوان های والیبال به ظاهر خوشایند نیست. اما حقایقی وجود دارند که نمی توان آنها را نادیده انگاشت. قبل از هر چیز باید هدف از حضور در این دوره از جام ملت های آسیا را مدنظر قرار داد و دید که آیا تیم ملی در اندونزی و در دوره جدید به آنچه می خواست رسیده است؟
همواره میان تیم های پایه ای و بزرگسالان والیبال ایران فاصله های زیادی وجود داشته که باید برای پر کردن این خلأ چاره ای اساسی اندیشیده می شد. بعد از ناکامی تیم ملی در بازی های آسیایی دوحه، داورزنی و همکارانش در فدراسیون والیبال تصمیم قطعی خود را برای ارائه یک کار اساسی در تیم ملی اتخاذ کردند. انتخاب زوران گاییچ، یکی از ۵ مربی برتر دنیا گوشه ای از عزم راسخ فدراسیون برای ایجاد یک انقلاب اساسی در تیم ملی بود. این مربی با بررسی شرایط موجود برنامه ای تنظیم کرد که هدف نهایی آن قهرمانی در بازی های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ ژو و رسیدن به مرحله نهایی المپیک ۲۰۱۲ لندن است.
سرمربی تیم ملی در این راه جوانگرایی را پیشه کرد و با حذف نام هایی چون محمودی، حسینی، منصوری، بازارگرد، سلیمانی، ظریف، شیرکوند، ترکاشوند و... که سال های متمادی در ترکیب ثابت تیم ملی بودند جوان هایی را برگزید که بشود برای آینده روی آنها سرمایه گذاری کرد. این تصمیم سرمربی البته به مذاق بعضی ها خوش نیامد اما وی که به تصمیم اش اعتقاد راسخ دارد باکی از این انتقادها نداشت.
تیمی که گاییچ دو ماه و نیم آن را تمرین داد در جام ملت های آسیا با یک پله صعود نسبت به دوره قبل پنجم شد و جواز حضور در بازی های زیرگروه المپیک را به دست آورد. این رتبه در حالی نصیب تیم ایران شد که گاییچ در هر بازی ترکیب متفاوتی را به زمین فرستاد و تنها به دنبال محک زدن جدی جوان هایش بود. با این همه تیم کشورمان مقابل تیم های بزرگ قاره بازی های خوبی ارائه داد و تنها کمبود تجربه جوانهای ایرانی بود که باعث شد چینی ها، استرالیایی ها، ژاپنی ها و کره ای ها در آخرین لحظات نتیجه را به سود خود رقم بزنند.
این در حالی است که در سال های قبل تیم کشورمان به راحتی و با اختلاف امتیازات بالا تسلیم همین حریفان می شد. سال گذشته تیم ایران با تمام ستاره هایش و بعد از یک سال تمرین و تدارکات در بازی های آسیایی به راحتی نتیجه را به کره واگذار کرد و اگر ۲ «ست» از ژاپن گرفت تنها به دلیل خستگی بیش از حد چشم بادامی ها به دلیل حضور در مراحل پایانی رقابت های جهانی توکیو بوده است.
در روزهای گذشته انتقادهای زیادی نسبت به عملکرد گاییچ و شاگردانش صورت گرفته است که چندان منطقی به نظر نمی آید. وی در ابتدای راه قرار گرفته است و هنوز به فرصت نیاز دارد. به طور حتم گاییچ قبل از هرچیز اعتبار جهانی اش را مدنظر قرار می دهد و نمی خواهد با شکست طرح اش در ایران، این اعتبارات چندین ساله هم زیر سؤال برود.
● ناشناخته ها
در کنار این مسائل بازی های تیم ملی در بحث های فنی دستاوردهای خوبی برای کادر جدید داشت که تا شروع رقابت های زیرگروه المپیک (اردیبهشت ماه آینده در ژاپن) می تواند به پیشرفت بیشتر این تیم کمک کند.
تردیدی نیست گاییچ به واسطه شناخت کم و ناکافی نسبت به همه پتانسیل موجود والیبال ایران ممکن است در انتخاب هایش اشتباه کرده باشد اما با شروع لیگ و تماشای بازی ها می توان چهره های جوان شایسته تری را در تیم ملی دید. حتی اگر گاییچ برای مقطعی در لیگ روسیه فعالیت کند همکارانش چیزی را از دست نخواهند داد.
با مشکلات فراوانی که در دریافت های اول تیم ملی وجود دارد و برآورده نکردن انتظارات توسط مجتبی عطار به طور حتم چشمان تیزبین کادر فنی تیم ملی به دنبال بازیکن های فنی تر و آماده تری در این پست است. ضمن اینکه ظریف و شیرکوند لیبروهای سابق تیم ملی از نظر سنی شرایط بازی در تیم ۲۰۱۰ گاییچ را دارند. این مربی حالا می داند برای هماهنگ کردن مدافعان روی تور با دفاع های عقب زمین چقدر کار دارد؟ یا این که چرا شاگردانش از توپ های برگشتی به خوبی استفاده نمی کنند.
سرمربی تیم ملی البته در دفاع روی تور پیشرفت چشمگیری در این تیم ایجاد کرده و از برخی پست ها مانند پاسور و پشت خط زن با وجود معروف، مهدوی، محمدکاظم و عندلیب آسوده خاطر است. در کنار اینها نباید از دریافت کننده های قدرتی تیم ملی و مشکلات موجود در این منطقه در صورت خداحافظی احتمالی پیمان اکبری غافل ماند.
اینها مسائلی نیستند که گاییچ و همکارانش از آن بی اطلاع مانده باشند اما آیا می توان چیزی را به سرمربی تیم ملی تحمیل کرد؟ او که همواره می گوید تا سال۲۰۱۰ از من نتیجه نخواهید به زمان، آرامش و حمایت کافی احتیاج ندارد؟ قبول داریم که بازیکنان شایسته و جوانی در ایران هستند و می توانند در تیم ملی جایی داشته باشند اما آیا نباید به سرمربی جدید فرصت داد تا شناخت کافی از پتانسیل والیبال ایران پیدا کند؟

علی رضایی

منبع : روزنامه ایران