تغییرات قطعی و احتمالی

به نظر می رسد فوتبال ایران پس از دو باخت تكان دهنده در جام جهانی، به ناچار باید وارد فاز تازه ای از حیات خود شود. اگر هشت سال قبل دستاورد حضور نسبتاً درخشان تیم ملی با برد تاریخی جلوی آمریكا و نمایش قابل قبول در مصاف با دو اروپایی هم گروه، چهار پنج ترانسفر ریز و درشت و تغییر نگاه داخلی برای مهیا شدن مقدمات فوتبال حرفه ای بود، عایدی فعلی در تغییرات احتمالی آتی نهفته است. تغییراتی كه این بار فقط به روی نیمكت ختم نخواهد شد و اگر مثل كنار رفتن تدریجی نسل پا به سن گذاشته سال ۹۸ كه ذره ذره از صحنه فوتبال ملی و باشگاهی كنار رفتند، وسیع نیست اما بدون تردید حال و هوای تیم ملی را عوض خواهد كرد.
۱- برانكو؛صد البته كه او بار اصلی شكست را به دوش خواهد كشید، اما نكته مهمتر تیم ملی بدون علی دایی است. كاپیتان در شرایطی حساس ترین نود دقیقه ایران در جام جهانی را روی نیمكت نشست كه حرف های او درباره حضور در یك تیم باشگاهی MLS نشان می دهد كه دایی به خوبی جو منفی فعلی را درك كرده و این بار مثل سابق توان آن را ندارد كه در برابر مخالفت ها ایستادگی كند. در چنین اوضاع و احوالی كه دایی حتی جایگاهی برای خود در لیگ برتر متصور نیست، چشمگیرترین تغییر، تعویض شماره ده به یك ستاره جوان تر است كه چند سالی به مانند خیلی های دیگر پشت سر دایی منتظر ورود به تیم ملی بوده. حادثه ای كه با نتیجه گیری در جام جهانی، باز هم عقب تر و عقب تر می افتاد.
۲- اینكه برانكو صلاحیت نشستن روی نیمكت ایران را ندارد، حرف جدیدی نیست. این نتیجه مهم این جام است. شكی نیست كه او جای خود را به مربی تازه ای خواهد داد. در شرایطی كه ایران به سرعت باید خود را برای مسابقه با كره در مرحله مقدماتی جام ملت ها آماده كند، به نظر می رسد گزینه سرمربی از میان «رنه سیموئز» یا «آری هان» مربیان خارجی و مشهور شاغل در ایران انتخاب خواهد شد. البته مصطفی دنیزلی با حفظ ارتباط با خبرنگاران ایرانی در انتظار اخبار جدید از تیم ملی است!
۳- رایزنی های محمد علی آبادی برای بركناری دادكان كه در تمام روزهای قبل از اعزام تیم به جام جهانی، دلمشغولی شماره یك فدراسیون بود، احتمالاً دیگر نیازی به تلاش های پشت پرده ندارد. محمد دادكان كه كمافی السابق مصرانه بر روی مواضع خود پافشاری می كند، با دلایل موجه از فدراسیونی خواهد رفت كه به رغم موفقیت های كوچك و بزرگش، در مهم ترین میدان قافیه را باخته است. او اگرچه هنوز در سیبل قرار نگرفته، اما به اندازه برانكو از دو باخت اول سهم داشته است.
۴- به غیر از این سه نفر، البته باید منتظر تغییرات جزیی تر هم بود. مثل دور و بری های دادكان در فدراسیون از پست دبیركلی گرفته تا سخنگو كه با درصد بالا جایشان را به چهره های جدید خواهند داد. مشابه آنچه كه برای میرزاپور، نصرتی، گل محمدی و یكی دو بازیكن دیگر می تواند رخ دهد و برخلاف برانكو ایوانكوویچ كه با اغماض به آنها فرصت چندین باره برای جبران اشتباهات را می داد، صرف آمادگی ملاك دعوت به تیم ملی و فرصت به زمین رفتن خواهد بود. در چنین شرایطی است كه شاید علی كریمی بتواند از همه قابلیت هایش استفاده كند و بی آنكه حواسش به حواشی پیرامونی باشد، ستاره تیم لقب بگیرد. تغییرات دیر یا زود آغاز می شود و آینده فوتبال ایران بدون ترسوها، لجبازها و پا به سن گذاشته ها روشن به نظر می رسد.

صدرا مهرابی

منبع : روزنامه شرق