سنگزنی

سنگزنی به عملیات صفحه تراشی یا صیقل‌کاری سطوح مواد مختلف و شکل‌دهی ابزارهای برش اطلاق می‌شود. سیلیکون کار باید و اکسید آلومینیوم دو سایندهٔ اصلی هستند که در ساخت چرخ‌های سنگزنی از آنها استفاده می‌شود. سیلیکون کار باید سخت‌تر از اکسید آلومینیوم ولی شکننده‌تر از آن است.
در چرخ سنگزنی دانه‌های ساینده به‌طور یکنواخت در سرتاسر مادهٔ پیوند دهنده پخش می‌شوند. ساختمان چرخ سنگزنی از نظر فضی نسبی میان دانه‌ها، بسته به درصد دانه‌های ساینده یا منافذ موجود در چرخ به سه دستهٔ متراکم، متوسط یا باز تقسیم می‌شود. چرخ‌های برخوردار از ساختمان متوسط برای برش‌های سخت و برای مواد نرم و شکل‌پذیر که به راحتی نفوذپذیرند و عمل براده‌برداری در مورد آنها باید به خوبی انجام گیرد بسیار مناسب هستند.
اندازهٔ دانهٔ ساینده با اندازهٔ شبکه سرندی که ذرات ساینده از آن عبور می‌کند سنجیده می‌شود. برای اصال ذرات ساینده به یکدیگر از پنج نوع مادهٔ پیوند دهنده استفاده می‌شود که عبارتند از: شیشه‌ای، صمغی، لاستیکی، شلاکی و سیلیکاتی.
سازندگان چرخ‌های سنگزنی نه گونه و دوازده نوع سطح ساینده را برای چرخ‌های سنگزنی استاندارد کرده‌اند. این چرخ‌ها در طیف وسیعی از اندازه‌های مختلف در بیشتر عملیات سنگزنی به کار می‌روند. تعادل هر چرخ سنگزنی باید قبل از سوار کردن آن وارسی شود. چرخ‌های نامتعادل موجب ارتعاش بیش از حد و خش افتادن بر سطح سنگ خورده و سایش بیش از حد یاتاقان‌ەا و محور می‌شوند.
مادهٔ پیوند دهنده در چرخ سنگزنی دانه‌های ساینده را به یکدیگر پیوند می‌دهد و در طی عمل برش از آنها محافظت می‌کند هرچه مقدار مادهٔ پیوند دهنده نسبت به دانه‌های ساینده بیشتر باشد لایهٔ پوشش اطراف دانه‌های ساینده سنگین‌تر و چرخ سخت‌تر است. در تمام چرخ‌های سنگزنی، ساینده‌ها خود بسیار سخت هستند و صفات صخت و نرم در واقع به استحکام مادهٔ پیوند دهنده در چرخ اشاره دارند.
در نشانه‌گذاری چرخ‌های سنگزنی از نظام استاندرد خاصی برای مشخص کردن نوع ساینده، اندازهٔ دانه، ساختار، درجهٔ نرمی یا سختی، نوع پیوند و نماد پیوند اصلاحی (نشانهٔ سازنده) استفاده می‌شود [ترجمه: مهندس سهیلا بهادری‌نژاد].

منبع : مطالب ارسال شده