هویت سیاسی کارگران

می‌توان به بازیابی هویت سیاسی کارگران و به تعاقب آن استفاده از روش‏هایی برای ابراز وجود سیاسی طبقه کارگر دست یافت.
زمانی که گفتمان عدالت حاکمیت دارد، طبقات اجتماعی دارای درآمد اقتصادی کمتر مانند کارگران، فضای عمل سیاسی-اجتماعی بهتری خواهند داشت. در حقیقت فرصت پیش آمده می‏تواند به هویت کارگران تعبیر شود، چرا که دولت خود ندای عدالت سرمی‏دهد و سعی دارد تلاش‌های خود را به شدت به نفع طبقات فرودست شهری و روستایی نشان دهد. از سوی دیگر طبقات فرودست، اگر چه از جهت سنخ‏شناسی کاملاً دولت را مطابق با هویت و ماهیت خود می‏بینند، ولی به دلایل بی‌شماری ازجمله کاهش شاخص اقتصادی رفاه و درآمد متوسط، تنگناهایی را متحمل می‏شوند که همین امر باعث گسیختگی بین انتظار و برآورد شده است. به عبارتی طبقات پایین‌دستی و اقشار آسیب‏پذیر سطح انتظار بالایی نسبت به دولت نهم بسته به جنس و ماهیت این دولت و گفتمان حاکم بر آن که عدالت است، دارند، ولی در برآورده شدن این انتظارات با فرومایگی و کاستی روبرو هستند و این می‏تواند زمینه‌ساز انسجام تشکیلاتی و راهبری مطالبات آنها و بخصوص طبقات هم‌جنس مانندکارگران، در قالب رفتارهای مدنی باشد.
جامعه‌شناسان عمدتاً پویش‏های کارگری در عصر مدرن را واجد عنصر مدنیت می‏دانند و معتقدند که جریان‏های کارگری در عصر جدید، عمدتاً خود را در قالب قدرت سیاسی حاکم تعریف می‏کنند، تا اینکه جلودار مبارزه شوند چرا که این پویش‏ها ویژگی‏های ذیل را با خود حمل می‏کنند:
۱) حول یک نارضایتی عمومی که ناشی از تضاد طبقاتی و تنگناههای معیشتی است، شکل گرفته‏اند.
۲) براساس یک گفتمان غالب ترسیم می‏شوند، شاخص شناسایی این گفتمان، عدالت و آموزه‏های عدالت‌گستر است.
۳) مهمترین موضوع در شکل‏گیری پویش‏های کارگری، مساله سازماندهی، انسجام تشکیلاتی و رهبری است که بدون آن حرکت پویش قابل تصور نیست.
۴) پویش‏ها جهت عرض‌اندام، نیازمند یک فضای اجتماعی-سیاسی برای عمل است و زمانی این فضا مهیا می‏شود که دولت خود انگاره‏های عدالت‌طلبانه که ویژگی جریان‏های کارگری است را ترویج نماید.
این وضعیت با توجه به ویژگی‌هایی پیش گفته می‏تواند به بازیابی هویت سیاسی کارگران و به تعاقب آن استفاده از روش‏هایی برای ابراز وجود سیاسی طبقه کارگر از طریق نهادهای مدنی و سازوکار قدرت سیاسی حاکم منجر شود.

سعید دانش

منبع : دسترنج