گوش شنوای اوباما در مورد افغانستان کجاست؟

طی ۸ سال گذشته ایالا‌ت متحده آمریکا دهانی بزرگ بوده است که تقریباً همه مردم و دولت‌های سراسر جهان را مخاطب قرار داده است. در تمام این مدت مدام، جهان را سرزنش کرده است، تهدید کرده است، به آنها غرش کرده است یا گاهی حتی چرب‌زبانی کرده است. ولی از منظر جهانیان در این مدت آمریکا نظیر معلمی بوده است در فیلم‌های خنده‌دار، صدایی بوده است در زمینه فیلم که معمولا‌ مانند همه صدا‌های قالبی گنگ و یکنواخت، ناشنیده گرفته می‌شوند؛ مگر وقتی که به ترتیبی نظر بیننده را جلب کنند. ‌ پرزیدنت باراک اوباما قول داده است شیوه رهبری دیگرگونه‌ای داشته باشد. او هنگام پیروزی‌اش در انتخابات تعهد کرد به همه آرا و نظرات مردم آمریکا و جهان گوش فرا دهد. نشریه بوستون گلوب، اوباما را شنونده‌ای بزرگ نام داده است و آرزو کرده است که ظرفیت گوش فرادهی او - که خیلی‌ها در آن غلو کرده‌اند - در آینده به نفعش تمام شود. در کتاب‌هایی که اوباما نوشته است ظرفیت گوش فرا دادن او کاملا‌ مشهود است و چیزی که در اوباما غیرمعمول است این است که او توان آن را دارد که ندا‌ها و آرای واقعی مردم را از روی خاطرات اوایل زندگی خود بازسازی کند. در این مورد، زادی اسمیت نویسنده آمریکایی در یک سخنرانی در روز‌های اخیر، توانایی او در تجسم این خاطرات و در سخنوری به زبان‌های مختلف را مربوط به دو نژاده بودن او می‌داند. ‌
اوباما در اولین ماه ریاست‌جمهوری خود به مشاوران مورد اعتمادش نمایندگی داد که در سراسر جهان به حرف‌های مردم گوش بسپارند، معاون رئیس‌جمهور جو بایدن به اروپا رفت و وزیر خارجه‌اش هیلا‌ری کلینتون به آسیا، جورج میچل و ریچارد‌ هالبروک هم به منطقه‌های تعیین شده رفتند. این مسافرت‌ها طوری طراحی شده بودند که این فرستادگان به غیر از سخنرانی‌های خود، سخنان متحدان و حتی رقیبان خود را بشنوند. بنابراین و با توجه به کارگیری هنر ظریف گوش دادن به وسیله اوباما و تشویق همکارانش به آن، چرا وقتی موضوع به باتلا‌ق افغانستان می‌رسد و ندای مردم افغانستان، که ابدا به افزایش تعداد نیرو‌های آمریکایی در کشورشان علا‌قه‌مند نیستند، پرزیدنت اوباما توان گوش فرادهی خود را از دست می‌دهد؟ ‌
طبق یک نظرسنجی جدید بی‌بی‌سی - ‌ای‌بی‌سی، احساس مثبت افغان‌ها نسبت به آمریکایی‌ها که در سال ۲۰۰۵، ۸۳ درصد بوده اکنون به ۴۷ درصد کاهش یافته است. به گزارش واشنگتن‌پست، افغان‌ها در ده‌ها مصاحبه در هفته اخیر، اظهار داشته‌اند که فرستادن سربازان بیشتر به جای کمک به شکست شورشیان و سرکوب خشونت‌هایی که کشورشان را به کام خود کشیده است، اوضاع را وخیم‌تر و مشکلا‌ت را بیشتر خواهد کرد. در فارن پالیسی این فوکوس ‌)FPIF( می‌توانید سخنان ساکنا یاکوبی را که ریاست انستیتوی افغان برای یادگیری را به عهده دارد در این باره به‌طور مستقیم بشنوید. او که دارای دفتر‌هایی در کابل، هرات و همچنین در پیشاور (پاکستان) است در مصاحبه‌ای با تحلیلگر ارشد ‌FPIF می‌گوید: <اگر ایالا‌ت متحده واقعا می‌خواهد به ثبات و آرامش کشور ما کمک کند، باید هزینه‌هایی را که در جنگ افغانستان صرف می‌کند به طراحی و توسعه زیربنا‌های اقتصادی این کشور اختصاص دهد و برای افغان‌ها و منطقه شغل ایجاد کند. اگر مردم غذای کافی داشته و دارای شغلی باشند و پولی برای حمایت از خانواده‌شان به بمب‌گذاری‌های انتحاری متوسل نخواهند شد و خود و مردم بی‌گناه را منفجر نخواهند کرد. همه کشورها نیاز به نوعی امنیت اجتماعی دارند، ولی بیشتر سربازان خارجی در افغانستان بر حفظ جان زنان و کودکان به‌عنوان یک اولویت نمی‌نگرند و تمرکز و توجه آنها تنها به کشتن و کوبیدن دشمن است که البته اغلب با حفظ جان شهروندان معمولی در تناقض قرار می‌گیرد. بنابراین اجرای این کار خسارات غیرقابل جبرانی را برای مردم به وجود می‌آورد و بر وجهه آمریکا لطمه شدیدی وارد می‌کند.> ‌
تحلیلگران ارشد ‌FPIF استیفن زونز و خوشحال ارسلا‌ هم در بازنگری اشتباه‌های گذشته مشی سیاسی آمریکا در افغانستان زیر عنوان <تراژدی آمریکا و افغانستان> به این نتیجه می‌رسند که افزایش دامنه جنگ که جیم جونز مشاور امنیت ملی آن را ترغیب می‌کند، به احتمال زیاد اوضاع را بدتر خواهد کرد و در ضمن رها کردن افغانستان به حال خود بدون اینکه کمکی به آن شود، نیز به فاجعه‌ای دیگر خواهد انجامید. ‌
به‌طور قطع در مورد افزایش نیرو‌های افغانستان و درستی این استراتژی و اینکه جنگ افغانستان جنگی بحق است، باز هم بحث و گفت‌وگو‌های بسیاری را خواهیم داشت ولی اعضای کانون پیشرفت آمریکا ‌CAP ، تعبیر غلطی از افزایش نیرو دارند و آن را نه‌تنها اجرای تعهد آمریکا در مورد عملیات جنگی در افغانستان می‌شمارند بلکه آن را شروع پایان جنگ عراق تلقی می‌کنند، که در اصل این نیرو‌ها به آنجا اعزام شده بودند. اگر ما جنگ‌های ایالا‌ت متحده در خارج را به‌عنوان بازی‌های برد - باخت در نظر بگیریم، نیرو‌هایی که از یک جا عقب‌نشینی می‌کنند، تنها برای اینکه در جای دیگری وارد عمل شوند این مساله باعث می‌شود که ما به راستی در یک برخورد جهانی همیشگی درگیر باشیم. ‌
خوشبختانه صدای جنبش صلح افغانستان در ایالا‌ت متحده بالا‌ گرفته است. بحث‌ها و تحلیل‌های گروه‌ها و سایت‌های مختلف ازجمله سایت <برای صلح و عدالت متحد شوید> یا <گروه عمل در افغانستان>، <جنبش صلح> و خیلی‌های دیگر را اگر در نظر بگیریم همه به بسیج علیه فرستادن نیرو‌های اضافی به افغانستان پرداخته‌اند. ‌
پس از ۸ سال نشنیدن، اکنون که کاخ سفید گوش خود را برای شنیدن ندا‌های مختلف باز کرده، افغان‌ها و همه مخالفان جنگ مجبورند و باید صدای خود را آنقدر بالا ببرند تا نتوان آن را نشنیده گرفت! ‌

ترجمه: پوراندخت مجلسی
منبع: فارن پالسی این فوکوس

منبع : روزنامه اعتماد ملی