عزیزم، بچه‌ها را کوچک کردم - Honey, I Shrunk The Kids

سال تولید : ۱۹۸۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : والت دیزنی
کارگردان : جو جانستن
فیلمنامه‌نویس : اد ناها و تام شولمن، برمبنای داستانی نوشته استوارت گوردون، برایان یوزنا و ناها.
فیلمبردار : هیرو ناریتا و هِنر هافمان
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز هورنر.
هنرپیشگان : ریک مورانیس، مت فروئر، مارسیا استراسمن، کریستین ساترلند، توماس براون، جارد راشتن، ایمی اونیل، رابرت آلیوری، کارل استیون و مارک ل. تیلر.
نوع فیلم : رنگی، ۹۳ دقیقه.


مخترعی حواس‌پرت به نام «وین سالینسکی» (مورانیس) به شدت مشغول کار بر روی اختراع مهمش، اشعه کوچک کننده است که انقلابی در صنعت حمل‌ونقل به شمار می‌آید. همسایه‌اش، «بیگ راس تامپسن» (فروئر) و همسرش، «می» (ساترلند) او را آدمی عجیب و خطرناک می‌دانند؛ همسرش، «دایان» (استراسمن) که از بی‌توجهی او نسبت به خانواده به تنگ آمده، قصد ترکش را دارد و فرزندان‌شان، «ایمی» (اونیل) و «نیک» (آلیوری) نیز مدام مورد تمسخر دوستان‌شان، به‌خصوص فرزندان «خانواده تامپسن»، «لیتل راس» (براون) و «ران» (راشتن) هستند، «دایان» پس از یک مشاجره با او خانه را ترک می‌کند و «وین» هم برای معرفی اختراعش در کنفرانسی می‌رود. «خانواده تامپسن» هم آماده رفتن به ماهی‌گیری هستند که در اثر یک اتفاق، ماشین کوچک کننده به کار می‌افتد و «نیک»، «ایمی»، «لیتل راس» و «ران» کوچک می‌شوند. در اینجا «وین» که غمگین و افسرده از کنفرانس بازگشته، ماشین را از بین می‌برد. او ناخواسته بچه‌ها را با آشغال‌ها به حیاط می‌اندازد. بچه‌ها خود را از آشغال‌ها خلاص می‌کنند، اما می‌فهمند که برای رسیدن به خانه باید چندین کیلوتر از میان «جنگل» چمنِ حیاط بگذرند. در حین سفر، «ایمی» و «لیتل راس» به هم علاقه‌مند می‌شوند. «خانواده تامپسن» در پی پیدا کردن بچه‌ها، می‌گردند. پس از گذراندن شبی در جنگل چمن، بچه‌ها از دست ماشین چمن‌زنی فرار می‌کنند و بالاخره موفق می‌شوند خود را به خانه، سر میز صبحانه، برسانند. در اینجا «وین» که نزدیک است «نیک» را با صبحانه‌اش بخورد، متوجه آنان می‌شود و بچه‌ها را به حال طبیعی برمی‌گرداند و خانواده‌ها دوباره دور هم جمع می‌شوند.
*مشکلی اصلی فیلم اینجاست که موضوع سرگرم کننده و غریبش را خیلی بد تعریف می‌کند. در حالی که لشکر متخصصان جلوه‌های ویژه تصویری و صوتی اعجاز می‌کنند - به‌خصوص در صحنه‌های کوچک شدن بچه‌ها. قصه نیز ضعیف، کند و فاقد ایده‌های بکر است و بازیگران، ذوق‌زده چشم به جلوه‌های ویژه دوخته‌اند و کار خود را فراموش کرده‌اند. ریتم فیلم نیز کند است و همه چیز کم جان به‌نظر می‌رسد. موسیقی هورنر (برگرفته از موسیقی نینو روتا در آمارکورد فدریکوفلینی، 1974) نیز کمکی به ماجرا نمی‌کند. دنباله‌: عزیزم، بچه‌ها را بزرگ کردم (رندال کلایسر، 1992).