آقای رئیس جمهور باز هم به نیویورک بروید!‌‌

یکی از برنامه‌های ثابت در سفرهای چهارگانه دکتر احمدی نژاد به آمریکا، سخنرانی در جمع صاحبان اندیشه و گفتگو با رسانه‌ها بوده است. در این برنامه‌ها، گاه سخنانی مطرح می‌شود که شیرینی آن، تلخی بعضی از واقعیات موجود در کشور را برای لحظاتی از بین می‌برد. او سال گذشته در دانشگاه کلمبیا، از جایگاه رفــیــع دانـشـگـاهیان در ایران سخن گفت و نسبت به قدرت تشخیص دانشجویان ایرانی، ادای احترام کرد. در حالی که در همان زمان، ابهاماتی در خصوص برخی رفتارها با اساتید و دانشجویان وجود داشت که سرمقاله چهارم مهر ماه ۸۶ آفتاب یزد به آنها پرداخت. در فاصله زمانی سخنرانی سال گذشته تا امروز، بی‌مهری‌هایی نسبت به دانشگاهیان صورت گرفت و در اظهار نظری عجیب، مدارک دانشگاهی به <کاغذ پاره> تشبیه شد. برخی سخنان دیگر رئیس‌جمهور در سفر سال گذشته به نیویورک نیز در گفتگوهای سال جاری، با تبصره‌هایی مواجه شد که یکی از آنها، موضوع استفاده آزادانه مردم ایران از ماهواره بود. اما در مصاحبه عمومی دکتر احمدی‌نژاد که دوشب قبل با حضور رسانه‌های مختلف برگزار شد نکته جدیدی وجود داشت که بهانه نگارش این مقاله گردید. رئیس‌جمهور که سال گذشته هم از وجود آزادی‌های فراوان در ایران سخن گفته بود در گفتگوی سه‌شنبه شب خود اظهار داشت: <من خبر ندارم که کسی تاکنون به خاطر انتقاد از رئیس‌جمهور، مورد تعقیب قرار گرفته باشد.>‌‌
اگر مقصود آقای رئیس جمهور این است که در ماه‌های اخیر، هیچکس به خاطر انتقاد از رئیس‌جمهور به زندان نرفته است حق با ایشان می‌باشد. البته این شانس اصحاب رسانه، ناشی از تعامل مثبت قوه قضائیه با رسانه‌هاست و نـه بـه خـاطـر افـزایـش سـعـه صـدر مسئولان دولتی. آقای رئیس‌جمهور حتماً اطلاع دارد که هم‌اکنون مدیران بعضی‌ روزنامه‌ها در حال رفت و آمد به محاکم قضایی هستند و اتهام آنها نیز اهانت به مقامات دولتی است. همچنین هنوز از اقدام بی‌سابقه در لغو امتیاز یک روزنامه، زمان زیادی نمی‌گذرد. آقای احمدی‌نژاد می‌توانند از همکاران رسانه‌ای خود بپرسند لغو امتیاز آن روزنامه توسط یک تشکل غیرقضایی، به چه خاطر صورت گرفت! پیگیری سرنوشت بعضی سایت‌های خبری نیز به آقای رئیس جمهور نشان خواهد داد که اراده ایشان برای آزادی رسانه‌ها در به چالش کشیدن رئیس جمهور و همکاران او، تا چه حد به مرحله عمل می‌رسد. در هر صورت، ما هم خوشحالیم که رئیس جمهور ما در برابر خبرنگاران خارجی کم نـیاورد. ضمن آنکه روزنامه‌نگاران داخلی نیازی به دلسوزی خبرنگاران آمریکایی ندارند. آقای رئیس جمهور هم که <آزادی صد برابری ایران نسبت به آمریکا> را به رخ خبرنگاران آمریکایی کشید لابد از آنچه در این یادداشت می‌آید ناراحت نخواهد شد. دکتر احمدی‌نژاد به درستی اظهار داشته است که به خاطر انتقاد یا اهانت به رئیس جمهور، کسی در ایران تحت تعقیب قرار نمی‌گیرد. قاعدتاً نام بردن از رئیس جمهور به عنوان عالی‌ترین مقام اجرائی کشور، به این مفهوم است که به چالش کشیدن اظهارات و برنامه‌های هیچ مسئولی در ایران، موجب تعقیب کسی نمی‌شود. براساس تجربیات ماه‌های اخیر، سخن رئیس جمهور قابل تصدیق است و در این مورد بایستی قوه قضائیه را به خاطر تسامح در برابر رسانه‌ها‌ - ‌علیرغم علاقه بـرخـی مـدیـران دولـتـی بـه شـکـایت از دست‌اندرکاران امر خبررسانی– ستود. اما برای نگارنده مشخص نیست که اگر مدیران دولتی، اختیار جلب و حبس کسی را داشتند تا چه حد از آن بـرای تـنـبـیـه دسـت‌انـدرکـاران بـرخی رسانه‌ها استفاده مــی‌کردند؟ مدیرانی که در گفتگوهای عمومی، شکایت از رسانه‌ها را با افتخار بیان می‌نمایند و نیز کسانی که در نخستین گام، حکم به مرگ یک رسانه – لغو امتیاز آن – می‌دهند، اگر قدرت تعقیب و بازداشت روزنامه‌نگاران را داشتند آیا از این اختیار استفاده نمی‌کردند؟
البته سوال مهم‌تری که در این زمینه وجود دارد این است که آیا تنبیه دست‌اندرکاران امر خبررسانی، تنها به تعقیب قضایی و حبس آنها محدود می‌شود؟ چه کسی تردید دارد که ناامن کردن فضای روانی برای انجام وظیفه خبرنگاران، گاه بزرگ‌ترین و رنج آورترین تنبیه برای یک صاحب اندیشه یا یک روزنامه‌نگار می‌باشد؟ آیا متهم کردن بعضی از روزنامه‌ها به همدستی با رانت‌خواران و تکرار این ادعا توسط عالی‌ترین مقام‌های اجرایی، فضای امن برای فعالیت آنها باقی می‌گذارد؟ روی دیگر این سکه، قدسی‌سازی چهره دولت و رئیس جمهور توسط بعضی از افراد و تریبون هاست که این روش هم، ادامه فعالیت عادی رسانه‌ها و آزادی عمل آنها را محدود می‌سازد.
تنبیه دیگری که در ماه‌های اخیر در مورد رسانه‌های منتقد دولت اعمال می‌شود آنقدر واضح است که آقای رئیس‌جمهور با صرف چند دقیقه وقت می‌توانند به آن پی ببرند. کافی است فقط دو سه روزنامه حامی یا شیفته دولت را ورق بزنند و حجم آگهی‌های دولتی که طی یک روز به صورت سخاوتمندانه در اختیار آنها قرار می‌گیرد را با مجموعه آگهی‌های دولتی مقایسه نمایند که طی یک هفته در تمام روزنامه‌های منتقد دولت چاپ می‌شود. آیا محروم کردن روزنامه‌های منتقد دولت از تنها منبع درآمـد تـضـمـیـن شـده– آگـهـی دولـتی– و تغذیه افراطی روزنامه‌های طرفداردولت با منابع متعلق به بیت‌المال، بزرگ‌ترین تنبیه رسانه‌های منتقد نیست؟
آقـای رئیس جمهور در داخل کشور نیز بعضا بر آزادی رسـانـه‌هـا و لـزوم بازپس‌گیری شکایت دستگاه‌های دولتی از دست‌اندرکاران مطبوعات تاکید کرده است اما توجه دقیق و عمیق اطرافیان رئیس‌جمهور به اظهارات و اقدامات ایشان در سفرهای خارجی – به ویژه آمریکا– ما را بر آن داشـت تا پیشنهاد کنیم بر تعداد سفرهای خود به نیویورک بیفزایند و در این سفرها توصیه‌های رسانه پسند خود را نیز بیشترتکرار کنند. احتمالا در آن صـورت رهـنمودهای ایشان درخصوص عدم تعقیب و تنبیه رسانه‌های منتقد دولت، مورد توجه بیشتر اطرافیان و همکاران آقای رئیس‌جمهور قرار می گیرد.

منبع : روزنامه آفتاب یزد