سرزمینی که اغلب زمان فراموشش کرد - The Land That Tiime Forgot

سال تولید : ۱۹۷۴
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : جان دارک
کارگردان : کوین کانر
فیلمنامه‌نویس : جیمز کاتورن و مایکل مورکاگ، برمبنای رمانی نوشته ادگار رایس باروز.
فیلمبردار : آلن هیوم
آهنگساز(موسیقی متن) : داگلاس گاملی
هنرپیشگان : داگ مکلوم، جان مک‌انری، سوزان پن‌هالیگن، کیت بارون، آنتونی اینلی، گادفری جیمز، بابی فار، دکلن ملهلاند، کالین فارل و بن هوارد.
نوع فیلم : رنگی، ۹۱ دقیقه.


در ساحل لندزاند، قوطی‌ای محتوی دست‌نوشته‌ای از «بوئن تایلر» (مکلور) پیدا می‌شود که داستانی را بازگو می‌کند: سال 1916، زیردریائی آلمانی‌ها، یک کشتی تدارکاتی انگلیسی را غرق می‌کند و بازماندگانکشتی شامل «بوئن»، «لیزا کلیتن» (پی هالیگن)، زیست‌شناسی و چند نفر دیگر، زیردریائی را از «ناخدا فون شونفورتس» (مک‌انری) و «دیِتس» (اینلی) می‌گیرند و راهی آمریکا می‌شوند. اما به‌زودی در اثر حمله یک ناو جنگی انگلیسی رادیوشان از کار می‌افتد و وقتی «فون شونفورتس» نیز قطب‌نما را دستکاری می‌کند، راه‌شان را گم می‌کنند. آنان در نهایت به جزیره‌ای با ساحلی نامناسب که یخ‌های شناور احاطه‌اش کرده‌اند می‌رسند و در آنجا یک رود زیرزمینی پیدا می‌کنند. «بوئن» راه‌شان به خشکی را مشخص می‌کند اما به یک دنیای پیش از تاریخ می‌رسند؛ پُر از جانوران خطرناک، انسان‌های اولیه و گونه‌های جالب و خارق‌العاده خلقت. آنان یک انسان اولیه که خودش را «اهم» (فار) می‌نامد، می‌گیرند و او به زبان اشاره می‌فهماند که جزیره یک منبع بزرگ نفتی دارد - همان چیزی که زیردریائی برای ترک جزیره به آن نیاز دارد - و با بی‌میلی آنان را به نقطه مورد نظر می‌برد. در راه قبایل پیشرفته «استو - لوها» به آنان حمله می‌کنند. «اهم» کشته می‌شود و یک پتروداکتیل او را با خود می‌برد. پس از برپائی یک اردوگاه و حفر چاه برای استخراج نفت، «بوئن» و افراد انگلیسی برای اکتشاف به شمال می‌روند و آلمانی‌ها نفت را در بشکه‌هائی ذخیره می‌کنند. انگلیسی‌ها به دهکده «استو - لوها» می‌رسند و در آنجا می‌بینند که زنان در یک آبگیر تخم می‌گذارند و به راز جزیره پی می‌برند، این که هر فردی، به‌طور انفرادی با حرکت به سمت شمال جزیره، مراحل تکامل را پشت‌سر می‌گذارد. «استو - لوها»، «لیزا» را اسیر می‌کنند، اما «بوئن» را نجاتش می‌دهد. در اینجا آتش‌فشان جزیره فعال می‌شود و وقتی انگلیسی‌ها می‌خواهند خود را به زیردریائی برسانند، «دیتس»، «فون شونفورتس» و دیگران را وادار می‌کند که بدون آنان حرکت کنند، اما در همین لحظه گدازه‌ها، زیردریائی را نابود می‌کنند. «لیزا» و «بوئن» به راه‌شان به سمت شمال ادامه می‌دهند، عهد و پیمان‌شان با یکدیگر را تکرار می‌کنند و دست نوشته داستان‌شان را در یک قوطی سربسته به دریا پرتاب می‌کنند.
* برمبنای داستانی که باروز شش سال پس از تارزان در سال 1918 نوشته است. فیلم‌نامه‌ای خوش ساخت که ضرباهنگ سریع و جذابی به اثر می‌دهد. کانر با مهارت فیلم را کارگردانی کرده است، اگرچه بازی‌ها، قدری سست می‌نمایند. اما بی‌تردید جذابیت فیلم بیش از همه مدیون متخصصانی است که تصویرپردازی کرده‌اند، به‌خصوص جائی که رنگ‌ها در صحنه‌های دریا به‌دقت برجسته می‌شوند و در تضاد با پس زمینه‌های سیاه و سفید قرار می‌گیرند. کانر سه سال بعد دنباله‌ای بر فیلم با نام مردمی که زمان فراموش‌شان کرد با هم کاری پاتریک وین و مکلور می‌سازد.