وضعیت های ویژه

حملات تب دار (كه در كودكان ایجاد می شود) و تشنج استاتوس اپی لپتیكوس (تشنجی كه بیشتر از ۳۰ دقیقه طول بكشد) دارای ویژگی های خاصلی هستند كه نیازمند یك توضیح مخصوص می باشند.
تشنج های تب دار
اصطالح "تشنج های تب دار" معمولاً برای تشنج هایی كه در كودكان (از سه سالگی تا پنج سالگی) و در هنگام تب كردن ایجاد می شود بكار می رود. تشنج های تب دار از این جهت دارای اهمیت هستند كه بسیار شایع بوده و باعث وحشت و ترس والدین كودك می شوند. با این حال، نباید این وضعیت را صرع دانست زیرا تقریباً همیشه با بزرگ شدن كودك، این مشكل از بین می رود.
گاهی اوقات لازم است برای اینكه مطمئن شویم این تشنج ها در كودك بعلت عفونتهای مغزی مثل مننژیت رخ نداده است بررسی های لازم را به عمل آوریم. برای بررسی این وضعیت بعضی مواقع لازم می شود كه مایع نخاعی كودك را گرتفه و آزمایش كنیم كه این كار با فرو كردن یك سوزن به ستون فقرات كودك و كشیدن مقداری از مایع آن انجام می گردد. در اكثر موارد، علت این تشنج ها،
مننژیت یا سایر بیماریهای وخیم نمی باشد.
در حقیقت بیش از سه درصد كودكان در سنین بین سه ماهگی تا پنج سالگی حداقل یك بار دچار تشنج هایی در هنگام تب می شوند كه هیچگونه علت بیماری مغزی زمینه ای هم ندارد. این وضعیت، بیشتر در كودكانی كه دارای سابقه خانوداگی چنین تشنج هایی هستند و یا اینكه فردی از افراد خانواده آنها دچار صرع می باشد دیده می شود. یك سوم از كودكانی كه یك بار دچار تشنج تب دار شده اند بعد از مدتی دوباره چنین تشنج هایی را خواهند نمود اما فقط تعدا خیلی كمی از آنها (كمتر از ۵ درصد) دچار صرع واقعی خواهند شد.
اگر یك كودك یك بار دچار تشنج تب دار شد، در آینده هرگاه دچار تب شد باید با استفاده از داروی استامینوفن و پاشویه كردن، درجه حرارت او را پایین آوریم تا این وضعیت دوباره تكرار نشود. در كودكانی كه خیلی مستعد تشنج كردن هستند، می توان در هنگام تب، از شیاف های دیازپام استفاده نمود تا از تكرار تشنج جلوگیری شود. در موارد خیلی كمی، ممكن است كودك نیاز به مصرف منظم داروهای ضدصرع (معمولاً فنوباربیتال یا سدیم والپروات) داشته باشد تا در هنگام تب دچار تشنج نگردد.

منبع : پایگاه الکترونیکی خدمات پزشکی ایران