ماجرای بزرگ پی‌وی - Pee- Wee's Big Adventure

سال تولید : ۱۹۸۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رابرت شاپیرو و ریچارد گیلبرت ایبرامسن.
کارگردان : تیم برتن.
فیلمنامه‌نویس : فیل هارتمن، پل روبنس و مایکل وارهول
فیلمبردار : ویکتور کمپر
آهنگساز(موسیقی متن) : دانی الفمن.
هنرپیشگان : پی‌ وی هرمن (پل روبنس)، الیزابت دیلی، مارکت هالتن، دایان سالینجر، جاد امن، اروینگ، هلمن و مانتی لندیس.
نوع فیلم : رنگی، ۹۰ دقیقه.


«فرانسیس» (هالتن)، دشمن قدیمی «پی‌وی» (هرمن)، دوچرخه محبوب او را می‌دزدد و او بیهوده می‌کوشد تا آن را بیابد. پیش‌گوئی فریبکار به او می‌گوید که دوچرخه‌اش در زیرزمین قلعه آلامودر تکزاس است. «پی‌وی» راهی سفر دور و دراز می‌شود، در طول سفر با شخصیت‌های مختلفی مثل تبهکاری به‌نام «میکی» (امن) و مستخدمه‌ای به‌نام «سیمونه» (سالینجر) که در آرزوی سفر به فرانسه است، آشنا می‌شود. او پس از رسیدن به تکزاس درمی‌یابد که آلالو اصلاً زیرزمینی ندارد. در ادامه، سر از هالیوود و کمپانی برادران وارنر در می‌آورد. اتفاقاتی که در آنجا رخ می‌دهد، به ساخته شدن فیلمی برمبنای ماجرای او به‌نام «ماجرای بزرگ پی وی» می‌انجامد. در پایان «پی‌وی» همراه دوستش، «داتی» (دیلی)، باز می‌گردد.
* ماجرای بزرگ پی‌ویف بهترین مصداق برای نقاشی متحرک زنده است، برتن نقاشی متحرک‌ساز سابق کمپانی والت دیزنی، این مهم را (به‌عنوان نمونه، در صحنه سقوط اتوموبیل «میکی و پی‌وی» به دره) با استفاده از عامل «رنگ»، طراحی صحنه (کار دیوید اسنایدر)، تأکید بر جزئیات هر نما و ایجاد نوعی پویائی درونی، به انجام می‌رساند. در زمینه کار با رنگ می‌بینیم که برتن از رنگ‌های سفید و قرمز (لباس‌های «پی‌وی» پاپیون قرمز، کفش، پیراهن و جوراب سفید، دوچرخه او، ماشین «میکی»، سر در مغازه‌ها و...) به‌عنوان عاملی برای پیوند دادن شخصیت‌ها و حادثه‌های گوناگون به هم سود می‌جوید. فیلم قراردادهای نقاشی متحرک‌های کمپانی برادران وارنر را به خوبی «به‌روز» می‌کند: به راحتی می‌توان جای «پی‌وی» و «فرانسیس» را با «با گزبانی» و دشمن قدیمی‌اش، «المرفاد» عوض کرد. و البته فیلم به بهترین شکل علت جدائی برتن را از کمپانی دیزنی به نمایش می‌گذارد: صحنه‌ای مالیخولیائی و هراس‌انگیز مثل برخورد «پی‌وی» و «لارج مارج» (آلیس نان) به هیچ وجه در قالب دنیای کودکانه آثار دیزنی امکان تحقق نمی‌یافت. از لحاظ تماتیک نخستین صحنه از نخستین فیلم بلند برتن، مضمون «جایگاه حریم شخصی» و در ادامه «خدشه‌دار شدن» آن توسط جامعه را به نمایش می‌گذارد: فیلم با صحنه رویای «پی‌وی» درباره دوچرخه‌اش آغاز می‌شود و در ادامه اهمیت آن در زندگی او مؤکد می‌سازد. جست‌وجوی او برای یافتنش نیز تلاش دیگر شخصیت‌های آثار «فیلم‌ساز» را برای دفاع از هویت و حریم شخصی‌شان به یاد می‌آورد. فیلم با ارجاع‌های سینمائی فراوان (از دزدان دوچرخه ویتوریو دسیکا، 1948 گرفته تا سرگیجه آلفرد هیچکاک، 1957) آرام آرام لحنی «خود شرح‌حال» گونه می‌یابد و در صحنه نمایش «ماجرای بزرگ پی‌وی» بدل به «حدیث نفس» فیلم‌ساز می‌شود و قالب تمثیلی از چگونگی کنار آمدن هالیوود با شخصیت هنری نامتعارف او را به خود می‌گیرد. شخصیت‌ پی‌وی هرمن که از بسیاری جهات جری لوئیس را به یاد می‌آورد، مخلوق ذهن روبنس، کمدین و نویسنده آمریکائی است: پسر بچه نُه ساله شاد و پُرجوش و خروش که در قالب مردی بزرگ‌سال زندگی می‌کند. در اینجا فیلم نامه اپیزودیک فیلم کار روبنس و هارتمن (نمایش تلویزیونی زنده شنبه‌شب و مجموعه خانواده سیمپسن) بهترین محمل را برای ارائه کمدی خاص پی‌وی فراهم ساخته است. در واقع فیلم حامل خلاقیت دو هنرمند، یک پشت (برتن) و دیگری جلوی (روبنس) دوربین است، که البته به این جمع باید نفر سومی را هم افزود: آهنگ‌ساز نابغه، الفمن که با این فیلم وارد دنیای سینما شد.