روابط زن و مرد در جامعه

● سئوال : نظر اسلام در رابطه با اختلاط زن و مرد چیست ؟
▪ جواب : ملاقات و برخورد میان مردان و زنان در حد ذات خود حرام نیست ،بلکه اگر هدف از برخورد میان آنان یک مقصد عالی و بزرگی از قبیل دانش سودمند، کار نیکو ،برنامه خیر و تلاش مطلوبی را دنبال نماید که تحقیق آنها نیازمند تلاش دو جانبه زن و مرد و همکاری دو طرفه آنها د ر برنامه ریزی ، توجیه و اجرای ان باشد، جائز و مطلوب است .
البته نباید فراموش کرد که اینها به این معنی نیست که حدود و مرزهای میان آنان برداشته شود و محدودیتهای شرعی که به عنوان ضابطه و قانون هرگونه برخورد و همکاری است به دست فراموشی سپرده شود و گروهی چنین بپندارند که آنان مانند ملائکه پاک و مطهرند
به طوری که نه خود خطایی می کنند ونه خطایی متوجه آنان می شود و[با آن دستاویز ] بخواهند جامعه غربی را به جوامع ما انتقال بدهند . آنچه در این باره لازم و واجب می باشد ، مشارکت در کارهای خیر و تعاون و همکاری در امور نیک و تقوا است د ر چارچوب برنامه اسلام . از جمله :
۱) التزام و تعهد هر دو گروه نسبت به فرو گرفتن چشم . به این معنا هیچ کدام از مرد وزن نه به عورت هم و نه با شهوت به یکدیگر نظر نکنند و بدون نیاز [به یکدیگر ] نظر طولانی نکنند . خداوند متعال می فرماید :{ ای رسول ، مردان مومن را بگو تا چشمان خود را [از نگاه ناروا ] بپوشند و ناموس خود را [از کار زشت با زنان ]محفوظ دارند که این بر پاکیزگی [جسم و جان] شما اصلح است البته خداوند به هر چه انجام دهید کاملا" است . ای رسول ، زنان مومن را بگو تا چشمان خود را [ از نگاه نا روا ] بپوشند و ناموس خود را[از عمل زشت ] محفوظ دارند .}
۲) التزام و تعهد زن به پوشیدن لباس شرعی و مو قرانه ای که جز صورت و کف دستها تمام اندام او را بپوشاند لباسی که موجب ستر زینت بوده (شفاف ، تنگ و نازک که بدن او و برجستگیهای آنرا نشان دهد نبا شد ) خداوند متعال می فرماید : {و زینت و آرایش خود جز آنچه اضطرارا" ظاهر می شودبر بیگانه آشکار نسازند و باید سینه و دوش خود را با مقنعه بپوشا نند.}[النور/ ۳۱.]
قول صحیح دسته ای از اصحاب بر این است که آنچه از زینت ظاهر گردد همان صورت و کف دستها ست . خداوند متعال در توجیه دستور پوشیدن لباس شرعی و موقرانه می فرماید :{این کار برای اینکه آنها [به عفت و حریت ] شناخته شوند تا از تعرض و جسارت [ هوس رانان ] آزار نکشند برای آنان بسیار بهتر است .} [الاحزاب/ ۵۹.]
یعنی لباسی باشد که زن آزاده ،پاکدامن و متین را از زن عشوه گر و آلوده و بی پروا جدا و متمایز سازد . در آن صورت است که هیچ کسی برای اذیت و آزار ، به حریم زن عفیف و متین تعدی نمی کند . به دلیل اینکه لباس و ادب وی به نحوی ا ست که هر کسی او را ببیند به او احترام می کند و حرمت او را نگه می دارد .
۳) التزام وتعهد نسبت به اخلاق و رفتار اسلامی درهمه چیز به ویژه در برخورد با مردان:
الف) در سخن گفتن ؛ به گونه ای که از تحریک و تهییج (مردان )دور باشد . خداوند متعال میفرماید :« زنهار! با ناز و کرشمه با مردان سخن نگویید مبادا آنکه دلش بیمار است به طمع افتد ، بلکه متین و درست و نیکو سخن گویید .» [الاحزاب / ۳۲]
ب) در راه رفتن ؛خداوند متعال میفرماید :«و آنطور پا به زمین نزنند که خلخال و زیور پنهان پاهایشان معلوم شود » [النور/۳۱] بلکه مانند آن زن راه برود که خداوند او را در قرآن توصیف نموده است که می فرماید :«یکی از دختران با کمال وقار و حیا به سوی موسی باز آمد .» [القصص/۲۵ ]
ج) در حرکات؛ یعنی زن نباید در تحرک و جنب و جوش بدنی ، شکسته وبا ناز و کرشمه حرکت کند مانند زنانی که حدیث شریف نبوی در توصیف آنان می گوید ((آنانی که خود منحرف و دیگران را هم منحرف می کنند [الممیلات المائلات ] و همچنین نباید کارهایی که او را از صنف خود نمایان جاهلیت (قدیم و جدید )قرار دهد از او صادر نشود .))
۴) از هر چیزی که باعث تحریک و جلب توجه جنس مخالف گردد مانند بوهای خوش و رنگهای شاد (که باید در خانه از انها استفاده نماید نه در کوچه و خیابان و نه هنگام برخورد با مردان ،) اجتناب ورزد .
۵) زن و مرد نا محرم در صورتی که محرمی با آنها نباشد ،باید از خلوت اجتناب ورزد . احادیث صحیح از چنین عملی نهی کرده اند ، و حضرت (ص) میفرماید (( وقتی که زن و مردی با هم خلوت می کنند [ سومین آنان شیطان ]؛ چرا که درست نیست اتش و هیزم را (بدون مانع ) در کنار هم گذاشت. و به ویژه هر گاه خلوت ، با یکی ا ز خویشا وندان همسر باشد ، که آن خطرناکتر است و حدیث نبوی در این باره روایت شده است (( از وارد شدن بر زنان در خلوت بپرهیزید .))
گفتند ای رسول خدا ! ((نظر شما در مورد برادر همسر چیست ؟!))
حضرت (ص) فرمود (( برادر همسر ، مرگ است ))
یعنی سبب هلاکت است ؛ زیرا او می تواند (بد ون هیچ ترس و مانعی )مدت زیادی با زن بنشیند و خویشاوندی را وسیله ای برای توجیه خلوت و ملاقات خود قرار دهد و این بسیار خطرناک است .
۶) ملاقات زن و مرد در حد نیاز و اندازه که کار مشترک آنان ایجاب می کند ، باشد نه بیش از اندازه ؛ چنان که از حد لازم بگذرد و باعث شود زن زا از فطرت و حال خود خارج کند و او را به قیل و قال مشغول کند ،و تا به این صورت از وظیفه خود در رسیدگی به امور خانه و فرزندان باز ماند .

منبع : نوگرا