تختی؛ مرد همیشه جاوید تاریخ ورزش ایران

انگار همین دیروز بود، محله خانی آباد آذین بسته شده بود همه جا صحبت از دلاوری های جهان پهلوان «تختی» بود و ریش سفیدان محل با دسته های گل ، سر گذر به انتظار بازگشت پهلوان محله بودند. آن روز قهرمان مردم ایران، بزرگترین افتخار ورزش کشور را از سرزمین های دوردست به ارمغان آورده بود.
با آمدن او محله یکپارچه شور شد، صدای صلوات جمعیت برخاسته بود و اشک شوق از دیدگان مردم جاری بود و جهان پهلوان تختی بر روی دوش مردم، به خانه اش بازگشت و در همان غروب محله طلوع کرد و «پسر ملت» نام گرفت. روز پنجم شهریور ۱۳۰۹ شمسی در خانواده یی مذهبی و متوسط در محله خانی آباد، کودکی پا به عرصه وجود گذاشت که بعدها ملت ایران با پیروزی هایش شاد می شدند و با گریه هایش اشک می ریختند.
تختی در کودکی پدرش را از دست داد، او هیچ گاه در کلاس درس شاگرد اول نشد، اما زندگی در میان مردم و در خدمت مردم درس هایی به او آموخت که مردم را دوست بدارد، به آنان کمک کند و در راه آنان جان نثار کند.
پس از سال ها تمرین و تلاش فراوان در رشته کشتی، همراه تیم ایران در وزن ششم به هلسینکی رفت و در سال ۱۹۵۱ مدال نقره جهان را به دست آورد. تختی پس از کسب مدال نقره در این مسابقات گفت؛ «نتایج این مسابقات به من تعلق ندارد، بلکه متعلق به ورزش و ملت ایران است.»آری تختی قهرمان ملی ایران از میان توده فقیر و ستمدیده ایران برخاسته بود و از دردها و رنج های مردم خبر داشت، هیچ گاه خود را از آنان جدا نمی دانست و هرگز موقعیت ها، پیروزی ها، مدال های رنگارنگ او را مغرور نکرد.
فکر آزادی و نجات مردم او را لحظه یی آزاد نمی گذاشت و این امر با فطرت پاک و قلب رئوف او آمیخته شد که عالی ترین مظهر اخلاق و پاکی و فروتنی و جوانمردی و اخوت را در وجود او پرورش داد. وی در کشتی باستانی ایران سه بار قهرمان کشور شد، غلامرضا تختی در طول سال هایی که برای کشورش کسب افتخار کرد توانست ۴ مدال طلا و ۶ مدال نقره از بازی های المپیک و مسابقات جهانی به دست آورد. برای مردم ایران رنگ مدال های تختی مهم نبود آنچه مهم بود، صداقت، ایمان و ایثار او بود که همین امر راز محبوبیتش در میان مردم شد. در یکی از روزهای سرد زمستان سال ۱۳۴۶ بغض محله ترکید «تختی رفت» خبر کوتاه بود، هیچ کس باور نمی کرد همه مردم در بهت مانده بودند و کسی نمی دانست چه بر سر قهرمان یک ملت آمد. در پشت این خبر کوتاه ناگفته های زیادی باقی ماند، کسی نتوانست بفهمد تختی چرا رفت.
حکومت طاغوت مرگ این دلاور را خودکشی قلمداد کرد، ولی آیا جوانمردی که با دردهای مردم می گریست می توانست خودکشی کند؟
جهان پهلوان تختی در ۱۶ دی ۱۳۴۶ دار فانی را وداع گفت و پیکرش در ابن بابویه آرام گرفت.
همه ساله مردم قهرمان پرور ایران در روز ۱۷ دی ماه در سر مزار وی گردهم می آیند و یاد و خاطر او را گرامی می دارند. تختی قهرمانی که از جنس مردم بود و تا آخرین لحظه زندگیش از یاد مردم غافل نماند.

منبع : روزنامه اعتماد