کانون‌های مساجد جزایری ناشناخته با ساکنانی پر نشاط

ترکیب و ساختار قدیمی هیئت امنا از آسیب های جدی برای انجام فعالیت های فرهنگی در مساجد محسوب می شود. با وجود همه احترامی که جوان‌ها برای افراد سالخورده مسجد قائل هستند اما وجود افراد مسن در هیئت امنای مساجد باعث می شود همیشه مخالفت ها و "نه" هایی در کار بیاید که مثلا این کار جایش در مسجد نیست و ...
همیشه دورنمای یک مجموعه انقدر خوب و زیباست که هیچ کس فکر نمی کند ممکن است درونش چه اتفاقات و جریاناتی رخ دهد. همه دارند نمای بیرونی مجموعه را، که کلی هم هزینه کردند و حتما هم با خوبی و خوشی در کنار هم کار می کنند، می‌بینند اما یک ضرب المثل قدیمی داریم که می گوید:" آوای دهل شنیدن از دور خوش است". وقتی پای درد دل آدم‌هایی که دارند در این مجموعه های پر طمطراق کار می کنند، می نشینی تازه می فهمی که چه خبرهایی هست و چه خبرهایی باید باشد و نیست و چه خبرهایی باید نباشد و هست و ....
ستاد عالی کانون های فرهنگی هنری مساجد هم مجموعه‌ای خوب، مثل همه مجموعه های خوب دیگر، است که در جغرافیای رنگارنگ ایران کار می کنند اما در این مجموعه خوب، که به اسم مسجد و مسجدی کار می کند، هم اشکالاتی وجود دارد که شاید گفتنش بتواند مسئولان را به فکر بیندازد تا راه حلی براش پیدا کنند.
وقتی میزی چوبی و شش عدد صندلی تنها امکانات اختصاص یافته به کانونی باشد که ۲۷۰ عضو ثابت دارد و در عرصه فرهنگ دینی کشور فعالیت می کند یا وقتی کانونی از حداقل امکانات روز آموزشی مثل رایانه و حتی گاهی اوقات لوازم التحریر محروم است، به فکر می افتی که بودجه ای که دارد در این مجموعه های بزرگ هزینه می شود، کجا می رود؟
مشکلات مالی مثل هرجای دیگری یک مشکل بزرگ در مجموعه کانون های فرهنگی هنری مساجد است که حل آن می تواند نور امیدی را برای فعالیت در عرصه فرهنگی دینی کشور بتاباند.
وقتی همه با هم ناهماهنگ کار می‌کنند
اگر همه مشکلات مالی را بگذاریم گوشه‌ای و بی خیالشان بشویم، می رسیم به مشکلی بزرگ که نه تنها در مجموعه کانون های فرهنگی هنری مساجد بلکه در هر مجموعه دولتی دیگر هم وجود دارد و انهم ناهماهنگی و نبود همکاری بین مسئولان و اجرا کنندگان برنامه هاست. مشکل در کانون ها وقتی بیشتر به چشم می خورد که جایی مثل مسجد ۲۰، ۳۰ صاحب دارد که ادعایشان حمایت از مساجد و کار در این حوزه است، نبود هماهنگی بین هیئت امنا و ائمه جماعات مساجد و همه دستگاه ها و نهادها و مراکزی که خودشان را متولی مساجد می دانند همیشه مثل یک گره کور سر راه فعالیت ها و برنامه هایی بودند که در مساجد اجرا می شده ‌است.
کانون های فرهنگی هنری مساجد هم از این قاعده مستثنی نیستند و یک جورهایی یک طرف این دعوا هستند. این ناهماهنگی و عدم همکاری میان هیئت امنای مساجد، که بیشترشان هم افراد مسن هستند، با مسئولان کانون ها باعث کاهش کیفیت و کمیت برنامه های اجرایی در کانون ها می شود. چرا که مسئولان کانون به جای اینکه فکرشان را متمرکز کنند که مثلا در حال حاضر اجرای چه برنامه ای می تواند به نفع جوانها باشد همه تلاش و فکر و ذکرشان این است که چه کاری باید انجام دهند که سر و صدای هیئت امنای مسجد و امام جماعت را در نیاورند.
● "نه"های اجباری و جای خالی کاپیتان اسماچ
ترکیب و ساختار قدیمی هیئت امنا هم از آسیب های جدی برای انجام فعالیت های فرهنگی در مساجد محسوب می شود. با وجود همه احترامی که جوان‌ها برای افراد سالخورده مسجد قائل هستند اما وجود افراد مسن در هیئت امنای مساجد باعث می شود همیشه مخالفت ها و "نه" هایی در کار بیاید که مثلا این کار جایش در مسجد نیست و ...
البته نباید از انصاف خارج شد و گفت هر برنامه ای را نمی‌شود در مسجد و کانون انجام داد. بالاخره حفظ حرمت مسجد هم لازم است اما یک وقت‌هایی سخت گیری هایی می شود که هرچه حس و حال برای کار کردن در مسجد هست را از جوانها می گیرد.
از همه این بحث ها که بگذریم می رسیم به مسئولان اصلی یا گردانندگان مجموعه کانون ها. وقتی مجموعه‌ای متولی و مسئول دارد باید پشتیبانی درست و درمانی از زیر دستش انجام بدهد اما نبود پشتیبانی صحیح و احساس مسئولیت در مجموعه کانون ها باعث شده‌است که جایگاه واقعی کانون های مساجد در جامعه مثل جزیره ای ناشناخته‌ای است که احتیاج به یک کاپیتان" اسماچ" داشته باشد تا برای کشفش آستینهایش را بالا بزند.
از قدیم گفتند " کار را به کاردان بسپارید" اگر اینطور باشد همیشه شاهد بهترین نتیجه از کارهایمان هستیم اما امان از وقتی که یکی در راس کار باشد که هیچ شناختی از مجموعه ای که دارد برایش کار می کند، نداشته باشد که خدا به داد آن مجموعه‌ برسد.
مجموعه کانون های فرهنگی هنری مساجد هم نگرش مسئولان و سیاستگذاران نا آشنا با این مجموعه یک مشکل روی مشکلات موجود در کانون ها اضافه کرده است.
اینها همه درد دل مدیر مسئولان کانون هایی است که دارند در سراسر کشور فعالیت می کنند. خوب معلوم است که درد دل و مشکل زیاد است و همه هم درباره‌اش حرف می زنند اما ان چیزی که از همه مهمتر است این است که همه این حرف زدن‌ها و گفتن ها باعث شود مسئولان مربوطه به فکر بیافتند و تلاش کنند تا مشکلات در یک مجموعه مسجدی مثل کانون ها انقدر حاد و تبدیل به گره کوری نشود.

منبع : برنا نیوز