یاد یاران

ابراهیم و دوستانش جزء نخبگان و اولین کسانی بودند که به جبهه‌های حق علیه باطل رهسپار شدند.
برادر و دو همرزم شهید می‌گویند ابراهیم که زمان دبیرستان در مسابقات کشتی (آموزش و پرورش) شرکت می‌کرد و در میان آموزشگاه‌های کشور به قهرمانی رسید، هیچ گاه دیده نشد به دنبال نقطه‌ ضعف حریف خود باشد. او در میدان نبرد کشتی گذشت می‌کرد. اغلب کشتی‌گیرها برای آنکه پشت حریف خود را به خاک برسانند فیلم حریف را می‌گذارند و نقطه ضعف‌های حریف را پیدا می‌کنند و از همان نقطه ضعف برای ضربه کردن حریف استفاده می‌کنند.
اما ابراهیم به نقطه ضعف حریف خود توجهی نداشت و مردانه کشتی می‌گرفت. او در کمیته الفتح، عملیات محافظت‌های شهری انجام می‌داد و هنگامی که جنگ شروع شد برای اعزام سر از پا نمی‌شناخت. یکی از رزمندگان از طرف سپاه ماموریت می‌گیرد که از جبهه گزارش تهیه کند.
بعد از آنکه ماموریت او به اتمام رسید به تهران بازگشت و طی جلسه‌ای گفت: جنگ شروع شده و قصرشیرین سقوط کرده و رزمندگان اسلام تا پاسگاه برار عزیز عقب‌نشینی کرده‌اند. سه روز از جنگ گذشته بود که ابراهیم و دوستانش در خیابان ۱۷ شهریور یک جلسه‌ای سرپایی تشکیل دادند تا برای رفتن به جبهه آماده شوند او در این جلسه گفت: باید کمیته الفتح را جمع‌آوری کرده و نیروها را آماده نگه داشت تا زمانی که تشکیلات دستور دهند و با یک تجهیزات کامل به جبهه‌های حق علیه باطل رهسپار شویم. در کمیته الفتح اکثر نیروها تحت امر ابراهیم هادی بودند. هنگامی که دشت ذهاب دست نیروهای عراقی بود تعدادی از رزمندگان به دلیل عدم تجربه به اسارت عراقی‌ها درآمدند اما ابراهیم با یک نقشه طراحی شده و اصولی‌تر وارد نبرد با دشمن شد. ابراهیم با تعدادی از نیروهای رزمنده که حدودا ده الی پانزده نفر بودند برای شناسایی و آماده کردن نقشه به خاک دشمن نفوذ کرد و حدودا سه روز طول کشید که شناسایی به اتمام رسید.
در واقع نفوذ به خاک دشمن و شناسایی مناطق دشمن یکی از کارهای ابراهیم بود و به این کار علاقه زیادی داشت. در ادامه آنها بعد از سه روز با نوشته‌های زیاد و نقشه دقیق آمدند و نیروها را طبق نقشه تقسیم کردند.
آنها بدون آنکه تزلزلی داشته باشند با قدرت و یقین شروع به کار کردند زیرا شهادت را پذیرفته و می‌دانستند در این راه شهادت وجود دارد به همین دلیل به هیچ چیز فکر نمی‌کردند. آنها در سرپل ذهاب که تیپ ۳ ابوذر هم بود مستقر شدند. منطقه شناسایی شد و آنها یکی یکی به سوی ارتفاعاتی که گرفته بودند رفتند و در آنجا مستقر شدند تا به راحتی بتوانند در آنجا دیده‌بانی کنند.
او خانواده‌اش را بسیار دوست می‌داشت، با مرام و با معرفت بود. هرکسی که برای اولین بار با ایشان برخورد داشت از وزیر گرفته تا کارگر، از انسانیت و اخلاق حسنه او تعریف و تمجید می‌کردند.
در گردان کسانی بودند که روسای قبیله و یا منطقه‌ خود به حساب می‌آمدند و هنگامی که ابراهیم به همراه دوستانش نزد آنها می‌رفت و سوالاتی از آنها می‌کرد در عرض بیست دقیقه بزرگان منطقه که اغلب از کسانی بودند که مردم برای دستبوسی نزدشان می‌آ‌مدند مرید ابراهیم می‌شدند.
و با چندین تن به طور مسلح ابراهیم را محافظت می‌کردند و او را فرمانده می‌نامیدند. در واقع صداقت، ‌رفاقت،‌ صفا و صمیمیت وی باعث می‌شد که آنها مرید او شوند.
ابراهیم با یک دمپایی و یک شلوار کردی و سر تراشیده در جبهه و شهر تهران رفت و آمد می‌کرد و در عین سادگی و ساده‌زیستی کارهای بزرگی انجام می‌داد.
“روزگاری است که در میخانه خدمت می‌کنم
در لباس فقر کار اهل دولت می‌کنم”
اوکار یک دولت را می‌کرد. حقوقش را در اختیار دوستانش قرار می‌داد و به آنها می‌گفت آن را در راه خدا برای مستضعفین خرج کنید. هیچ گاه دیده نشد که ایشان همراه خود پول داشته باشد. در واقع با پول قهر بود. تمام اموالش را در اختیار دیگران قرار می‌داد. دوستان وی هنگامی که سخاوتمندی و مردانگی او را می‌دیدند عاشق و شیفته‌اش می‌شدند و خصوصیات ابراهیم در روحشان رسوخ می‌کرد.
او نیروهایی همچون شهید علی خرم‌دل، اصغر وصالی و ... را تربیت کرد. برای مثال، علی خرم‌دل هنگامی که می‌خواست به منطقه برود موتورش را به دوستانش داد و به آنها گفت: این آخرین تعلقی بود که من داشتم و می‌خواهم دل از آن بکنم تا دیگر در این دنیای فانی چیزی نداشته باشم و با خیال راحت و فکر آسوده این دنیا را ترک کنم.

خاطره‌نویس شهدا: ثارالله بخارایی
شهید ابراهیم هادی

منبع : روزنامه رسالت