کیوسک‌خوانی در تهران

هر روز از ساعت ۷ صبح یا شاید هم زودتر دور و برش غوغایی است. آن کیوسک مطبوعاتی را می‌گویم که در کنار یکی از شلوغ‌ترین میدان‌های شهر برپاست. حریم، حاشیه‌ها و حیاط خلوتش مانند خیلی از کیوسک‌ها از حدود دیوارها و سقف چوبی‌اش فراتر می‌رود.
پیشخوان کوچک و بساط بزرگ‌تری که روی زمین پهن کرده، هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌هایی که مثل رخت روی بند آویزان‌اند و با باد تکان می‌خورند. ستون روزنامه‌هایی که کنار دیوار چیده ‌و بلندترینش آگهی‌های همشهری است، خود کتابی شده که دیگر وظیفه لای روزنامه گذاشتنش را سلف سرویس‌وار برعهده مشتری گذاشته‌اند، بعد خود همشهری، همینطور ایران و جام جم که لابد پرخریدارترند.
به موازات این ستون کاغذی، یک ستون گوشتی از مردم - به‌طور معمول مردان- صف می‌کشند؛ از همان همشهری شروع می‌کنند، تیتر‌ها را می‌خوانند و جلوتر می‌آیند، درحالی که جابجا دست‌هایی به زحمت از لابلای تن شان داخل می‌شود تا روزنامه‌ای بردارد.
این صف اما در مقایسه با تجمعی که در برابر دیوار سمت راست کیوسک برگزار می‌شود، کم‌رنگ است. هشت روزنامه ورزشی در دو ردیف چهارتایی با غلبه‌ی رنگ‌های قرمز و آبی و خیلی مرتب، نیمه‌ی بالای دیوار را می‌پوشانند. اگر تمام کیوسک را یک روزنامه ببینیم، اینجا تای اول صفحه اول آن است. برای همین تخته و روزنامه‌ها، ورزشی‌خوان‌ها مجبورند در حاشیه خیابان و پیاده‌رو بایستند و حلقه بزنند.
قیافه‌ها- که باز معمولا مردانند - خیلی جدی‌تر از قیافه‌ی همشهری و ایران و اعتماد‌خوان‌هاست. ابروها را در وسط گره زده‌، چشم‌ها را ریز کرده‌، صاف ایستاده یا تنه را روی یک پا تکیه داده‌اند. بعضی‌ها هم کمی‌ گردن را کشیده‌اند و یکی یکی و با دقت تیترهای ورزشی را می‌خوانند. خنده‌ای هم روی لب ندارند. خطوط چهره هم بیشتر به خواندن می‌ماند تا اظهارنظر، تحلیل یا اطمینان. حداقل من تا بحال چیزی ندیده‌ام!
تیترهای ورزشی همیشه خودمانی‌، کوچه بازاری، نقل قولی، زمین چمنی و به قول روزنامه‌نگارها زرد است. اما معلوم نیست چرا این وضعیت غیررسمی ‌در حس و حال و شخصیت خواننده‌های ایستاده‌ی ما منعکس نمی‌شود. ردیف نیست، تجانس و همرنگی ندارد. تکیه‌کلام‌های کوچه بازاری و شایعات و حرف‌های خاله زنکی- یا عمو مردکی- ، رجزخوانی‌ها و تهدیدهای بین‌باشگاهی خیلی داغ و جدی است.

منبع : خبرگزاری ایسنا