ای کاش اینگونه باشد!‌

روز گذشته دو وزیر کلیدی دولت نهم، به توصیف نحوه برخورد این دولت با منتقدان پرداختند. یکی از آنها، عملکرد دولت نهم را باعث مقابله با تملق‌گویی دانسته و دیگری ادعا کرده است که <هیچ دولتی مثل ما سعه صدر نداشت.> البته این دو سخن بسیار زیباست و حتی آرزوی آن می‌تواند امیدبخش باشد. در بعضی عرصه‌ها نیز می‌توان پذیرفت که دولت مایل است سعه صدر به خرج دهد. اما آیا در عمل واقعاً، وضعیت همان است که دو مقام دولتی گفته‌اند؟
انتشار برخی بولتن‌ها و نشریات توسط واحدهای وابسته به دولت نهم و نحوه توصیف آنها از رئیس جمهورو اقدامات او ،نشان می‌دهد که <آیا ما در آغاز راهی هستیم که کشور و ملت را از عرصه تملق‌گویی دور می‌کند یا آنکه قدم در راهی گذاشته‌ایم که در پایان آن، دولتمردان امروز و فردا و حامیان آنها اجازه خواهند داشت هر چه را خود می‌پسندند تا حد معجزه بالا ببرند>؟
برای یافتن پاسخ در مورد سعه صدر نیز لازم نیست راه زیادی طی شود یا آرشیوهای قدیمی مورد بررسی قرار گیرد. بلکه بعضی عبارات منتسب به مقام‌های دولتی و دستیاران رسانه‌ای آنها که در هفته‌های اخیر در جراید مختلف نقل شده است تا حدود زیادی می‌تواند میزان دقت ادعای دو وزیر دولت نهم را آشکار سازد. مثلاً بی‌تابی برخی مقام‌های دولتی در برابر نحوه خبررسانی صدا و سیما از تصویب قانون ممنوعیت چند شغله بودن اعضای شورای نگهبان – که شامل حال دو مقام عالیرتبه دولت نهم شد – نشانه خوبی است که می‌توان به وسیله آن، میزان سعه صدر مسئولان دولتی را سنجید.
همچنین پاسخ های رسمی مراکز دولتی به دو نماینده سرشناس مجلس– که در مواقع حساس از دولت حمایت کرده اند– و نیز برخی عبارات بکار رفته در جوابیه های ارسالی به مطبوعات، می تواند میزان سعه صدر دولتی ها را برای مردم آشکار سازد. ‌ ‌
این یک سوی ماجراست، در سوی دیگر ماجرا، به نظر می رسد بزرگترین نشانه سعه صدر، توجه به انتقادهاست نه بی اعتنایی به آنها . در حالی که نمونه های متعددی وجود دارد که ثابت می‌کند مسئولان دولتی، بدون توجه به انتقادهایی که توسط کارشناسان مستقل و سیاستمداران سرشناس– حتی اصولگرایان – مطرح شده است، راه خود را رفته اند و کوچک ترین اعتنایی به انتقادها نداشته اند . در واقع می توان گفت دولت‌ با بهره گیری صد درصدی از اختیارات خود و در صورت لزوم اظهارنظر در حوزه هایی که مربوط به سایر قوا می باشد، بسیاری از انتقادها را به هیچ انگاشته و هر کار که خواسته است انجام داده است. البته‌این بی اعتنایی شامل همه انتقادها نبوده و منتقدان، بعضاً پاسخ هایی دریافت کرده اند که نمی توان آنها را نشانه سعه صدر دانست . مثلاً انتقاد عمومی رئیس قوه قضائیه در خصوص جابجایی های مدیریتی، بـا واکنش شدید یک مقام رسانه ای دولت نهم مواجه شدکه رئیس قوه قضائیه را از دخالت در وظایف قوه مجریه برحذر داشـت و بـه او تـوصـیه کرد که سخنان خود را جبران کند. در نـمـونـه‌ای دیگر، پس از انتقاد شخصیت های سرشناس مجلس از وضعیت تورم و تاکید آنها بر غیر دقیق بودن آمار تورم اعلام شده توسط دولت، یک مقام عالیرتبه دولتی در تلویزیون ظاهر شد و آمارهای ارائه شده توسط منتقدان را <دروغ> نامید! نامه انتقادی ۵۷ ‌اقتصاددان سرشناس و هشدار آنها نسبت به شرایط نامطلوب اقتصادی نیز با این واکنش چند استاندار دولت نهم مواجه شد که <چون دست آنها از رانت‌ها قطع شده است، از سیاست‌های دولت نهم، ناراضی هستند!>‌
اعضای دولت نهم، در حالی ادعای وجود بالاترین سعه صدر در دولت فعلی را مطرح می‌کنند که در هیچ دوره‌ای مانند دوره اخیر، مسئولان دولتی از تریبون‌های رسمی و پرمخاطب، برای اتهام افکنی علیه منتقدان و مخالفان دولت نهم استفاده نکرده‌اند و در این زمینه، صدر تا ذیل دولت نهم به شدت مشغول فعالیت هستند!
به عبارت دیگر می‌توان به این نتیجه رسید که نشانه دقیقی از التزام و اعتقاد کافی دولتمردان نهم به سعه صدر واقعی، مشاهده نگردیده است. البته این سخن وزیر ارشاد تا حدود زیادی درست است که دولت اخیراً از مطبوعات شکایت نکرده است. اما به نظر می‌رسد عدم شکایت دولت، تنها ناشی از سعه صدر نیست بلکه احتمالاً مسئولان دولتی با هوشمندی کامل روش جدیدی را در مواجهه با منتقدان در پیش گرفته‌اند.
در واقع می‌توان گفت گستردگی طیف منتقدان و معترضان دولت، که هم اصلاح‌طلبان را شامل می‌شود و هم محافظه‌کاران و تعدادی از اعضای دولت نهم نیز به آن اضافه شده‌اند، مسئولان دولتی را به این نتیجه رسانده است که اگر بخواهند باب شکایت را باز کنند، باید روزانه علیه صدها فرد حقیقی و حقوقی ‌ ‌و دهها رسانه، عریضه بنویسند. ضمن آنکه به نظر می‌رسد مواجهه هوشمندانه قوه قضائیه با شکایت سال ۸۵ سخنگوی دولت از چند رسانه، دولتمردان را قانع کرده است که شکایات آنها، نتیجه قضایی مطلوب ایشان را به دنبال نخواهد داشت. پس ظاهراً انتقادها و اعتراضات را به دو دسته تقسیم کرده‌اند. آنها ازکنار بعضی انتقادات، با بی تفاوتی عبور می‌کنند و بعضی منتقدان را نیز از طریق رسانه‌های پرمخاطب، مورد اتهام افکنی قرار می‌دهند تا از این طریق هزینه انتقاد از دولت را بالا ببرند.
امـا بـه هر حال، باید سخنان دو وزیر کلیدی دولت را به فال نیک گرفت. زیرا این سخن در دولتی مطرح می‌شود که در سال اول فعالیت آن، تلاش می‌شد از تریبون مجلس به بعضی منتقدان و معترضان یادآوری شود که <اهانت به رئیس جمهور، جرم مسلم است و قابل تعقیب!>
ما به سهم خود، اراده مسئولان دولت به ویژه متولی حمایت از رسانه‌ها و مطبوعات برای اثبات <بی نظیر بودن سعه صدر دولت نهم> را ارج می‌نهیم و آمادگی خود را اعلام می‌کنیم تا با انعکاس پاسخگویی مستدل دولتمردان به انتقادها و یا میزان بهره‌گیری آنها از دیدگاههای منتقدان دلسوز، این سعه صدر را به نمایش بگذاریم.

منبع : روزنامه آفتاب یزد