یکی این پایین تو را همیشه دوست دارد

دو چشم‌آبی درخشان این موجود نازنین، این بازیگر پراستعداد، این شخصیت انسان‌دوست برای همیشه خاموش شد. پل نیومن، یک‌بار در جایی گفته بود: «من خودم می‌خواهم سنگ قبرم را بنویسم. می‌نویسم اینجا پل نیومن خوابیده، کسی که به خاطر تغییر رنگ چشمانش به رنگ قهوه‌ای از دنیا رفت.» یادم هست نخستین‌بار او را در نقشی تاریخی از فیلم «جام نقره‌ای» در سینما رکس دیدم. همان موقع احساس کردم چهره‌ای است که به دل می‌نشیند، هرچند بازی‌اش و تیپ‌اش تقلیدی از مارلون براندو بود. براندو در آن زمان شهره بود و هر بازیگر جوانی می‌خواست جای او باشد و ژست و حرکات خاص او را تکرار کند. پل نیومن بعدها با «ادی پنجه‌طلایی» بیلیاردباز و «لوک خوش‌دست» و «بیلی دکید» تیرانداز چپ‌دست نشان داد براندو نیست و برای خودش تیپ جداگانه‌ای است که می‌تواند با هرگونه نقشی و در قالب هر شخصیتی، همان باشد که باید.
پل لئونارد نیومن در کلیوزلند اوهایو به سال ۱۹۲۵ متولد شد. پسر صاحب یک مغازه لوازم ورزشی بود. پس از تحصیل، در جنگ جهانی دوم به خدمت سربازی درآمد و والدینش از او خواستند شغل تجارت را ادامه دهد. اما پل به سینما علاقه داشت و به مدرسه درام «ییل» گام نهاد و سپس دوره آکتورزاستودیو را در نیویورک گذراند. اولین حضورش در نمایشنامه ویلیام اینچ «پیک نیک» در برادوی بود و خیلی زود توفیق آن را یافت تا نقش نخست فیلم «جام نقره‌ای» را در سال ۱۹۵۴ عهده‌دار شود. پل نیومن به سال ۱۹۵۸ به خاطر بازی در فیلم «تابستان گرم طولانی» جایزه بهترین بازیگر از جشنواره کن را گرفت. او دوبار برای بازی‌های عالی‌اش در «گربه روی شیروانی داغ» (۱۹۵۸) و «بیلیاردباز» (۱۹۶۱) نامزد جایزه اسکار شد. به خاطر بازی در وسترن «بوچ کسیدی و ساندنس‌کید» در سال ۱۹۶۹ جایزه بهترین بازیگر را از آکادمی فیلم انگلستان دریافت کرد. سرانجام در سال ۱۹۸۶ برای بازی در دنباله فیلم «بیلیاردباز» با عنوان «رنگ پول» جایزه اسکار را به دست آورد.
پل نیومن ضمنا به کارگردانی هم اشتیاق نشان داد و در سال ۱۹۶۸ فیلم «ریچل ریچل» با شرکت همسرش «جوآن رودوارد» ساخت. او مرد خانواده بود و تا آخر عمرش با همسر خود زندگی کرد.
به پل نیومن «خوش‌شانس بزرگ» لقب دادند زیرا شرکت غذایی‌اش خاصه سس‌هایش میلیون‌ها دلار هرساله نصیبش می‌کرد. اما او بیشترین این درآمد را به امور خیریه تخصیص داده بود.
پل نیومن یکی از آخرین غول‌های نسل بازیگران معبد سینما بود. هنگامی به یاد «راکی گراسیانو» قهرمان بوکس در فیلم «یکی آن بالا مرا دوست دارد» می‌افتیم، بی‌اختیار به ذهن‌مان می‌زند: «یکی هم این پایین همیشه تو را دوست خواهد داشت.»

پرویز نوری

منبع : روزنامه کارگزاران