فخرالدین ابراهیم‌بن بزرگ‌مهر‌بن عبدالغفار فراهانی عراقی همدانی

جنسیت: مرد
تخلص: عراقی
تولد و وفات: (۶۱۰ -۶۸۶ - ۶۸۸) قمری
محل تولد: مشخص نیست.
شهرت علمی و فرهنگی: عارف و شاعر
از عارفان و شاعران ایرانی است که در قریه کمجان همدان به دنیا آمد و در همدان به فراگیری علوم متداول و ادبیات پرداخت. دیری نگذشت که در ایام جوانی به ‌تدریس در مدرسۀ شهرستان همدان منصوب شد ولی با دیدن جماعتی از قلندران حال وی دگرگون شد و در پی ایشان به‌ راه افتاد و به هندوستان رفت و در آنجا به ‌خدمت بهاءالدین زکریای مولتانی رسید و مرید وی شد و خرقه از او دریافت کرد و دختر شیخ خود را به همسری برگزید و صاحب فرزندی به‌ نام کبیرالدین شد. پس از مرگ شیخ ، هندوستان را ترک گفته به حج رفت و از آنجا رهسپار آسیای صغیر شد. در قونیه به‌ خدمت صدرالدین قونیوی رسید. از جمله مریدان شیخ در قونیه معین‌الدین پروانه بود. معین‌الدین به اشارۀ مولانا جلال‌الدین برای شیخ خانقاهی در شهر توقات بنا نمود و عراقی در آن خانقاه به ارشاد پرداخت. وی بعد از مرگ معین‌الدین به مصر رفت ولی در آنجا زیاد توقف نکرد و به شامات بازگشت و سیزده سال پس از وفات پروانه در دمشق درگذشت و در جبل صالحیه (قاسیون) نزدیک مقبره محئی‌الدین عربی دفن شد. از آثار وی: "دیوان" شعر شامل: قصاید ، غزلیات و دیگر قالب‌های شعری؛ مثنوی "عشاق‌نامه" یا "ده‌نامه" ، بر وزن "حدیقۀ" سنائی؛ "لمعات".

منبع : مطالب ارسالی