اثرات سولفات وانادیل بر روی هومئوستاز گلوکز در موش‌های صحرایی با دیابت وخیم

● سابقه و هدف:
هیچ مطالعه‌ای در شرایط in vivo وجود ندارد که نشان دهد، القاء یوگلیسمی به وسیله وانادیل، مستقل از انسولین پلاسما است، بنابراین مطالعه حاضر طراحی شد تا اعمال ضددیابتی وانادیل را در موش‌های صحرایی با دیابت وخیم که انسولین پلاسمایی آن‌ها پایین است، بررسی نماید.
● مواد و روش‌ها:
موش‌های صحرایی با تزریق داخل وریدی ۵۵-۵۰ mg/kg استرپتوزتوسین (STZ) دیابتی شدند. ۱۵ روز بعد از تزریق، گلوکز خون حیوان‌ها بالای ۵۰۰ mg/dl بود، هم‌چنین مصرف آب روزانه آنها افزایش یافت. میزان انسولین پلاسما در حیوان‌های دیابتی (۳±۱۴ µu/ml) حدود ۲۵ درصد موش‌های صحرایی سالم بود. بعد از القاء دیابت این موش‌ها به دو گروه تقسیم شدند: گروه I، حیوان‌هایی که ۵/۰mg/dl سولفات وانادیل در یک محلول پایه (وانادیل) به صورت خوراکی دریافت کردند و گروه II، یک محلول پایه که حاوی ۵۰ میلی‌اکی‌والان در لیتر کلرور سدیم بود، دریافت کردند.
● یافته‌ها:
از آنجایی که درمان ۹۰ روزه با وانادیل نتوانست گلوکز خون را در گروه I (۱۰±۴۲۰ mg/dl) به میزان‌های طبیعی کاهش دهد، یوگلیسمی برای یک مدت زمان دو ماهه با تزریق داخل صفاقی انسولین NPH به دست آمد. نیاز روزانه به انسولین در موش‌های تحت درمان با وانادیل در گروه I (۱±۸ u/kg/day) ، ۸ درصد این میزان نیاز، در گروه II (۷±۱۰۳ u/kg/day) بود.
● نتیجه‌گیری:
نتایج این مطالعه پیشنهاد می‌کنند که وانادیل نرموگلیسمی را در موش‌های صحرایی دیابتی که میزان انسولین در آن‌ها پایین است، ایجاد نمی‌کند، اما حساسیت بافت‌های محیطی را به انسولین افزایش می‌دهد.

غلام عباس دهقانی
صلاح الدین احمدی
غلام حسین رنجبرعمرانی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی