۲۰۰۸، سال ناکامی‌های جورج بوش

وودرو ویلسون، رونالد ریگان و بیل کلینتون روسای‌جمهوری پیشین آمریکا هر کدام با اشتباه و خاطره بدی کاخ سفید را ترک کرده‌اند. «جورج بوش» رئیس‌جمهوری کنونی ایالات متحده آمریکا نیز در این میان شرایط بهتری را نسبت به ویلسون در پیش‌رو دارد، ولی مسلما اوضاع او نسبت به دیگر روسای‌جمهوری این کشور اسفناک‌تر است.
سال ۲۰۰۷ میلادی در مقابل شکست‌های بوش با سال پیش از آن برای کاخ سفید به مراتب بهتر بود. در این سال بوش توانست اهمیت جنگ عراق را اثبات کند؛ هر چند که این موفقیت را مدیون قضات آمریکای است. در همین سال کاخ سفید توانست در مقابل کنگره‌ای که تحت کنترل دموکرات‌ها بود، بخوبی عمل و هزینه عملیات‌هایش را از جنگ عراق گرفته تا انرژی و شنود مکالمات دریافت کند. اما بدون شک سال جاری برای او با دستاوردهای زیادی همراه نخواهد بود. از هر ۱۰ آمریکایی تنها سه تن معتقد است که خدمات بوش مناسب بوده‌است و تقریبا تمامی مشاوران نزدیکش با اقدامات او مخالف هستند.
در این سال کنگره بدون شک تمامی لوایح دولت واشنگتن را بلوکه خواهدکرد و بوش قدرت مانور زیادی نخواهدداشت. کنگره در تابستان و در ماه اگوست به تعطیلات خواهد رفت و بنابراین زمان اندکی برای تصویب بودجه دولت باقی می‌ماند و حتی اگر دولت جمهوری‌خواه در دو ماه آینده دست به تشکیل کمیته مبارزاتی بزند، موفقیت چندانی را نخواهد داشت.
قدرت بوش چه در داخل و چه در خارج مزرهای آمریکا در حال کاهش است و او با مشکلات بیشماری روبه‌رو است. در داخل کشور، مهم‌ترین مسأله اوضاع اقتصادی است که گریبانگیر او شده است. اکنون مردم آمریکا بیش از حل هر بحرانی، خواهان رشد اقتصادی در داخل کشورشان هستند. از سوی دیگر، بوش بیش از هر رئیس‌جمهوری در سیاست های خارجی خود با مشکل روبه‌رو شده‌است و بحران کنونی در پاکستان تنها یکی از کوچک‌ترین موضوعاتی است که بی‌ثباتی در خاورمیانه بزرگ را به همگان یادآور می‌کند. حتی اگر شرایط این منطقه بهتر شود، تنها این بوش است که برای خود جشن می‌گیرد و اگر اوضاع وخیم‌تر شود، او کاخ ریاست جمهوری را با عنوان مردی شکست‌خورده ترک می‌کند. در چنین شرایطی بوش چاره ای جز تعقیب کردن اهداف داخلی و خارجی میانه ندارد. او که سلف خود را به دلیل دستاوردهای اندکش مسخره می‌کرد، بهتر از او عمل نکرده‌ و اکنون در تلاش است که سال آخر خود را با پیروزی به اتمام برساند؛ از همین رو کاخ سفید درباره مسأله‌ای مانند بهبود سیستم پزشکی صحبت و برای فرار از بدنامی‌های ۲۰۰۸ لوایح بسیاری را مطرح می‌کند.
رئیس‌جمهوری آمریکا اکنون معتقد است که کاهش مالیات‌ها، روند کند اقتصاد را زنده می‌کند و به همین دلیل دموکرات‌ها را به ترس از برداشتن گام‌های بزرگ متهم می‌کند. در خارج از مرزهای آمریکا نیز بوش اهداف تجاری را مانند قرارداد با کلمبیا و کره‌جنوبی را در سرلوحه برنامه‌هایش قرار داده است. ولی در کنگره فضایی دیگری حاکم است، به رغم تلاش‌های سران کاخ سفید که معتقدند چین در سال ۲۰۰۸ میلادی تهدید نظامی و اقتصادی بزرگی است، نمایندگان طرح‌های اقتصادی واشنگتن با پکن را همچنان معلق نگه داشته است.
باتمامی مشکلات داخلی، بوش در سال آخر در محاصره استراتژی‌های خارجی قرار گرفته است. او نمی‌تواند از جنگ در عراق و افغانستان و موضوع جنگ علیه تروریسم فرار کند. بسیاری از روسای‌جمهوری پیشین آمریکا سعی کردند که در سال آخر از تمامی مسایل فرار کنند. ریگال و کلینتون نیز مانند بوش برای سرپوش گذاشتن بر مشکلات داخلی در سال آخر حضور در قدرت بر مسایل خارجی متمرکز شدند. برای مثال ریگان با گفت‌و‌گو با «میخائیل گورباچف» و کلینتون با دخالت در بازگشت صلح به ایرلند جنوبی و خاورمیانه تقریبا از بحران خارج شدند. بوش نیز برای فرار از مشکلات داخلی به اسرائیل، کرانه باختری، عربستان سعودی و مصر سفر کرد و در نظر دارد بزودی از آفریقا نیز دیدار کند. او همچنین چندین اجلاس جهانی را در برنامه‌هایش قرار داده است و تصمیم دارد که در ماه آوریل برای شرکت در جلسه ناتو به رومانی، برای حضور در اجلاس اقتصادی آسیا- پاسفیک به پرو برود و در نهایت در تابستان با سفر به چین در بازی‌های المپیک حضور یابد.
کاخ سفید برای توجیه تمامی این سفرها، اعلام می‌کند که «ما خواهان درک درستی از تمامی جهان هستیم». ولی به‌رغم سفرهای متعدد سال ۲۰۰۸ میلادی، سال موفقیت بوش نیست چرا که او همچنان در میان اعراب نامحبوب است و فلسطینیان خواهان مذاکره نیستند. در چنین شرایطی است که سخن کاخ‌ سفید مبنی بر درک درست از جهان به مذاق آمریکایی‌ها خوشایند به نظر نمی‌رسد.

مریم جعفری

منبع : دسترنج