مبارزه علیه خطر جنگ

بحران ادواری نظام سرمایه‌داری که دور تازه‌ای از تورم و رکود اقتصادی هم‌زمان را در پی شکست سیاست‌های نومحافظه‌‌کارانه و نولیبرالی‌اش از بزرگ‌ترین بازارهای مصرف در آمریکا آغاز کرده، با تورم‌های افسارگسیخته در زمینهٔ قیمت کالاهای اساسی و به‌ویژه مواد غذایی به سرتاسر دنیا بسط یافته و باعث شورش‌های متعددی در میان زحمتکشان شهر و روستا شده است. امروز گرسنگی ملموس‌ترین واقعیت برای اکثریت ساکنان کرهٔ زمین است.
این بار نیز کمونیست‌ها بودند که پیش از نخبگان اقتصادی سرمایه‌داری بحران را پیش‌بینی کردند و از مدت‌ها قبل شکست محتوم سیاست‌های نولیبرالی حاکم بر اقتصاد جهان را اعلام کردند. سیاست‌هایی که قرار بود بهشت را از آسمان به زمین بیاورد، اما گرسنگی، فقر، تبعیض، عدم امنیت، جنگ و اعتیاد و فحشا را در ابعادی به خانه‌ها، کوچه‌ها، خیابان‌ها و شهرها و روستاهای سراسر جهان گسترد که آن را به یک جهنم تمام و کمال تبدیل کرده است.
نیروهای ارتجاعی و در رأس همهٔ آن‌ها مجمتع‌های نظامی جهانی‌شده برای حل بحران پیش رو نسخهٔ مرگبار امتحان پس‌داده‌ای را آماده و ارایه کرده‌اند. راه‌حل آن‌ها برای بحران، همچون دوره‌های گدشته، جنگی تازه در ابعادی وحشتناک است. آن‌ها ابایی ندارند که برای نجات خود خلیج را به خون بکشند، کشورهای منطقه را در تب آلودگی‌ها و تشعشعات مرگبار سلاح‌های تازه‌شان بسوزانند و به این طریق با فرافکنی بحران به این منطقه خود را از زیر فشارها برهانند. آن‌ها به‌درستی می‌دانند که بحران پیش روی نظام ضدبشری‌شان با ترفندهای سیاسی یا اقتصادی قابل حل نیست و تنها دو راه پیش پای آن‌هاست، یا جنگ یا رو در رویی با دگرگونی اجتماعی در مرکز نظام جهانی که دومینووار به سایر مناطق آماده سرایت خواهد کرد.
دلیل این را که آن‌ها تا کنون نتوانسته‌اند با وجود تلاش دیوانه‌وارشان این فتنهٔ ددمنشانه را به سرانجام برسانند و ماشهٔ آتش یک جنگ منطقه‌ای وسیع را بکشند، تنها باید در یک نکته جست و آن مبارزهٔ خردمندانه، پی‌گیرانه و قهرمانانهٔ صلح‌جویان است. مبارزان ضدجنگ به خوبی نقش خود را به عنوان پرچم‌دار مبارزات ضدامپریالیستی دوران ما شناخته و به کار گرفته‌اند و چنان صفحه‌های درخشانی از خود به جای گذاشته‌اند که تاریخ شبیه به آن را کم‌تر شاهد بوده است. این را که امروز کلیهٔ جنبش‌های اجتماعی در سطح جهان، از جنبش‌های کارگری گرفته تا حقوق بشر، محیط زیست، زنان، ضدنژادپرستی و … نقش مشارکتی گسترده‌ای را برای خود در جنبش صلح قایل شده و فعالانه به انجام وظیفه پرداخته‌اند، باید از بزرگ‌ترین موفقیت‌های جنبش‌های صلح جهانی دانست.
دامنهٔ تحریکات در خاورمیانه و به‌ویژه خلیج فارس شتاب عجیبی به خود گرفته است. نفت ۱۲۰ دلاری موجود و ۲۰۰ دلاری پیش‌بینی شده، در بخش بزرگی از جهان قابل هضم نیست و بسیاری از جوامع فقیر توان تاوان آن را ندارند و چنین ترفندهایی می‌تواند آن‌ها را منفعل یا به پشتیبانی از توطئه‌ها ترغیب سازد. در چنین شرایطی است که عربستان سعودی و کویت با افزایش تولید موافقت نکرده و صحبت از تحریم نفتی جمهوری اسلامی در اجلاس قدرت‌های اقتصادی جهانی آغاز می‌شود.
آشکار است که تلفیق بحران‌های جهانی، تحریم‌های اقتصادی و نیز بحران ساختاری در جمهوری اسلامی وضعیت شکننده‌ای را پدید آورده است. تحریکات تازهٔ آمریکا در چنین شرایطی می‌تواند باعث سرریز کردن کاسهٔ صبر نظامی‌گرایانی شود که مدت‌هاست مترصد فرصت برای تکمیل «مأموریت» تغییریافته‌شان هستند و این امر خطر رو در رویی نظامی در خلیج فارس را با توجه به پیشینهٔ برخورد قایق‌های تندرو با ناوگان کنترل کنندهٔ تحریم‌های نفتی احتمالی به شدت افزایش می‌دهد.
امروز جنگ با امپریالیسم خدمت به شرکت‌های جهانی برای نجات از بحران است. این جنگ با هر نام پُرطمطراقی هم که تزیین شود، نه یک موهبت…است، بلکه یک خیانت ملی و جهانی است؛ صف‌بندی‌ها نیز با همین دو جبههٔ جنگ و صلح قابل ترسیم است. مردم و همهٔ آنانی که خواهان کاهش خطر جنگ و توقف رو در رویی‌ها هستند در یک سو قرار دارند، و قدرت‌طلبان، و منجیان به اصطلاح بشریت و در نهایت نجات امپریالیسم در سوی دیگر. تا خطر مستقیم جنگ در چنین ابعادی وجود دارد، هیچ تحلیل دیگری واقع‌بینانه نیست.
ما یک لحظه نیز حق نداریم مبارزه در راه صلح را کم‌رنگ ببینیم و به آن بی‌توجه باشیم. کنشگرانی که امروز در این‌باره سکوت کنند، فردا پاسخگو خواهند بود. حق واقعی مردم ما و همهٔ مردم جهان پیش از هر چیز، برخورداری از یک زندگی صلح‌آمیز است. بدون صلح نه آزادی معنا دارد و نه عدالت اجتماعی!

احمد سپیداری

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه