پیدا کردن سرزمین رؤیایی - FINDING NEVERLAND

سال تولید : ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده : انگلستان و آمریکا
محصول : ریچارد ن. گلدستاین و نلی بل‌فلاور
کارگردان : مارک فورستر
فیلمنامه‌نویس : دیوید مگی، برمبنای نمایش‌نامه‌ای نوشتهٔ آلن نی
فیلمبردار : روبرتو شفر
آهنگساز(موسیقی متن) : یان آ. پ. کاچمارک
هنرپیشگان : جانی دپ، کیت وینسلت، جولی کریستی، رادا میچل، داستین هافمن، فردی هایمور، کلی مک‌دانلد و ایان هارت
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۶ دقیقه


لندن، سال ۱۹۰۳. نمایش جدید ̎جیم بَری̎ (دپ) در نخستین شب اجرا با شکست روبه‌رو می‌شود. صبح روز بعد، ̎بَری̎ طی گردش روزانه هم‌راه سگش در پارک کنزینگتن با پسران ̎لوئلین دیویس̎ و ̎سیلویا̎ (وینسلت) ـ مادر بیوه‌شان ـ آشنا می‌شود و بی‌توجه به مخالفت‌های ̎مری̎ (میچل) و بدخلقی‌های خانم ̎دوموریه̎ (کریستی) ـ مادر ̎سیلویا̎ ـ رابطهٔ صمیمی و نزدیکی را با ̎سیلویا̎ شکل می‌دهد و با فرزندانش هم‌بازی می‌شود. ̎بَری̎، ̎پیتر̎ (مک‌دانلد) سومین فرزند منزوی و غمگین خانواده را تشویق به نوشتن می‌کند و به این ترتیب در این دنیای گرم و صمیمی و ارتباط روزانه با فرزندان ̎لوئین دیویس̎، ایدهٔ ̎پیتر پن̎ شکل می‌گیرد. در یکی از همین دیدارها، بچه‌ها نمایش‌نامه‌ای از ̎پیتر̎ را اجرا می‌کنند اما سرفه‌های بی‌امان ̎سیلویا̎ مانع ادامهٔ نمایش می‌شود؛ ̎پیتر̎ که از بیماری مادر به ستوه آمده، دست‌نوشته‌های خود را پاره و صحنهٔ نمایش را خراب می‌کند. ̎مری̎ نیز با خواندن متن نمایش‌نامهٔ ̎پیتر پن̎ درمی‌یابد که از دنیای ̎بَری̎ رانده شده و او را ترک می‌گوید. ̎سیلویا̎ از بستری شدن در بیمارستان طفره می‌رود اما با وخامت بیماری و تحلیل نیروی جسمانی‌اش، توانائی شرکت در افتتاحیهٔ ̎پیتر پن̎ را نمی‌یابد. ̎بَری̎ بر بالینش حضور می‌یابد و در حالی‌که اجرای ̎پیتر پن̎ با استقبال چشم‌گیری روبه‌رو شده، آن دو به علاقهٔ خود به یک‌دیگر پی می‌برند. ̎بَری̎ اجرای نمایش خصوصی ̎پیتر پن̎ را در خانهٔ ̎دیویس‌ها̎ تدارک می‌بیند و ̎سیلویا̎ در صحنهٔ مرگ ̎تینکربل̎ از دنیا می‌رود. پس از مراسم تدفین ̎سیلویا̎، ̎خانم دوموریه̎ به ̎بَری̎ اطلاع می‌دهد که دخترش سرپرستی پسرها را به او و ̎بَری̎ سپرده. ̎بَری̎ نیز به ̎پیتر̎ اطمینان می‌دهد مادرش در قلمرو ذهنیت او حضوری جاودان خواهد داشت و می‌تواند هر زمان که آرزو دارد، ̎سیلویا̎ را در ̎سرزمین رؤیایی̎ ملاقات کند.
● یک اثر حساب شده دربارهٔ نیروی تخیل. حدود یک سال پس از نمایش آخرین اقتباس پُر خرج از نمایش‌نامهٔ پیتر پن، این فیلم داستان زندگی خالقش جیمز م. بَری را مبنای کار قرار داده و البته به اندازهٔ کافی از اسطورهٔ ̎پیتر پن̎ به‌عنوان پسری که قرار نیست بزرگ شود، بهره برده است. رابطهٔ افلاطونی بَری با بیوه‌ای که مادر چهار بچه است، همان‌قدر ̎پاستوریزه̎ است که چارچوب کلی فیلم. همه‌ چیز زیادی تیم برتن‌ی به نظر می‌رسد. از دپ که نقش کودک بزرگ‌سال را بازی می‌کند، تا تصاویر عجیب و غریبی که فیلم‌ساز به‌عنوان ذهنیات غریب و پیچیدهٔ نویسنده، نشان تماشاگر می‌دهد و هم‌چنین ستایش خالقان اثر از نیروی تخیل و معصومیت و خیال‌پردازی کودکانه و جهت‌گیری رُمانتیک فیلم که زیادی واضح و مشخص است. پیدا کردن سرزمین رؤیایی را بیش از آن‌چه که باید، تحویل گرفتند. فیلم یک صحنهٔ بسیار زیبا دارد که به گونهٔ دل‌پذیری کم تأکید جلوه می‌کند: بَری و همسری که درکش نمی‌کند، آخر شب در اتاق‌ خواب‌های جداگانه‌شان را باز می‌کنند. پشت در ا تاق خانم، تاریکی مطلق است و در اتاق خواب بَری که باز می‌شود، دنیائی پُر از جادو و زیبائی و راز می‌بینیم. گفت‌وگوی مشهور فیلم از این قرار است: ̎بچه‌ها رو نباید شب‌ها به رختخواب فرستاد، چون صبح که بیدار می‌شن، یه روز پیرتر شدن.̎