آرزوی سفیر ایران برای خانوم رویال!

پس از گذشت نزدیك به یك هفته از اظهارات خصمانه و بی‌اساس كاندیدای انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه، وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران هیج واكنشی نسبت به آن نشان نداده است.
با توجه به اظهارات خانم «سگولن رویال»، كاندیدای انتخابات ریاست جمهوری در بهار آینده در فرانسه مبنی بر ممنوعیت دستیابی ایران به انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز، این خبر نه تنها در صدر اخبار فرانسه بلكه در صدر اخبار و تحلیل‌های بیشتر رسانه‌های غربی و عربی بود.
«دوست بلازی»، وزیر امور خارجه فرانسه و «دوویلپن»، نخست‌وزیر فرانسه ضمن محكوم كردن این اظهارات از حق دستیابی ایران به انرژی هسته‌ای صلح آمیز دفاع كردند. جای تعجب و تامل است كه مسئله‌ای به این اهمیت كه با سرنوشت ایران در آینده‌ای نزدیك گره خورده، چرا دستگاه دیپلماسی ما سكوت و انفعال را پیشه كرده است.
این سكوت را می‌توان دو نوع تحلیل كرد؛ یكی این‌كه دیپلمات‌های ما در مقابل این اظهارات شوكه شده و نمی‌دانند چه بگویند چرا كه بنا بر گزارش‌های كارشناسان این وزارت خانه كاندید سوسیالیست‌ها نباید چنین اظهاراتی می‌كرد و یا این‌كه بنا بر‌ گزارش‌ها و تحلیل‌های رسیده، مدیران كل دستگاه دیپلماسی ما بر این باورند كه این كاندید شانس پیروزی چندانی در انتخابات آتی نخواهد داشت.
در هر صورت، در پی اظهارات خصمانه «سگولن رویال» و سكوت ایران در رابطه با آن، رسانه‌ها برای اطلاع‌رسانی به افكار عمومی و شناخت موضع ایران با مراجعه به نماینده ایران در فرانسه وی را مجبور به اظهار نظر كردند.
با این‌كه این مصاحبه به وسیله خبرگزاری جمهوری اسلامی تلطیف شده، ولی بخش‌هایی از آن در خروجی خبرگزاری فارس بدون دست‌كاری قرار گرفته است. مطالعه این اظهارات به خوبی نشان می‌دهد كه دیپلماسی ما برای مقابله با بروز اتفاقات غیر مترقبه آمادگی چندانی ندارد.
برای بررسی مسئله بهترین راه خواندن مصاحبه سفیر جمهوری اسلامی ایران در پاریس را با رادیو RTL ـ كه یكی از رادیوهای پر شنونده فرانسه می‌باشد ـ می‌خوانیم.
خبرنگار «RTL» از سفیر ایران در پاریس می‌پرسد: «اگر شما رویال را ببینید، چه چیزی مایلید به او بگویید؟» سفیر پاسخ می‌دهد: «برای خانم رویال در مبارزات انتخابی‌اش آرزوی موفقیت دارم».
اینجا باید از سفیر محترم ایران پرسید كه چگونه می‌توان پس از اظهارات خصمانه خانم رویال، برای او آرزوی موفقیت در انتخابات كرد؟ او با كمال جسارت در اسرائیل اظهار داشت كه اگر انتخاب شود، تمام توان خود را برای محرومیت ایران از دستیابی به انرژی اتمی حتی صلح‌آمیز بكار خواهد برد.
خبرنگار می‌پرسد، «شما چگونه این اظهارات را توجیه می‌كنید؟» و سفیر پاسخ می‌دهد: «من نمی‌خواهم در امور داخلی فرانسه مداخله كنم».
اینجا این پرسش پیش می‌آید كه اظهارات خانم رویال مبنی بر به‌كارگیری هر اقدامی برای محروم كردن ایران از حق مسلم استفاده صلح‌آمیز از این انرژی، دخالت در امور داخلی كشور ما نیست، اما واكنش به‌ این اظهارات یك كاندیدا كه هنوز پست رسمی ندارد، دخالت در امور داخلی یك كشور است؟
خبرنگار می‌پرسد، «آیا از نظر شما انتخاب رویال با این مواضع برای ایران فاجعه بار خواهد بود؟» و سفیر پاسخ می‌دهد: «بر اساس تجربه خودم، ما همواره روابطی محكم و مستحكم با فرانسه و گرایش‌ها و احزاب آن داشته‌ایم. خود من در زمان رئیس‌جمهوری میتران، سفیر بودم و با سوسیالیست‌ها و دیگران كار كردیم».
وی به دوران مأمور‌یت خود در زمان میتران اشاره كرده و عنوان می‌كند كه در آن زمان، با سوسیالیست‌ها كار كرده است. این‌گونه اظهارات می‌تواند بستر نامطمئنی برای دیپلماسی ما در صورت انتخاب خانم رویال باشد. چرا كه دوران ماموریت سفیر محترم ایران در فرانسه، مربوط به دوره دوم ریاست‌جمهوری میتران بود كه در آن دوران سوسیالیست به جز رئیس‌جمهور، در دولت فرانسه هیچ قدرتی نداشتند و دولت و مجلس دست دوگلیست‌های راست بود.
اشاره‌ای به این دوران و دوران به قدرت رسیدن سوسیالیست‌ها در فرانسه شاید برای مسئولان‌ فعلی و افكار عمومی ما بی‌فایده نباشد، شاید تجربه گذشته در تصمیم‌گیری‌های آینده پیش روی ما مفید بوده و با اقتدار، از دیپلماسی و نقشه‌های احتمالی دشمنان قسم‌خورده، مواضع خود را تدوین كنیم و منفعلانه و متواضعانه در مقابل اظهارات خصمانه برخورد نكنیم.
در سال ۱۹۸۱ برای اولین بار سوسیالیست‌ها با انتخاب «فرانسوا میتران» به عنوان رئیس‌جمهور، حكومت را در فرانسه به دست گرفتند. هم‌زمان با روی كار آمدن سوسیالیست‌ها، جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شروع شد. در آن زمان دولت فرانسه، نخستین حامی عراق علیه ایران بود. این حمایت تا جایی بود كه آمریكا‌ نیازی به مداخله علنی به نفع صدام نمی‌دید. فرانسوی‌ها علاوه بر تربیت خلبانان عراقی در خاك این كشور و دادن انواع و اقسام سلاح‌های پیشرفته، از هیچ كمكی برای نابودی اولین جمهوری نو پای اسلامی در جهان دریغ نكردند تا جایی كه هواپیماهای سوپر استانداردی كه تنها در نیروی هوایی فرانسه باید مورد استفاده قرار گیرد، با خلبانان فرانسوی به امانت به عراق فرستاده شد تا آن شهر‌های ما را كه عراقی‌ها قادر به بمباران نبودند، بمباران كنند.
در دوره اول ریاست جمهوری فرانسوا میتران بود كه فرانسه به سازمان ترویستی مجاهدین در شمال پاریس قرارگاه رسمی داد و تمام امكانات تبلیغی و لجستیكی حتی آموزش نیروهای آنها را در خاك فرانسه تسهیل كرد. در دوران سوسیالیست‌ها بود كه به بهانه‌های مختلف دانشجویان مسلمان ایرانی را دسته‌جمعی و در مقاطع مختلف اخراج كردند و در همان زمان بود كه هواداران انقلاب اسلامی كشورهای دیگر را یكی پس از دیگری به بهانه همكاری با تروریست‌ها اخراج می‌كردند. این خصومت‌ها و همسویی آن با سیاست‌های اسرائیل به قدری واضح بود كه در رسانه‌های ایران از حزب حاكم در فرانسه با عنوان سوسیال صهیونیست‌ها یاد می‌شد.
در همان زمان بود كه ارتش فرانسه همراه با ارتش انگلیس و آمریكا‌ برای سركوب حركت اسلامی در لبنان عازم این كشور شد.
در تاریخ اسرائیل ثبت شده است كه نخستین رئیس‌جمهور جهان كه به سرزمین‌های اشغالی فلسطین سفر كرد، «فرانسوا میتران» بود. دشمنی فرانسه با جمهوری اسلامی تا حدی پیش رفت كه روابط دو كشور به حد كاردار تقلیل یافت. حال صحبت از همكاری سوسیالیست‌ها با دیپلماسی ایران در كجای این دوران ثبت شده است كه سفیر محترم از آن یاد می‌كنند؟
با گذشت زمان در دوره دوم ریاست‌جمهوری میتران، مردم فرانسه كه با رأی دادن به وی در انتظار زندگی بهتری بودند، با افزایش چشمگیر بی‌كاری و ركود اقتصادی روبه‌رو شدند و در پی مشكلات اجتماعی، در انتخابات مجلس به جناج راست رأی دادند و جریان راست به سركردگی «شارل پاسوا»، اكثریت مجلس و دولت را به دست گرفت.
«فرانسوا میتران» با بروز چنین وضعیتی می‌بایست از ریاست جمهوری استعفا می‌داد ولی وی حكومت راست‌‌گرایان را قبول كرده و دولت ائتلاف اول تشكیل شد. به این معنی كه فرانسوا میتران، بدون داشتن قدرت همچنان در پست ریاست‌جمهوری باقی ماند.
با تدبیر «شارل پاسوا»، سازمان تروریستی مجاهدین از خاك فرانسه اخراج شده و به عراق رفتند. كمك‌های آشكار فرانسه به عراق رفته رفته كاهش پیدا كرد و روند عادی‌سازی روابط بین دو كشور ایران و فرانسه شروع شد. در همین زمان بود كه سوسیالیست‌ها ـ كه هنوز عواملی را در قدرت داشتند ـ جنگ سفارت‌ها را برای جلوگیری از امر عادی‌سازی روابط بین دو كشور به راه انداختند كه با تدبیر نخست‌وزیر فرانسه، این مسئله پس از پنج ماه به پایان رسید و سفیر محترم فعلی ایران، پس از گذر از این دوران، به عنوان سفیر به فرانسه فرستاده شد.
عموما جناح راست فرانسه پیرو سیاست «دوگل» هستند. دوگلیست‌ها در رابطه با مسئله فلسطین، سیاست خاص خود را دارند و تفاوت عمده این سیاست با سیاست آمریكا‌ و انگلیس در این است كه باید روابط با اعراب و اسرائیل در یك سطح باشد و همین امر خوشایند اسرائیل و آمریكا‌ نیست.
با همین دید، دوگلیست‌ها در برخورد با مسئله جمهوری اسلامی ایران، رویه مشابهی را در پیش گرفته‌اند. اینها در عین حالی كه با جمهوری اسلامی ایران موافق نیستند، ولی برای استفاده از بازار ایران و حضور در منطقه خواهان داشتن رابطه كاری با ایران می‌باشند. روابط راستگرایان فرانسه با ایران بیشتر بر مبنای منافع این كشور و بنای پراگماتیست و واقع‌گرایانه بوده است ولی برخورد سوسیالیست‌ها با جمهوری اسلامی، عقیدتی و نشأت گرفته از صهیونیست‌هایی است كه پیوندی دیرین با این حزب داشته و دارند.
برای نمونه در میان سران راست، «آلن مادلن» رئیس یكی از فراكسیون‌های راست فرانسه، دوستی خود با ایران را علنی ابراز می‌دارد و یا «دوچیان» ارمنی‌تبار، وزیر مشاور فعلی دولت و نماینده مجلس، از دوستداران ایران است. در یك مقایسه در همین رابطه در میان سران سوسیالیست، حتی یك شخصیت را نمی‌توان یافت كه تمایلی با دوستی با ایران را ابراز كرده باشد. بر عكس شخصیت‌های سوسیالیستی كه آشكارا خصومت خود را با ایران عنوان می‌كنند، بسیار هستند. خانم «ادیت كرسون»، نخست‌وزیر اسبق فرانسه، یكی از مدعوین دائمی جلسات سازمان تروریستی مجاهدین بوده و تنها راه نجات ایران را كمك به ‌این سازمان ترویستی عنوان می‌كند. این سازمان تروریستی هر سال در نشست سالانه حزب سوسیالیست‌ها، جزء مدعوین همیشگی این حزب می‌باشد.با توجه به حقایق بازمانده از تاریخ برخورد سوسیالیست‌ها با جمهوری اسلامی، در صورت به قدرت رسیدن این گروه در فرانسه، كشورمان باید برای مقابله با برخوردهای حتمی این جناح كه با زمزمه كاندیدای آنها آغاز شده، آماده شود.
این تحلیل بدین معنی نیست كه در صورت پیروزی «ساركوزی»، كاندید راستگرایان، در انتخابات آتی فرانسه، كشورمان مشكلی نخواهد داشت. ساركوزی كه خود از پدر و مادر مهاجر یهودی به دنیا آمده، سیاست‌هایی را برای مقابله با جمهوری اسلامی در پیش خواهد گرفت ولی وی چون وابسته به خانواده دوگلیست‌هاست، نمی‌تواند سیاست دیكته‌شده صهیونیست‌ها را صد درصد در فرانسه به اجرا بگذارد.
صهیونست‌ها با تضعیف موقعیت آمریكا در منطقه خاورمیانه، به دنبال به قدرت رساندن رویال می‌باشند چرا كه در كشورهای اروپایی، تنها كشوری كه مانع اجرای صد درصد سیاست‌های اسرائیل بوده، دولت راستگرای فرانسه بوده است، با تسخیر این سنگر بقیه كشورهای اروپایی از آن تبعیت خواهند كرد.
بد نیست بدانیم به اعتقاد كارشناسان سیاسی در فرانسه، یكی از علل شكست «ژوسپن»، كاندیدای سوسیالیست‌ها، در انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته فرانسه، اظهارات خصمانه وی علیه حزب‌الله در اسرائیل بود كه در آن، حزب‌الله را یك گروه تروریستی عنوان كرده بود. پس از این اظهارات‌، به رغم تمام نظرسنجی‌های آن زمان كه وی را برنده انتخابات نشان می‌داد، زلزله سیاسی فرانسه رخ داد و وی در مقابل یك حزب راست افراطی، نتوانست به دور دوم راه یابد. سفر سگولن رویال ،كاندیدای اخیر سوسیالیست‌ها را باید در همین راستا بررسی كرد به ویژه آن‌كه در این سفر، ملاقات با نماینده حزب‌الله در برنامه گنجانده شده بود تا شاید این مسئله به نوعی از اذهان پاك شود.
روزنامه انگلیسی «ساندی‌تایمز» در رابطه با اظهارات سگولن رویال و سفر وی به لبنان نوشت: «بزرگ‌ترین سازمان یهودی فرانسه موسوم به كریف، چندی پیش از ساركوزی، كاندید راستگرایان، به طور علنی حمایت كرد و این حمایت علنی در تاریخ فرانسه كم‌نظیر است.
به نوشته این روزنامه، این حمایت علنی در راستای یك برنامه از پیش تعیین شده انجام گرفته است. جمعیت رأی‌دهنده یهودی در فرانسه یك درصد آرا را داراست، به همین دلیل در سرنوشت انتخابات نمی‌تواند تعیین‌كننده باشد. این در حالی است كه نزدیك به هفت میلیون مسلمان در فرانسه زندگی می‌كنند كه بخشی از آنها در انتخابات شركت كرده و رأی آنها در انتخابات سرنوشت‌ساز است. سازمان یهودی كریف، با حمایت از ساركوزی در پی القای این مسئله بوده است كه ساركوزی، طرفدار یهودیان و ضدمسلمانان است و با این حربه، آرای مسلمان را كه تمایلی به صهیونیست‌ها ندارند، به سمت نماینده واقعی خود، یعنی سگولن رویال، هدایت كنند.
با توجه به این ترفند صهیونیست‌ها و استفاده ابزاری از همه امكانات برای رساندن كاندیدای مورد علاقه خود، جای شگفتی است كه چگونه جمهوری اسلامی، پتانسیل مسلمان فرانسوی را نادیده گرفته و راه را برای دشمنان خود هموار می‌كند. بی‌شك مسلمانان در انتخاب بین اسرائیل و ایران حتما ایران را انتخاب خواهند كرد، مضاف بر این فرانسویان زیادی هستند كه مواضع بحق ایران را قبول دارند.
آن‌گونه كه از ظواهر امر پیداست، دیپلماسی ما بین بد و بدتر، متأسفانه بدتر را انتخاب كرده است.
متأسفانه گزارشگران ایرانی مقیم فرانسه تحت تأثیر تبلیغات قرار گرفته و قادر به درك فاجعه نیستند در تحلیلی كه یكی از مقیمان مورد اعتماد دیپلماسی ما تهیه شده، آمده است: «سگولن رویال، زنی از خانواده مذهبی و دارای اعتقادات مذهبی می‌باشد». این در حالی است كه با مراجعه به سایت «ویكی پدیا» در بیوگرافی وی چنین آمده است: «پدر او یك نظامی بوده و در داكا متولد شده است. در سن ۲۳ سالگی از پدرش شكایت كرده و او را تا آخر عمر از ملاقات پنج فرزندش محروم می‌كند. ۲۵ سال پیش با دبیركل حزب سوسیالیست‌ها بدون ازدواج زندگی مشتركی دارد كه از این زندگی سه فرزند نامشروع به دنیا آمده است». حال با توجه به این حقایق، این تحلیلگر، بر كدام مبنا در تحلیل خود، او را فردی با اعتقادات مذهبی معرفی می‌كند؟ این گونه تحلیل‌ها می‌تواند بیشتر ناشی از مشكلات و یا امید‌های شخصی باشد.
حزب راست فرانسه برای پیشگیری از مهاجرت‌های بی‌رویه در پی تدوین قوانینی است كه آسانی گرفتن اقامت و ویزا را محدود می‌كند و با روی كار آمدن سوسیالیست‌ها، گرفتن ویزا و كارت اقامت آسان‌تر خواهد بود. امید این‌كه این برداشت درست نباشد ولی متاسفانه‌ شواهد بسیاری وجود دارد كه ادعا می‌شود تغذیه‌كنندگان گزارش‌های وزارت امور خارجه كشورمان، گرفتار دغدغه سفر نزدیكان به این دیار بوده و بدبینانه می‌توان گفت، تحلیل‌ها، بی‌تاثیر از این دغدغه نیست.