تیمارستان Insanitarium

▪ نویسنده و کارگردان: جف بوهلر.
▪ مدیر فیلمبرداری: رابرت هائر.
▪ تدوین: جنیس همپتون.
▪ طراح صحنه: تالون مک کنا.
▪ بازیگران: جسی متکالف[جک]، کیلی سانچز[لی لی]، پیتر استورمر[دکتر جیانتی]، کوین سوسمان[دیو]، اوان پارک[چارلز]، الیویا مون[نانسی]، کارلا گالو[ورا داونینگ]، آرمین شیمرمن[هاوثورن]، لیزا آرتورو[هیتر].
▪ ٨٩ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٨ آمریکا.
▪ ژانر: ترسناک، مهیج.
جک بعد از خودکشی ناموفق خواهرش لی لی که دچار بیماری روحی است، شاهد بستری شدن وی در تیمارستان دکتر جیانتی می شود. اما زمانی که در می یابد اجازه ملاقات و حتی تماس تلفنی با خواهرش را ندارد، کم کم دچار ناراحتی و نگرانی شده و تصمیمی خطرناک برای نجات خواهرش می گیرد. جک پس از تظاهر به ناراحتی روحی و دیوانگی به تیمارستان فرستاده می شود.
جک خیلی زود در تیمارستان متوجه می شود که بیماران مورد سو استفاده دکتر برای انجام آزمایشی مخفیانه قرار گرفته اند. آزمایشی که آنها را تبدیل به دیوانه هایی علاقمند به خوردن گوشت انسان می کند...
● چرا باید دید؟
یک کارگردان صفر کیلومتر دیگر به نام جف بوهلر که تیمارستان اولین تجربه نویسندگی و کارگردانی اوست. نام فیلم که ترکیب من در آوردی از sanatorium[آسایشگاه مسلولین] و insane[دیوانه] و به جای insane asylum نشسته است.
اگر با داستان های فرانتس کافکا آشنا هستید، اگر کتاب دارالمجانین استاد جمال زاده را خوانده اید و یا فیلم هایی با محوریت قصه آسایشگاه های روانی دیده اید-مثلا دیوانه از قفس پرید- با تم به جنون کشانیده شدن فرد سالم در این مکان آشنا هستید و با وجود تکراری بودنش آن را مخوف خواهید یافت. اما اولین ساخته جف بوهلر خیلی زود در دومین سکانس فیلم مسیر خود را از تبدیل شدن به چنین فیلمی کج کرده و به سوی یک فیلم ترسناک پر از خون و رفتار مشمئز کننده مانند خوردن گوشت آدمی می رود.
فیلم که در بیمارستان متروکه یادبود رابرت اف کندی فیلمبرداری شده یکی دیگر از خیلی فیلم هایی است که زامبی ها برای چشیدن گوشت انسان های دیگر در آن از این سو به آن سو می روند.
و بر خلاف آنها این یکی حتی کارگردانی نام آور نیز ندارد تا منتقدان به ضرب و زور هم که شده مفاهیم عمیقه به آن سنجاق کنند.
تیمارستان در سخاوتمندانه ترین نگاهی که می شود به آن داشت یک طبع آزمایی در اصول کهنه و نخ نمای ژانر برای یک تازه وارد است که دکتری مجنون را در راس آسایشگاه روانی قرار داده و آغاز و فرجام آن نیز مشخص است.
البته این طبع آزمایی بر خلاف انتظار نتیجه قابل قبول نیز در بر نداشته و حس تئاتری بودن هرگز از صحنه ها دور نمی شود. بازی ها تصنعی است و هنرمندی چون پیتر استورمر نیز تباه شده می نماید. راستی او در میانه این بلبشو چه می کند؟
باید اعتراف کنم حضور وی سبب تحمل این فیلم از سوی من شد و خوش داشتم چیز مثبتی درباره فیلم یا بازی وی بنویسم، اما چکنم که این جمع دیوانگان استحقاق آن را ندارند. پس توصیه ایمنی من دوری از این فیلم است که می تواند شما را خسر الدنیا و الآخره کند!

امیر عزتی

منبع : موج نو