و خدا زن را آفرید

... و خدا زن را آفرید تا مصداق بارز احسن‌الخلق باشد و خطاب فتبارك‌الله احسن‌الخالقین به او تحقق یابد و او را از لباس‌های بهشتی پوشاند تا ظرافت‌ها و زیبایی‌های پنهانش مستور بماند تا وقت موعود.
و آنگاه كه از بهشت رانده شد و از همه نعم الهی محروم گردید، برای حفظ ظاهر خود به طبیعت پناه برد و از آن مدد خواست، چرا كه مستور بودن جزو فطرت اوست و از این رواست كه حتی در لحظه‌های بحرانی و در حوادث غیرمترقبه از دستان خود مدد می‌گیرد و آن را برای حفظ حجب و حیای خود سپر می‌كند.
و اما در طول ادوار مختلف تاریخ،لباسش دستخوش تحولات و تطورات و دستمایه منافع اقتصادی و مطامع شیطانی واقع شد. گاه آنچنان بلند و پرچین‌وشكن كه برای حمل‌اش نیاز به ابزار مادی و وسایل انسانی می‌شد و گاه آنچنان كوتاه و چسبنده كه گویی به فراموشی سپرده شده است.
گاه آن را با پر زینت دادند تا دل‌ها را به پرواز هپروت درآورد و گاه با سنگ‌های بدلی مزین كردند تا دل‌های سخت را نرم و هموار كند.
زمانی از نوارها و یراق‌های پرزرق و برق استفاده كردند كه نشان از حاضر یراقی باشد و گاه با نخ‌های ابریشم به آن گلابتون دوختند تا بوستان محفل دوستان را سرسبز و خرم نماید، در وقتی دیگر مروارید را زینت‌بخش آن كردند، تا درهای نهفته در صدف وجودش عیان گردد...و اما او همواره اسیر بود و دربند، نمی‌دانست كه با كدام بندینك به این سو و آن سو می‌رود و از چه رو هر دم بت عیار به رنگی درمی‌آید و طاووس وجودش با جلوه‌ای جدید رخ می‌نمایاند.
ادیان توحیدی آمدند و فطرت حنیف او را با حجاب ایمان و عفاف آراستند و جواز حضور اجتماعی او را با وضع مقررات جدید، تایید و امضا كردند، چرا كه او برای حركت در مدار انسانیت خلق شده بود برای زینت‌بخشی محفل اغیار‌، فطرت پاك و روح لطیف و زیباپرست او كه از جمال حضرت حق سرچشمه گرفته بود، با انوار درخشان تعالیم پیامبران وحی، جلا گرفت و آرام یافت.
ولی آن سودجویان هواپرست آرام ننشسته و از روزنه‌های مجازی و دروازه‌های حقیقی با لطایف‌الحیل نفوذ كردند و او را سرگرم نمودند و این بار نه حله‌های بهشتی كه حریرهای اسود ربانی را از برگرفتند و او را چون عاریات ساترات آخرالزمان ساختند و روانه كوی و بازار كردند و محیط امن را بر مستوران و محجوبان نیز تنگ كردند و اما در این میانه آنانكه تنها مو را دیدند و نه پیچش مو و از طاق ابرو نشانی نداشتند نیز آرام نگرفتند طاقت‌شان از طاق ابرو طاق شد و برای راست كردن آن پیچش و هموار كردن آن طاق به ابزارهای فیزیكی و وسایل مادی متوسل شدند، غافل از اینكه راه طی‌شده گذشته و مسیر تجربه‌شده پیشین، نه تنها آنها را به مقصد و مقصود نمی‌رساند بلكه از هدف دور می‌كند كه گفته‌اند السائر علی غیر بصیره لایزیده السرعه الابعدا، رونده به بیراهه، هرچه بیشتر و سریعتر رود، دورتر می‌گردد.
گرچه تن انسان به جان آدمیت شرافت می‌یابد ولی انتخاب لباس، نمادی از فكر و اندیشه و نوع رویكرد انسان به جهان پیرامون، به هستی، به خود و دیگران است.
چگونه است كه عده‌ای قادرند او را وادار كنند كه پوشش عهد قدیم را دوباره بر تن كند و به لباسی كه زمانی مورد استهزا و تمسخر بوده تن بسپارد؟ و در زمان دیگر، رنگی را در نظرش زیبا جلوه دهند كه پیش از آن نشان از بدسلیقگی داشت؟
راستی از چه ابزار و مكانیسمی برای تغییر سلیقه و ذائقه هنری او سود می‌جویند و چگونه نگاه او را به زیبایی دستكاری می‌كنند كه نیازی به سلسله و زنجیر نیست و او خود با پای خود كه با ذوق و اشتیاق در انتظار آخرین دستاوردهای مد است؟! آیا وحدت‌نظر و سیاست‌های هماهنگ و برنامه‌ریزی‌های منسجم و زمان‌دار همه دستگاه‌های فرهنگی- اقتصادی، هنری‌شان موجب این موفقیت نیست؟
آیا توافق بر سر اصول و حداقل‌ها و پرهیز از افراط و تفریط‌های نظری و اتخاذ یك راهبرد مشخص و برنامه زمان‌بندی‌شده و تدریجی و استفاده از روش‌های عملی و روانشناسانه و جامعه‌شناسانه عامل این پیروزی نیست؟
آیا توجه به تفاوت‌های فرهنگی و تنوعات قومی و منطقه‌ای و برنامه‌ریزی برای اقشار گوناگون جوامع مختلف آسیایی- اروپایی، آفریقایی و ... و استفاده از همه ابزارهای فرهنگی و به‌كارگیری همه توان رسانه‌های مجازی و حقیقی از علل معده آنان در دستیابی به اهدافشان نیست؟!
پس اگر چنین است، یك بار برای همیشه به خود آییم و بین گروه‌های مختلفی كه هنجارشكنی می‌كنند تفاوت قائل شویم و همه را با یك حكم طاعون، مانكن خیابانی، فاسد و هرزه نرانیم. حداقل‌ها را مشخص كنیم و از برخوردهای سلیقه‌ای و تند و عكس‌العملی پرهیز كنیم.
فضاهای اجتماعی و فرهنگی سالم را برای ابراز وجود و بهره‌مندی از سرمایه انسانی زنان مهیا كنیم.سیاست‌های فرهنگی و استراتژی نظام را حول موضوع زنان و مشاركت آنان تبیین و بدان پایبند باشیم.
ریشه‌ها را بشناسیم و به شاخه‌ها نپردازیم كه آنانكه بدون بصیرت به بیراهه می‌روند، هرچه سریع‌تر روند از هدف دور می‌شوند.

زهرا شجاعی، مدرس دانشگاه

منبع : روزنامه هم‌میهن