حباب - BUBBLE

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : گریگوری جیکوبز
کارگردان : استیون سودربرگ
فیلمنامه‌نویس : کولمن هاف
فیلمبردار : پیتر اندروز (سودربرگ)
هنرپیشگان : دبی دوبرینر، داستین جیمز اشلی، میستی ویلکینز، ک. اسمیت، فیلیس وورکمن، لوری لی، دانیل ر. کریستیان، عمر کاوئن و دکر مودی
نوع فیلم : رنگی، ۹۰ دقیقه


̎مارتا̎ (دوبرینر) ظاهراً خود را با زندگیِ ساده و بی‌پیرایه‌اش وفق داده است. او در یک کارخانهٔ عروسک‌سازی کار می‌کند و در آن‌جا با ̎کایل̎ (اشلی) هم‌کار جوانش ناهار می‌خورد و به خانه می‌رود تا از پدر پیرش مواظبت کند. جریان عادی و یک‌نواخت زندگی ̎مارتا̎ وقتی به هم می‌ریزد که زن جوانی به نام ̎رُز̎ (ویلکینز) استخدام می‌شود تا موقع تعطیلات و با بالا رفتن تولید کارخانه، به آنان کمک کند. ̎رُز̎ قرار خیلی زود به اطلاع دیگران می‌رساند که می‌خواهد شهر را ترک کند چون ̎هیچ خبری در آن‌جا نیست̎. ̎رُز̎ بلافاصله توجه ̎کایل̎ را جلب می‌کند. یک شب ̎رُز̎ که قرار ملاقاتی دارد، از ̎مارتا̎ می‌خواهد که اگر امکان دارد در غیابش از دختر دو ساله‌اش مراقبت کند. ̎مارتا̎ وقتی می‌فهمد ̎رُز̎ با ̎کایل̎ قرار ملاقات دارد، آشفته می‌شود. وقتی آن شب ̎رُز̎ به خانه برمی‌گردد با واکنش خشمگینانهٔ (اسمیت) نامزد سابقش روبه‌رو می‌شود که ̎رُز̎ را متهم می‌کند از او چیزهائی به سرقت برده است. موقع جروبحث و دعوای ̎رُز̎ و ̎جیک̎، ̎مارتا̎ فقط می‌ایستد و تماشایشان می‌کند. صبح روز بعد جسدی پیدا می‌کنند و کارآگاهی (مودی) مأمور پی‌گیری پرونده می‌شود...
● یازده و دوازده یار اوشن (۲۰۰۱ و ۲۰۰۴)، ظاهراً چنان سودربرگ را ̎اذیت̎ کرده که بلافاصله فیلمی مثل حباب را کارگردانی می‌کند که جوهره‌اش ربطی به هالیوود ندارد. در ایالت اوهایو، با اقتصادی نه‌چندان شکوفا، زندگی سه کارگر کارخانهٔ عروسک‌سازی، زیرورو می‌شود. سودربرگ از سه نابازیگر استفاده کرده تا به گونه‌ای ماهرانه، کسالت‌بار بودن زندگی در شهرکی وسط آمریکا را توصیف کند که آن‌قدر بی‌روح و عادی است که برای یک اثر دلهره‌آور استیون کینگ‌ی کفایت می‌کند. در این‌جا، جنایتی بدون انگیزه‌های مشخص، به‌جای آن‌که احساسات تماشاگر را برانگیزد، یک خلأ اخلاقی وحشت‌بار را برملا می‌کند. پنجاه دقیقهٔ نخست فیلم، به کمک جزئیاتی بینان‌گرانه، به توصیف فضاهای خالی و غم‌زدهٔ شهر اختصاص یافته است. گفت‌وگوها ̎واقعی̎ می‌نمایاند و کارگردانی خودش را نشان نمی‌دهد. اگرچه احساس می‌کنیم فردی قرص و محکم روند داستان را همیشه در کنترل داشته است. نور و قاب‌بندی اندروز (خود سودربرگ با نام مستعار) بی‌زرق‌وبرق است تا بر ملموس بودن آدم‌ها و موقعیت‌ها تأکید داشته باشد. مری آن برنارد (باز هم سودربرگ) نیز به قدری روان تدوین کرده که از زمان مرده در فیلم خبری نیست.