آمریکا، به جهان سوم خوش آمدی!

وقتی در اواخر دهه ۱۹۸۰ به عنوان خبرنگار واشنگتن‌پست در بوینوس‌آیرس زندگی می‌کردم، اقتصاد آرژانتین دچار تورمی بسیار شدید بود. دفتر من در قلب منطقه اقتصادی آن قرار داشت، جایی که بانک‌ها و صرافی‌ها پشت شیشه‌های‌شان تابلو‌های الکترونیکی نصب کرده بودند که به طور دائم ارزش پول آرژانتین را در برابر ارز‌های دیگر نشان می‌داد. وقتی اوضاع خیلی بد می‌شد مردم زیادی در آنجا جمع می‌شدند و سیر نزولی دقیقه به دقیقه ارزش پول آرژانتین و در نتیجه از بین رفتن دارایی‌شان را شاهد بودند. ‌ اکنون همان احساس را دارم. وقتی اخبار اقتصادی از تلویزیون پخش می‌شود - و من نه بر گوینده خبر، که بر نوار شاخص بورس تمرکز می‌کنم - بار دیگر شاهد سقوط ارزش سهام‌های گوناگون و تلاشی اقتصادی کشور خودم هستم. در اینجا سوالی پیش می‌آید: این درست است که ایالات متحده هر روز بیشتر از روز پیش در حال تبدیل شدن به یک <کشور درحال‌توسعه یا به اصطلاح جهان سوم> است؟ ‌
می‌دانم که اقتصاد غول‌آسای ما شباهت بسیار کمی با اقتصاد آرژانتین یا برزیل یا سایر اقتصاد‌هایی که من در آمریکای جنوبی می‌شناسم، دارد. می‌دانم که ما داریم تا حدی از عهده مشکل وام‌های مسکن و بحران اعتبار - ولی نه تورم عنان‌گسیخته مهار نشدنی - بر می‌آییم ولی احساس من همان است که در آرژانتین داشتم؛ احساس سقوط آزاد به نوعی پرتگاه عمیق.
تنها ایالات متحده نیست که در حال تجربه فاجعه اقتصادی جهان سومی است. ایسلند ثروتمند نوردیک‌ها هم در تلاش است مانع از ورشکستگی ملی شود و در سراسر منطقه‌ای که ما معمولا جهان غرب می‌نامیم هم، دولت‌ها دارند بانک‌ها را ملی می‌کنند و سپرده‌ها را ضمانت. نرخ بهره را کاهش می‌دهند و تدابیر دیگری را به اجرا می‌گذارند تا فروپاشی را به تاخیر بیندازند. دلم می‌خواهد بدانم نظر نامزدان ریاست‌جمهوری درباره این بحران اقتصادی چیست؟ و در ضمن نمی‌خواهم اراجیفی از این دست را بشنوم که <کارگران آمریکایی بهترین کارگران جهان هستند و....> آیا اوضاع فعلی موقتی است، وضع و حال به صورت عادی بر می‌گردد یا تغییری اساسی در راه است؟ وقتی بی‌ثباتی بازار فرو بنشیند- که سرانجام فرو خواهد نشست- آیا ایالات متحده به کشوری فقیر تبدیل خواهد شد؟ آیا نسل بعدی آمریکا دارای رفاه و آسایش کمتری خواهد بود؟ می‌خواهم بدانم که آیا این آخرین تاوانی است که برای شیوه‌ای که تاکنون زندگی کرده‌ایم می‌پردازیم؟
‌ دلم می‌خواهد اوباما و مک‌کین توضیح دهند که از نظر آنها ما باید در این مورد چه کنیم؟ آنها هر دو می‌دانند که ما تریلیون‌ها دلار مقروضیم - بخش اعظم آن به چین - که بیشتر آن گذشته از جنگ، برای پرداخت هزینه عادت‌های پرخرج‌مان بوده است. آنها می‌دانند که ایالات متحده، اروپا و ژاپن مبالغ هنگفتی را به کشور‌های تولیدکننده نفت منتقل کرده‌اند. نامزد‌های ریاست‌جمهوری همچنین می‌دانند که هر کدام در ماه ژانویه به کاخ سفید بروند به وسیله واقعیت‌های مالی و اقتصادی در تنگنا قرار خواهند گرفت زیرا پول لازم برای دادن وام به مردم و برآورده کردن آنچه حق آنها است پیش از این صرف مخارجی شده که به نظر <مصلحت> می‌رسیده است. ‌
تا آغاز شروع کار رئیس‌جمهور جدید، دولت چقدر از وام‌های مسکن پرداخت نشده را مالک خواهد شد؟ چه مقدار دیگر از خزانه دولت به غول بیمه ‌AIG پرداخت خواهد شد؟ دولت اکنون مالک ۸۰ درصد این کمپانی است که برای آن ۸۵ میلیارد دلار پرداخته است. مدیران این کمپانی پول‌های گزافی را صرف خوش‌گذرانی‌های خود کرده‌اند، از جمله صرف ۴۴۰ هزار دلار برای تفریحگاه‌ها و گوشه‌های خلوت لوکس‌شان. چهارشنبه گذشته از پول مالیات‌دهندگان ۳۸ میلیارد دلار دیگر به این کمپانی بزرگ پرداخته شده است. آیا این مدیران برای پارتی‌های بعدی خود تاج‌محل را اجاره خواهند کرد؟ ‌
زمانی که من در مورد برزیل مطلب می‌نوشتم، گفته می‌شد که برزیل می‌تواند عنوان بلژیک- هند را به خود اختصاص دهد. زیرا در آنجا نخبگانی بودند که با تعداد کم، قدرت زیاد و ثروت عظیم، آنچنان در رفاه زندگی می‌کردند که گویی در بلژیک زندگی می‌کنند و اکثریت هم زندگی بسیار فقیرانه‌ای داشتند. از وقتی من آن کشور را ترک کرده‌ام توزیع ثروت وضع بهتری یافته ولی طی همین مدت توزیع ثروت در ایالات متحده بدتر شده است. من نگران آنم که این بحران اقتصادی خیلی بیشتر از تنها یک رویداد زودگذر باشد. نگران آنم که سرمایه‌هایی که در این مورد از دست رفته نتیجه‌اش تنها از دست رفتن رشد اقتصادی نباشد بلکه از دست دادن تصورات سنتی‌مان در مورد رویا‌های آمریکایی باشد. ‌
سناتور اوباما، سناتور مک‌کین! من و دیگران را مطمئن سازید. کلمات توخالی در مورد استثنایی بودن آمریکا تحویل‌مان ندهید. به زبان ساده به من بگویید جای جدید ما در جهان کجا است و چگونه می‌توانیم به کودکان‌مان زندگی خوبی را که خود تجربه کرده‌ایم هدیه کنیم؟

یوجین رابینسون
ترجمه: پوراندخت مجلسی

منبع : روزنامه اعتماد ملی