نیم نگاهی به فیلم «خون بازی» ساخته رخشان بنی اعتماد

▪ كارگردان: رخشان بنی اعتماد
▪ نویسنده: رخشان بنی اعتماد، فرید مصطفوی، محسن عبدالوهاب، نغمه ثمینی
▪ بازیگران: بیتا فرهی، باران كوثری و...
▪ خلاصه داستان: سارا معتاد است و پسر جوانی آن سوی آبها او را عاشقانه دوست دارد و تا چند روز دیگر برای ازدواج با او به ایران می آید. سارا نمی خواهد خواستگارش از ماجرای اعتیاد او بو ببرد و خانواده اش نیز در تلاشند تا سارا با ترك اعتیاد از شر گرفتاری كه در آن غرق شده، رهایی یابد.
۱) به شخصه برای فیلمهایی كه از فرمولهای رایج فیلمهای «بفروش» استفاده نمی كنند، احترام قائلم و معتقدم این قبیل فیلمها حتماً فارغ از مسأله فروش، هدف مهمتری را هم دنبال می كنند. بخصوص برخی فیلمها كه مشكلات اجتماعی از قبیل فرار دختران، اعتیاد، طلاق و... را به تصویر می كشند، فارغ از هر مسأله ای رسالت قابل ستایشی را هم بر دوش دارند و از این منظر، «خون بازی» قابل احترام است.
۲) پس از پایان جشنواره فیلم فجر سال گذشته و اعلام نتایج برندگان، بسیار علاقه مند شدم كه «خون بازی» را ببینم. هرچند خیلی هم با توجه به سوابق سالهای گذشته اعتقادی به این نتایج نداشتم، اما این بار حسابی مشتاق شدم. از سوی دیگر مصاحبه ها و اظهارنظرهای چپ و راست بنی اعتماد و دخترش و تبلیغات عجیبی كه به راه انداختند، این گمان را تقویت كرد كه احتمالاً این بار فیلم بدی ساخته نشده. تیزرهای تلویزیونی فیلم نیز در راستای تقویت این حس بودند و من متأسفانه مشتاق بودم!
۳) «خون بازی» فارغ از همان رسالتی كه برای من بسیار محترم است، فیلم بسیار بدی از كار درآمده!. زحمتی است كه به هدر رفته و به بیراهه كشیده شده است. از تصویربرداری اغراق آمیز بگیرید تا دیالوگهای بعضاً نچسب و طراحی بد شخصیتهای داستان.
بازی «باران كوثری» هم چندان قابل دفاع نبود و غیر از بازی با انگشتان دستش در حین سیگار كشیدن نكته قابل توجه دیگری نداشت. آن همه تأكید بی مورد بر «خاله لیلا» نقش ناقص پدر در پیشبرد داستان و... همه و همه حاكی از فیلمی است كه عجولانه و با بی دقتی ساخته شده و در پس ظاهر حرفه ای و سر و صداهای تبلیغاتی اش به شكل عجیبی غیرحرفه ای و توخالی است. فیلم هیچ سكانس بیاد ماندنی و در خور توجهی ندارد و به لحاظ روایت نیز با مشكلات بی شماری روبروست.
۴) «خون بازی» به شكل بامزه ای ضد ژانر سفر است. آن همه جاده پیمایی بی هیچ كاركردی در فیلم گنجانده شده و تنها كاركرد آن همه راه و جاده و خاله لیلا گفتن ها در فیلم، همه و همه با یك فید سفید جمع و جور می شود. این طوری است كه وقتی فیلمی این همه مشكل ریز و درشت دارد، آن تمهید پایین آوردن میزان رنگها در تصویربرداری فیلم نیز كاركرد خود را از دست می دهد و شاید كمی كمدی می شود.
۵- سینمای ایران فریبنده شده. كمتر فیلم سر و صدا به پا كرده ای پیدا می شود كه فیلم خوبی باشد و مردم هم كه همچنان خود به شیپوری برای تبلیغات بی اساس مبدل شده اند و به این سر و صداها دامن می زنند و فیلمهای ضعیف را پر فروش می كنند. كار سینمای ما حسابی گره خورده و بعید است بتوان به سادگی آن را به مسیر صحیح هدایت كرد.

امیر حسین نوریان

منبع : روزنامه قدس