تکنولوژی، سنت‌ها را می‌شکند

انگلیسی‌ها هیچ‌گونه شك و تردیدی ندارند كه ویمبلدون برای آنها تنها یك تورنمنت تنیس نیست. ویمبلدون یك افتخار مهم است با یك تاریخچه و سنت دیرینه و قابل‌ارزش كه البته می‌تواند با گذشت زمان دستخوش تغییراتی شود. زمان‌ها و دوران‌ها تغییر می‌كنند و امسال رقابت‌های تنیس بریتانیا با تفاوت‌های چشمگیری نسبت به آنچه تاكنون در نحوه اجرای آنها شاهد بوده‌ایم، همراه خواهد بود.
اول اینكه برای تمامی برندگان جوایز یكسانی درنظر گرفته خواهد شد، به گونه‌ای كه برنده دیدارهای انفرادی مردان و زنان هر یك ۷۰۰ هزار پوند (كه اندكی از یك میلیون یورو كمتر است) دریافت خواهند كرد. انگلیسی‌ها پس از سال‌ها مقاومت در برابر اعتراض‌های رسمی و بجایی كه به این مساله وارد بود، سرانجام تسلیم شدند و خود را با قوانین موجود در گراند اسلم‌ها وفق دادند.
بدین‌ترتیب تمامی زمین‌های تمرینی این تورنمنت هم تحت تاثیر انقلاب فناوری‌های پیشرفته قرار گرفت. در این ویمبلدون شاهد تغییرات عمده‌ای هستیم كه حین برگزاری رقابت‌ها متوجه آنها خواهیم شد. برای نمونه به ذكر این نكته اكتفا می‌كنیم كه زمین اصلی این رقابت‌ها حتی برای تماشاگران پر و پاقرص همیشگی ویمبلدون هم قابل تشخیص نخواهد بود.
این زمین كه كاملا در معرض نور ‌آفتاب و باران‌های شدید لندن قرار گرفته، ظاهرا بزرگ‌تر شده و بیشتر به زمین شماره یك شباهت پیدا كرده است. این استادیوم از سال آینده به یك سقف شفاف ثابت مجهز خواهد شد و از سال ۲۰۰۹ این حفاظ شیشه‌ای قابلیت‌ متحرك بودن را هم پیدا می‌كند.
سقف زمین مركزی رقابت‌ها به پوششی كه ۵۲۰۰ متر مربع از ماده‌ای مخصوص و انعطاف‌پذیر را دربر می‌گیرد كه آن را هنگامی كه دو بخش مجزای شمالی و جنوبی آن به یكدیگر متصل می‌شوند غیرقابل مشاهده می‌كند، مجهز خواهد شد.
تیم فیلیپس مدیر ویمبلدون در این‌رابطه می‌گوید: «این ماده مخصوص این خصوصیت را داراست كه نور طبیعی خورشید را روی زمین منعكس می‌كند و چمن آن را از نابودی نجات می‌دهد.»این سقف با سیستم پیشرفته باز و بسته شدن خاصی كه برای آن درنظر گرفته شده، تا دو سال دیگر به قطعاتی مجهز خواهد شد كه تمامی این عملیات را ظرف مدت ۱۰ دقیقه انجام خواهند داد.
این در حالی است كه در بزرگترین معبد تنیس انگلیس از امسال دو «چشم شاهین» هم به‌كار گرفته خواهد شد، به گونه‌ای كه برای اولین‌بار دو پرده نمایشی بزرگ ۱۶ متر مربعی در زمین‌های مركزی و زمین شماره یك نصب می‌شوند كه امكان تماشای صحنه‌های آهسته لحظات مهم بازی را برای حاضران در استادیوم مهیا می‌كنند.
هشت دوربین تلویزیونی كه به نرم‌افزارهای پیشرفته و پیچیده‌ای مجهز هستند هم امكان بازبینی صحنه‌هایی كه بازیكنان نسبت به فرودآمدن جای توپ یا خارج رفتن آن معترض هستند را سه بار در هر ست از مسابقه برای هر یك از آنها فراهم می‌سازد.
در جریان رقابت‌های اوپن ۲۰۰۶ آمریكا و اوپن ۲۰۰۷ استرالیا نیز این تجربه آزمایش شد. فقط رولان گاروس پاریس خود را از این سیستم‌ها بی‌نیاز می‌بیند و هنوز هم جای فرود آمدن توپ روی خاك رس را ملاك تصمیم‌گیری برای داوران می‌داند.
یان‌ریچی، مدیر اجرایی زمین‌های تمرینی ویمبلدون در این رابطه می‌گوید: «خیلی خوب می‌دانیم كه تشخیص محل دقیق برخورد توپ با زمین چمن تا چه اندازه دشوار است و برای همین خواستیم دو زمین اصلی خود را به این سیستم‌ها مجهز كنیم. بدین ترتیب دیگر مجبور نیستیم صحنه‌هایی نظیر دعواهای معروف مك‌انرو را شاهد باشیم.»
البته این سیستم كه «Hawk-Eye» نام دارد در دیگر زمین‌های ویمبلدون هم مورد استفاده قرار خواهد گرفت. اگرچه این تكنولوژی برای انگلیسی‌ها خیلی جدید نیست. آنها از این سیستم در دیدارهای كریكت و حتی در پیش درآمد ویمبلدون هم كه هفته پیش برگزار شد، بهره بردند.
از دیگر تدابیر اتخاذ شده برای مدرن كردن فضای برگزاری رقابت‌های ویمبلدون، توسعه مساحت جایگاه‌های زمین مركزی است كه از ۱۳ هزار و ۸۰۰ جای نشستن به ۱۵ هزار افزایش پیدا می‌كند و ۲۰۰ میلیون پوند هزینه دربرخواهد داشت.
اگرچه فیلیپس خیلی نگران این هزینه‌های سرسام‌آور نیست: «برای تنظیم این بیلان كافی است چند روزی كه به خاطر ریزش باران امتیاز پخش تلویزیونی رقابت‌ها را از دست می‌دهیم، جبران كنیم. در زمین اصلی حتی با هوای بد هم می‌توان بازی كرد و شاید هم مجبور شویم زیر نور استادیوم هم بازی كنیم، البته فقط اگر مسابقات طولانی شوند و تا دیر وقت ادامه پیدا كنند.‌»
ولی مشكل اصلی اینجاست كه كشیده شدن دیدارهای تنیس ویمبلدون به ساعات پایانی شب، و نظیر آنچه در نیویورك و ملبورن رخ می‌دهد، خیلی مورد توجه و استقبال ساكنان این دهكده آرام لندنی نیست ولی ممكن است از سویی دیگر میلیون‌ها پوند برای برگزاركنندگان رقابت‌ها به همراه داشته باشد. بدین ترتیب حتی ویمبلدون هم به تجارت روی می‌آورد و این نكته كه هیچ تنیسور انگلیسی از مدت‌ها قبل فاتح این رقابت‌ها نبوده، كمتر اهمیتی پیدا می‌كند.
آخرین ورزشكار انگلیسی كه در رقابت‌های ویمبلدون به مقام قهرمانی رسید، «ویرجینیا وید» بود كه سال ۱۹۷۷ در صدمین سال تاسیس ویمبلدون جام را بالای سر برد. این درحالی است كه در قسمت مردان فرد پری افسانه‌ای پس از اینكه ۳ بار پیاپی در سال‌های ۱۹۳۴، ۱۹۳۵ و ۱۹۳۶ به مقام قهرمانی دست یافت، دیگر هیچ بازیكن انگلیسی را به عنوان فاتح این رقابت‌ها تا به امروز ندید. ویمبلدون بخشی از تاریخ انگلیس است.
شاید برای آن چمن خوش‌رنگی كه هیچ جای دیگر دنیا بازی تنیس روی آن را نمی‌بینیم، ویمبلدون رویدادی است كه سالانه بیش از ۴۰۰ هزار تماشاگر را به این منطقه از لندن می‌كشاند و به مدت ۲ هفته آنها را در جنوب غربی پایتخت انگلیس سرگرم می‌كند.
«All England Club» باشگاهی كه میزبانی این تورنمنت را عهده‌دار است، در« Church Road» واقع شده و تماشای منظره این خیابان در روزهای برگزاری ویمبلدون، با حضور تماشاگرانی كه در فضای سرسبز باغ‌های اطراف چادر پهن كرده‌اند دیدنی است و سنت‌های دیرینه نظیر توت فرنگی‌هایی كه با خامه به تماشاگران عرضه می‌شوند، حتی تحت تاثیرHawk-Eye و غیره هم زنده خواهد ماند.

دانیال صدقی

منبع : روزنامه هم‌میهن