چرا سایپا قهرمان شد؟

قهرمانی سایپا حاصل یك فصل تلاش بود. كمتر كسی نسبت به شایستگی های این تیم تردید دارد در این بین وجود علی دایی نیز عاملی برای توجهات بیشتر شده بود. این كه او در كنار بازی كردن به خوبی و در سخت ترین روزها تیمش را هدایت كرده جالب توجه است.
دایی و هم تیمی هایش در سایپا به غیر از مقطعی در نیم فصل دوم در بسیاری از روزها صدرنشین لیگ بودند و سرانجام به آنچه كه استحقاقش را داشتند رسیدند. اما چرا این اتفاق رخ داد؟ چرا سایپا در میان مدعیانی چون پرسپولیس، استقلال تهران، سپاهان و استقلال اهواز قد علم كرد و جام را بالای سر برد؟ مجید جلالی كارشناس خوب فوتبال ایران كه در تمام طول فصل باصراحت از قهرمانی سایپا می گفت و حتی در روزهایی كه سایپا ۴ امتیاز عقب افتاد نیز بر عقیده اش پافشاری می كرد در یادداشتی دلایل این مهم را چنین به رشته تحریر درآورده است:
بازگشت به دوره های قبل لیگ برتر و بررسی چگونگی قهرمان شدن تیم ها نتایج جالبی را به دنبال دارد كه در همه موارد به یك عامل مشترك می رسیم.
در واقع این اصلی ترین عامل بود. پرسپولیس، سپاهان، پاس، فولاد و استقلال همگی با گذراندن دوره های ۳ تا ۵ ساله به این عنوان رسیدند. اگر هم برنامه هایی این چنین نبود ثبات مدیریت یا مربیگری وجود داشت. به عنوان مثال استقلال فصل گذشته پس از سپری كردن سه سال ثبات در مربیگری قهرمان شد.
قبل از آن هم فولاد برنامه پنج ساله ای را طی كرد. این تیم حتی با وجود این كه مربیانش را عوض كرد اما به خاطر داشتن یك طرح ثابت نتیجه اش را گرفت. پاس هم چهار سال با یك مدیر كار كرده بود. در سپاهان نیز وضعیت به همین صورت بود. به هر حال باید برای قهرمانی در لیگ دارای شاخصه هایی بود. باید ثبات و برنامه از پیش تعیین شده داشت و با حمایت های كناری و در نهایت آرامش كسب نتیجه كرد. آرامش همیشه از ثبات می آید.
در جمع بندی هایی كه داشتم دو تیم را در لیگ برتر برای قهرمان شدن شایسته تر دیدم. یكی سپاهان و دیگری سایپا. این دو تیم شاخصه های بیشتری نسبت به دیگر تیم ها داشتند. متأسفانه بیشتر تیم ها دچار تغییر و تحول شده بودند و تیمی مانند فجرسپاسی با وجود آرامشی كه داشت سرمایه گذاری در حد قهرمانی نكرده بود.
سایپا در نیم فصل اول امتیازهای فراوانی جمع كرد و مشخص بود تلاش استقلال برای سبقت از این تیم در آخرین روزها نتیجه نمی دهد. استقلالی ها زیر فشار مدیریتی قرار داشتند و حتی مربی خارجی كه آورده بودند را هم نمی پذیرفتند. به نظر من سایپایی ها در هفته های آخر به خوبی حاشیه ها را جمع كردند و با آرامش به كارشان پرداختند. برخی ها رفتن لورانت را نوعی بی ثباتی مطرح می كنند اما فراموش نكنیم در بحث مدیریت، این باشگاه كماكان وضعیت خوبی داشت. آنها در دو سال اول تلاش كردند خود را در لیگ حفظ كنند و در بقیه موارد همواره مدعی بودند. به نظر من رفتن لورانت نوعی توفیق اجباری برای سایپایی ها بود زیرا كه علی دایی جو صمیمی را در تیم به وجود آورده بود.
● نقش دایی
به طور حتم ارتباطات دوستانه میان بازیكنان از سوی علی دایی آن هم در نخستین سال مربیگری اش نقش او را پررنگ تر از دیگر مربیان می كند. دایی در خیلی از بازی ها تنها به صرف رهبری تیم به میدان می رفت و مطمئن باشید اگر او جنبه های فنی خود را تقویت كند می تواند رشد قابل توجهی داشته باشد. البته از كنار نكات فنی بارز سایپا هم نباید بی تفاوت بگذریم. سایپا مهره هایی در تیم داشت كه به هماهنگی بالایی رسیده بودند.
آنها در عمق دفاع حریف، خوب كار می كردند. هافبك هایی مانند یزدانی، صادقی و شریفی نسب از توان ارسال های عمقی بالایی برخوردار بودند و در خط حمله نیز مؤمن زاده، دایی و خلیلی به خوبی از آن بهره گرفتند. من بسیاری از بازی های سایپا را بررسی كردم. آنها در میانه كار به این نتیجه رسیدند كه می توانند از قدرت سرزنی دایی هم استفاده كنند، كه به مشكل برخوردند. در واقع تغییر شیوه بازی یك اشتباه بزرگ بود اما آنها با آنالیز خوب توانستند به روش قبلی بازگردند و به موقع هم دست به كار شدند.
● افت كیفی لیگ
در این فصل كیفیت فنی لیگ قابل توجه نبود تا تیم ها بازی های سطح بالایی به نمایش بگذارند. اغلب تیم ها مشكلات حاشیه ای و درگیری های درونی داشتند. تیمی كه همه راه ها را صاف كند و به سمت قهرمانی برود وجود نداشت. شاید سپاهان می توانست چنین شرایطی داشته باشد، اما این تیم هم در شروع فصل امتیازات خوبی جمع نكرد و البته این موضوع هم باید مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. این كه چرا در فوتبال ایران تیم ها توان مقابله با حریفان در دو یا سه جبهه را ندارند؟ من چند تا عامل را علت افت كیفی لیگ برتر می دانم:
۱) وضعیت نامناسب فدراسیون فوتبال
۲) نبود ثبات مربیگری در تیم ها. بیشتر مربیان در طول فصل دنبال كسب نتیجه و حفظ جایگاه خود بودند.
۳) بهترین مهاجمان و هافبك ها از فوتبال ایران رفتند و جای آنها پر نشد.
۴) نبود برنامه ریزی خوب كه دست مربیان را بسته بود.
۵) كیفیت بد زمین های فوتبال.
به عقیده من اگر قصد داریم در فصل آینده لیگ روبه پیشرفتی داشته باشیم و نه تنها برای سرگرمی مردم با جنجال های كاذبش بازی ها را برگزار كنیم باید در بخش های مختلف «كارگروه» تشكیل بدهیم تا با تحقیق مناسب ضعف ها را برطرف كنیم.

منبع : روزنامه ایران