لبخند تیمور

در ورزش، قهرمانان ابدی نیستند. حتی اسطوره ها در جریان تاریخ و تحولات، رنگ پریده می شوند و با روند تكاملی هر جامعه ای به فراموشی سپرده می شوند.
نوابغ ورزش نیز كه موفق شده اند سیر تاریخی یك جریان را تغییر دهند، اگر پایگاه اجتماعی و مردمی داشتند، ماندگاری بر می گزینند و اگر با قدرت زمانه باشند طرد می شوند.
قهرمانان ایران زمین نیز، چه آنان كه در افسانه ها و روایت های حماسی آمده اند به فراخور شخصیت قهرمان منشانه (پروتاگونیست) ماندند و در تاریخ نسل به نسل مكان یافتند و آنان كه ریشه های مقابله با قهرمانان مردمی را داشتند و نام ضدقهرمان (آنتاگونیست) گرفتند به عنوان نیروهای اهریمنی در جبهه مقابل قرار گرفتند.
پایگاه و ماندگاری غلامرضا تختی به همین سبب است وگرنه كشتی گیر و مدال آور، قهرمان طلایی های بسیاری آمده اند و رفته اند.
برای هر یكی از قهرمانان مردمی یك نقطه روشن تاریخی به جا مانده است و هر زمان كه كتاب ورزش ایران زمین را می گشاییم، در سوسوی آن نقطه تلألو قهرمانان را می یابیم و به یاد می آوریم روزهای قهرمانی مردانی را كه سواره آمدند و بی صدا فرو افتادند.
امروز اگر از یك مرد افسانه ای در دو و میدانی ایران نام ببرید آن لحظه تاریخی در جلوی چشمانمان چون نوار سلولوئیدی عبور می كند و ما را به وجد می آورد.
بازی های آسیایی ۱۹۷۴ و حضور قدرت تازه ای در دنیا به نام چین. آن روز كه قرار شد «نی چی چین» ركورددار جهان در پرش ارتفاع از چین از روی مانع عبور كند، یك جوان قد كشیده با موهای بلند نرم نیز باید از ایران با او به رقابت برمی خاست.
لحظه پرش افسانه ای تیمور غیاثی پرنده، ایرانی در ورزشگاه آزادی جاودانه شد و نی چی چین در سكوی پایین تر از تیمور غیاثی ایستاد.
یك پرش جاودانه كه نام تیمور را در تاریخ ایران به ثبت رساند و تا به امروز كسی موفق به شكستن ركورد آن نشده است.
تیمور غیاثی مدال طلا را بر گردن آویخت و آوازه جهانی پیدا كرد. در لحظه ای كه تیمور از مانع ۲۱/۲سانت عبور كرد، میله عرضی لرزشی ملایم پیدا كرد. نگاه ها بر آن بود كه ركورد به ثبت می رسد یا میله بر زمین می افتد.
میله لرزش آخر را انجام داد، نفس ها در سینه حبس شده بود و اولین نفری كه بر پرش تیمور مهر تایید زد و فریاد برآورد و گریست، نصرت كردبچه بود و زمان نیز برای یك لحظه ایستاد و ناگهان ورزشگاه آزادی كه مملو از تماشاگر بود، یك جا به هوا خاست و تیمور دور افتخار زد، عده ای از شوق می گریستند و عده ای دست بر قلب هایشان گذاشته بودند تا مبادا از حركت بایستد. آن روز تیمور جاودانه شد و یك ملت برایش هورا كشیدند تا در دل آنها باقی بماند.
امروز تیمور به شصت سالگی رسیده است. آن موهای نرم بلند كه چون یال اسب برق می زد، دیده نمی شود و ریش ها به سپیدی گراییده.
آن اندام رعنا و كشیده كه هوا را می شكافت و برخلاف جاذبه زمین به سمت آسمان پرواز می كرد، كمی افتاده، كمی هم فربگی و گرد پیری و فاصله زمانی ۳۲ سال كه برای یك قهرمان كم نیست. تیمور مقابل ما نشسته است، تنها چیزی كه در او تغییر نكرده لبخند جاودانگی اوست كه چون آن روز طلایی بر لبانش باقی مانده است.

جهانگیر كوثری

منبع : روزنامه همشهری