سپاسگزاریم نصیحـت‌ها را شنیدیم!

بدون اغراق می‌توان گفت در هیچ یک از سال‌های اخیر، تریبون‌های کشور تا این حد شـاهـد اتـهـام افکنی برخی سیاستمداران و مسئولا‌ن کشور علیه یکدیگر یا رقبا نبوده است. همانطور که در هیچ زمانی، رسانه‌ها به اندازه امـروز بـازتـاب دهـنـده توصیه‌های اخلا‌قی مسئولا‌ن نسبت به یکدیگر نبوده‌اند. اما در چند روز اخـیــر بــه صــورت هـمــزمــان شـاهـد گلا‌یه‌گذاری‌های شدید مسئولا‌ن بوده‌ایم که <چرا عده‌ای بداخلا‌قی می‌کنند و در قضاوت نسبت به دیگران، جانب انصاف را رعایت نمی‌کنند>، <چرا به راحتی به دیگران تهمت مـی‌زنـیـم و فـکـر آبـروی دیگران نیستیم>، <چرا قدر نیروها را نمی‌دانیم>، <چرا به گونه‌ای صحبت می‌شود که وحدت ملی را خدشه‌دار خواهد کرد> و...
برخی از کسانی که در تریبون‌های رسمی ، دیگران را مخاطب قرار می‌دهند و آنها را نصیحـت مـی‌کننـد کـه <با توجه به شرایط حساس داخلی و خارجی، با هم باشیم و عینـک بـدبینـی نسبـت بـه یکدیگر را کنار بگذاریم> بعضاً در همان سخنرانی‌ها، منتقدان خود را <خودخواه> می‌نامند یا آنها را دروغ‌گو می‌پندارند. گروهی هم که از اتهام افکنی قدرتمندان فعلی نسبت به حاکمان معزول انتقاد می‌نمایند، طرف مقابل را تهدید می‌کنند که <ما هم لیستی از خائنان را در جیب داریم.> همان کسانی که از <نگاه منفی> منتقدان خود بـه همـه چیـز گـلا‌یـه‌دارنـد، همراه با همین گلا‌یه،همه منتقدان را به یک چوب می‌رانند و مدعی می‌شوند که <منتقدان ما همان کسانی هستند که دست آنها از رانت‌ها قطع شده است.>
متأسفانه نمونه‌های فراوانی از سخنرانی سیاستمداران، قابل عرضه است که بخش قابل توجهی از آن، به جای پرداختن به مشکلا‌ت ریز و درشت مردم و ارائه راه حل برای آنها، صرف افشاگری متقابل سیاستمداران علیه یکدیگر می‌شود و در نهایت نیز با این نصیحت به پایان می‌رسد که <برای حل مشکلا‌ت مردم، باید دست به دست هم بدهیم و از کینه‌ورزی و دشمنی‌های کسل کننده خودداری نمائیم>! این در حالی است که شرایط نه چندان مساعد اقتصادی و فشارهای فراوان معیشتی، برای اکثر مردم عادی چاره‌ای باقی نگذاشته است جز آنکه با هم مهربان باشند و از کینه‌ورزی خودداری نمایند ولذا برای آنها جای سوال اسـت کـه مخـاطـب نصیحـت‌هـای تـریبونی کیست؟ برخی سیاستمداران در مرحله اول، مخاطبان خود را تهدید به افشاگری می‌کنند، سپس با عبارات موهوم آنها را متهم می‌نمایند و نهایتاً زبان به نصیحت می‌گشایند. آیا آنها هیچگاه در جلسـات محـدودتـر، یکدیگر را ملا‌قات نمی‌کنند تا این سخنان را مطرح و مدارک موجود برای اثبات ویژگی‌های منحصر به فرد خود را به طرف مقابل نشان دهند یا گوشه‌ای از مستندات مربوط به ناکامی‌ها و ضعف‌های رقیب را به رخ او بکشند؟ آیا مردم وقت خود را تلف می‌کنند تا از تریبون‌های عمومی، افشاگریها یا پندآموزی سیاستمداران خطاب به یکدیگر را بشنوند؟
البته شاید برخی از سخنرانی‌ها، دو منظوره باشد و برخی از سیاستمداران ، قانع شده باشند که آحاد مردم هم به این نصیحت‌ها نیاز دارند. اگر اینگونه است از طرف مردم به آنها می‌گوئیم <نصیحت‌ها شنیده شد، از شما سپاسگزاریم> اما از این به بعد چنانچه مدارک محکمه پسندی از تخلفات و کم‌کاری‌های رقبا و اسلا‌ف خود دارید، آن را از روش‌های قانونی پیگیری نمائید. اگر هم سایر سیاستمداران و کارگزاران حکومتی را محتاج نصیحت می‌دانید، این نصیحت‌ها را در قالب نامه‌هایی سربسته به اطلا‌ع آنها برسانید ؛ درست همانند <نصیحت‌ نامه‌> هایی که در دو سه سال اخیر برای سران سایر کشورها ارسال شد و مردم ایران اجازه آگاهی از مفاد آن را نداشته‌اند. گلا‌یه‌ها و نصیحت‌ها را همچنین می‌توان در جلساتی مطرح کرد که به بهانه‌های مختلف، میان کارگزاران حکومت در قوای گوناگون برگزار و بخشی از آن به تـعـریـف و تـمـجـیدهای متقابل اختصاص می‌یابد.
اگر این پیشنهاد مورد توجه قرارگیرد، سخنرانی‌های عمومی مسئولا‌ن به فرصتی برای ارائه راه حل‌های منطقی در جهت حل مشکلا‌ت فراوان مردم تبدیل خواهد شد، نـه آنکـه پـس از هر سخنرانی، غصه‌ای بر غصه‌های مردم افزوده شود یا از امیدها کاسته و برناامیدی‌ها افزوده گردد!

منبع : روزنامه آفتاب یزد