دلهره خیابان های تهران

راهبندان، راهبندان، راهبندان، ولی فقط این نیست. ما فرهنگ راهنمایی و رانندگی را هم یاد نگرفته ایم؛ یعنی این یادگیری زیر صفر است. نمی دانم چرا ولی واقعاً دردآور است. نه ماشین ها به عابران پیاده توجه می كنند و نه عابران به ماشین ها؛یك نمونه ساده.
از خط كشی كه رد می شوی ممكن است حرف های ناجور هم بشنوی. می پرسید چرا؟ توجه كنید وقتی چراغ عابر پیاده نیست و پل عابرپیاده هم به چشم نمی آید و تنها خط كشی عابر پیاده را برای عبورداری، خوب عابر طبق قانون راهنمایی رانندگی باید از خط كشی استفاده كند، چون فرهنگ راهنمایی و رانندگی این را می گوید. اما با انجام این كار در خیابان های تهران سرزنش می شوی و نمی توانی نگاه های تمسخر آمیز عابران را نادیده بگیری؛ به جای اینكه ماشین ها توقف كنند و به عابر پیاده اجازه عبور بدهند، حقی كه مسلما به عابر پیاده تعلق دارد و اگر اشتباه نكنم در آیین نامه راهنمایی و رانندگی هم آمده است ولی پا روی گاز می گذارند تا عابر را بترسانند.
اما مثل اینكه رانندگان هم مقصر نیستند چون وقتی ماشین راهنمایی و رانندگی خودش پشت خط عابرپیاده نمی ایستد چطور می توان توقع داشت كه دیگران رعایت كنند؟ یعنی واقعاً قوانین مختص مردم عادی است و ماموران ما در ماشین و حتی روی موتور نباید رعایت كنند.
نكته جالب تر اینكه مثل اینكه چراغ قرمز مال ماشین ها و عابران پیاده است البته از ترس جریمه. برای موتورسوارها چراغ قرمز معنی ندارد. می خواهی از عرض خیابان رد شوی، چراغ هم قرمز است و حق تقدم با عبور عابر پیاده، این را چراغ كه روی رنگ سبز توقف كرده است می گوید، اما سه چهار موتوری با فرهنگ از آن طرف خیابان با سرعت می آیند و باقی ماجرا هم كه معلوم است. می ایستی و صبر می كنی چراغ سبز و بعد قرمز شود تا شاید بتوانی لا به لای این تغییرات راهی برای عبور پیدا كنی و از خیابان عبور كنی. این تمام ماجرا نیست.

سوسه خداوریان

منبع : روزنامه همشهری