پارک ژوراسیک ۳ - JURASSIC PARK III

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : لری فرانکو و کاتلین کندی
کارگردان : جو جانستن
فیلمنامه‌نویس : جیم تیلر، الکساندر پین و پیتر باکمن، بر مبنای شخصیت‌های خلق شده توسط مایکل کرایتن
فیلمبردار : شلی جانسن
آهنگساز(موسیقی متن) : دن دیویس
هنرپیشگان : ویلیام هـ. میسی، تئا لیونی، سام نیل، لورا درن، الساندرو نیوولا، ترور مورگان و مایکل جتر
نوع فیلم : رنگی، ۹۲ دقیقه


̎پل̎ و ̎آماندا̎ (میسی و لیونی) زوجی ثروتمند، با حقه و کلک، ̎دکتر آلن گرانت̎ (نیل) دانشمند را وامی‌دارند که در سفر هوائی به جزایر آیلاسورنا آنها را همراهی کند. هدف آنان از این گشت سیاحتی، یکی از جزایر کوستاریکاست؛ جائی‌که ̎سایت ب̎ در آن قرار دارد و تعداد زیادی دایناسور در آن زندگی می‌کنند که به‌صورت ژنتیکی خلق شده‌اند. پس از سقوط هواپیمایشان، آشکار می‌شود که هدف خانوادهٔ ̎کربی̎، جست‌وجو برای یافتن پسر گم‌شده‌شان بوده که موقع انجام پروازی با گلایدر، در آن جزیره سقوط کرده است. ̎گرانت̎ و همراهانش که در آیلاسورنا گیر افتاده‌اند، پس از تحمل مصیبت‌های فراوان، به حقایقی دردناک دست می‌یابند: از جمله، این‌که برخی از آن هیولاهای فلس‌دار، برخلاف آن‌چه قبلاً تصورش می‌رفته، به قابلیت‌های ارتباطی پیش‌رفته‌ای مجهزند؛ ̎تیرانوسورس رکسِ̎ ترسناک، یک رقیب غول‌پیکرتر و وحشتناک‌تر دارد؛ و ̎پترانودون̎های پرنده، خیلی خطرناک‌تر از بعضی از هم‌نوعان ̎زمین‌گیر̎شان هستند.
● حقیقت تلخ در مورد سومین بخش از سری پارک ژوراسیک این است که فیلم به نسبت قسمت دوم (۱۹۹۷، ساختهٔ خود استیون اسپیلبرگ ـ خالق اصلی سری) اثر بهتری شده. این البته بدان معنا نیست که جانستن کار درخشانی در فیلم سوم انجام داده اما به هر حال کارگردان تازه بدون آن‌که دغدغهٔ منتقدان یا مخاطبان فرهیخته‌تر را داشته باشد، به مواد خامی که در دست داشته به چشم یک ابزار سرگرمی‌سازی نگاه کرده و این نگاه سبب شده فیلم سوم، فیلمی پرفروش‌ باشد نه هیچ چیزی کمتر یا بیشتر. هنگام نمایش بخش دوم اسپیلبرگ در جواب منتقدانی که از او پرسیدند چرا از هوشمندی‌های بخش اول در این فیلم خبری نیست گفت که بچه‌ای او را دیده و گفته هنگام دیدن فیلم اول (۱۹۹۳) باید نیم ساعت انتظار بکشد تا اتفاق و هیجان شروع شود و این‌بار می‌خواسته چنین اتفاقی در دنیای گم‌شده نیفتد. با این حال در فیلم دوم فیلم‌ساز هم‌چنان نگران قضاوت آن مخاطب خاص‌تر بود و همین، حاصل را بدن به یکی از بدترین فیلم‌های کارنامهٔ اسپیلبرگ کرد. حسن کار جانستن در این است که دقیقاً آن حرف اسپیلبرگ را الگو قرار داده و در کارنامه‌اش هم فهرست شیندلر (۱۹۹۴) نداشته تا نگران نگاه‌ها به خودش باشد؛ پس به همان شیوه‌ای که جومانجی (۱۹۹۳) را جلوی دوربین برده بود با این قسمت هم روبه‌رو شده است. ویژگی اصلی پارک ژوراسیک ۳ جدا از جلوه‌های ویژهٔ به مراتب پیشرفته‌تر آن، حس طنزی است که در گفت‌وگوها و بعضی صحنه‌ها وجود دارد. این البته به ایدهٔ اولیه اسپیلبرگ برای این قسمت و بازگرداندن شخصیت‌های محوری فیلم اول باز می‌گردد که باعث شده فیلم پر از ارجاع‌های بامزه به فیلم نخست باشد. اگر در پارک ژوراسیک این گلد بلوم بود که از تماشاگر خنده می‌گرفت، این‌جا دیدن دوبارهٔ نیل و درن در قامت ̎الن گرانت̎ و ̎الی ساتلر̎ و تکرار موقعیت‌های قبلی خود به خود تماشاگر را در موقعیت متناقضی قرار می‌دهد هک او را بین خنده نسبت به حماقت این آدم‌ها در بازگشت به جهنم و ترس از موقعیتی که در آن قرار دارند، به شک می‌اندازد. همین اتفاق کشش اصلی فیلم سوم است و دلیلی که پارک ژوراسیک ۳ را به یک فیلم ̎استاندارد̎ کمپانی‌ها تبدیل می‌کند.