مشکلی به نام تمرکز

یک واقعیتی وجود دارد که این است؛ تیم ملی تمرکز لازم را ندارد. به عنوان مربی تیم ملی اعتراف می کنم ایران هنوز تمرکز لازم را برای بازی هایش به دست نیاورده. نشانه این مشکل بزرگ، پاس های اشتباهی است که بازیکنان معمولاً در ۳۰ دقیقه ابتدای بازی می دهند. ما به واسطه نداشتن تمرکز به درستی نمی توانیم فضاها را پوشش دهیم و در دو بازی گذشته این موضوع باعث شده شروع بدی داشته باشیم.
در مورد بازی با چین باید بگویم مثل ازبکستان خوب شروع نکردیم. روی گل اولی که دریافت کردیم حسن رودباریان مقصر بود و روی گل دوم مدافعان به دلیل جاگیری اشتباه، فضا را در اختیار مهاجم چین قرار دادند تا گل بزند.
از دقیقه ۳۵ بازی بود که بچه ها کم کم تمرکز لازم را به دست آوردند و روی جاگیری ها و پرس بازیکنان حریف، موفق بودند. در دقایق ابتدایی مشکل بزرگی که ما را نگران می کرد، به عدم بازی سازی هافبک ها باز می گشت. متاسفانه سیستم ما به هم ریخته بود و هافبک ها نمی توانستند وظایف خود را به درستی انجام دهند. در اواخر نیمه اول و تمام نیمه دوم این مشکل رخ داد و ایران بازی واقعی اش را انجام داد. مشکل دیگری که وجود دارد به عادت بدی بازمی گردد که در روند حرکتی تیم هست. ما همیشه عادت داریم از جناح راست نفوذ کنیم.
یک وقت هایی یادمان می رود که اصلاً جناح چپی وجود دارد. توجه کردید که در نیمه دوم با حضور ایمان مبعلی در جناح چپ و جواد کاظمیان در جناح راست ما بسیار خوب عمل کردیم و از دو طرف، چین را به هم ریختیم.در بخش دفاعی، قبول داریم هنوز مشکلاتی هست اما این را قبول نمی کنیم که تمام گل هایی که می خوریم به خاطر ساختار بد دفاعی است. در بازی غنا دو گل روی اشتباهات فردی خوردیم. بازی ازبکستان هم همین طور.
گل اول چین هم از روی ضربه کاشته به دست آمد و تنها روی گل دوم شان به خاطر جاگیری اشتباه، دروازه مان باز شد. دفاع ۴ نفره تیم ملی ایرادی ندارد و اگر می بینید در دقایق ابتدایی راحت گل می خوریم تنها به خاطر پاسکاری های ضعیف و عدم تمرکز است. منتها چون کار خط دفاعی خیلی بیشتر از هافبک و فوروارد به چشم می آید، ناخودآگاه این مسائل به عملکرد ضعیف خط دفاع ربط داده می شود.
ما باید تلاش کنیم در ۲۰ دقیقه اول همان بازی را انجام دهیم که در اواخر نیمه اول و سراسر نیمه دوم انجام می دهیم. یعنی شروعی توفانی داشته باشیم و اجازه ندهیم حریف ما را تحت فشار بگذارد چون بچه ها نشان داده اند در این شرایط زیاد اشتباه می کنند. شک نکنید کلید موفقیت ما در این جام خوب حمله کردن است. در مراحل بعدی کار واقعاً سخت می شود. مثلاً اگر مقابل تیم های تدافعی قرار بگیریم گل خوردن می تواند ما را تا مرز شکست ببرد. ترجیح می دهیم در مرحله بعد با تیمی چون کره یا عربستان بازی کنیم نه با بحرین.
چون بحرین خیلی بسته بازی می کند و دیدید که چطور برابر کره با این تاکتیک توانست پیروز شود. اگر این اتفاق رخ دهد قطعاً دیگر جای اشتباهی وجود ندارد. ما بارها این نکته را به بازیکنان گفته ایم و هرگز دوست نداریم در مراحل حذفی راحت گل بخوریم چون جبران واقعاً سخت خواهد بود. در حال حاضر بازی با مالزی برای ما اهمیت بسیار زیادی دارد.
این دیدار می تواند تمرین ویژه ای برای مرحله بعد باشد. می توانیم نکاتی را که تذکر داده ایم به صورت عملی در زمین پیاده کنیم. برایمان خیلی مهم است که بازی را تهاجمی شروع کنیم و در ۲۰ دقیقه اول گلی نخوریم.
حتماً با خود می گویید با حذف احتمالی استرالیا و کره جنوبی مسیر قهرمانی برای ما هموارتر می شود ولی برای ایران مسائل این چنینی اهمیتی ندارد. ما می دانیم که تنها راه قهرمانی، شکست تمام تیم هاست. مهم این است که خوب بازی کنیم و خوب ببریم.
نام ها برای ما اهمیتی ندارد. اتفاقاً با حذف استرالیا و کره جنوبی مسیر قهرمانی سخت تر می شود چرا که این دو تیم فوتبال بازی می کنند اما بحرین یا تیم های دیگر عربی دست به بازی تدافعی و بسته می زنند که آزاردهنده است.مثلاً ترجیح می دهیم خیلی روی چنین مسائلی مانور ندهیم و حال فکر کنیم ما برابر مالزی قرار می گیریم و فعلاً این بازی است که برایمان اهمیت دارد.
اهمیت از آن جهت که تغییراتی در ساختار تیم خواهیم داشت که در این بازی مشخص می شود جواب می گیریم یا نه. موضوع آخری که راجع به آن حرف خواهم زد، مساله عصبی بودن بازیکنان است.
این خوب نیست که بازیکنان در زمین عصبی باشند اما حداقل می توانیم بگوییم این فشار عصبی باعث پرخاشگری در تیم ملی نمی شود. اگر می بینید بازیکنان در صحنه هایی عصبی می شوند تنها و تنها به خاطر همان عدم تمرکزی است که گفتم وگرنه در تیم ملی شرایط بسیار خوبی پایدار است. رفاقت در تیم وجود دارد و اردو، جو ویژه ای دارد.

منصور ابراهیم زاده
مربی تیم ملی

منبع : روزنامه شرق