خداحافظ بچه‌ها - Au Revoir Les Enfants

سال تولید : ۱۹۸۷
کشور تولیدکننده : فرانسه و آلمان‌غربی
محصول : لوئی مال
کارگردان : مال
فیلمنامه‌نویس : مال
فیلمبردار : رناتو برتا.
آهنگساز(موسیقی متن) : فرانتس شوبرت و کامی سن سانس
هنرپیشگان : گاسپار مانس، رافائل فژتو، فرانسین راسِت، استانیسلا کاره دو مالبرگ، فیلیپ موریه ژنو، فرانسوا برلئان، فرانسوا نگره و پتر فیتس.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۴ دقیقه.


سال 1944. «ژولی‌ین کوئنتنِ» دوازده ساله (مانس)، با اکراه از مادرش خداحافظی می‌کند و همراه برادر بزرگ‌ترش، «فرانسوا» (دومالبرگ) به یک مدرسه شبانه‌روزی کاتولیک‌ها، نزدیک فونتن‌بلو، می‌رود. مدیر مدرسه، «پدر ژان» (موریه ژنو)، از «ژولی‌ین» که پسربچه‌ای شیطان و دوست‌داشتنی است، می‌خواهد تا مراقب دانش‌آموز جدیدی به‌نام «ژان بونه» (فژتو) باشد. آرام‌آرام دوستی‌اش بین دو پسربچه شکل می‌گیرد و «ژولی‌ین» می‌فهمد که پدر «بونه» اسیر جنگی است و از مادرش هم خبری ندارد. «پدر ژان» که ضد فاشیست است، سه پسربچه یهودی را میان شاگردان مدرسه پنهان کرده است. با وجود جیره‌بندی شدن غذا و سرمای گزنده هوا، روال عادی درس، دعا، ورزش و گردش‌های بیرون مدرسه ادامه می‌یابد. «ژوزف» (نگره)، پسربچه یتیم، گوشه‌گیر و زجرکشیده‌ای که در آشپزخانه کمک می‌کند، برای مواد غذائی بازار سیاه راه انداخته است. در یکی از گردش‌های تفریحی که شامل پیدا کردن «گنج» پنهان است، «ژولی‌ین» از دیگران جدا می‌افتد و گنج را در غاری پیدا می‌کند، ولی می‌فهمد که خودش گم شده است. او و «بونه» یکدیگر را می‌ربایند و سربازان آلمانی آنان را به مدرسه باز می‌گردانند. علاقه این دو به مطالعه، و مهارت «بونه» در نواختن پیانو، باعث عمیق‌تر شدن دوستی‌شان می‌شود، و «ژولی‌ین» با دیدن نام «کیپرشتاین» روی کتابی که «بونه» در کمدش نگه می‌دارد، به هویت واقعی او - که یک یهودی است - پی می‌برد. بالاخره، «ژولی‌ین» او را وا می‌دابد تا درباره خانواده و واهمه‌هایش حرف بزند. در این بین، بازار سیاه «ژوزف» لو می‌رود. کشیش‌ها، بچه‌ها را تنبیه می‌کنند و «ژوزف» برای انتقام، «پدر ژان» را به گشتاپو لو می‌دهد. نازی‌ها، «بونه» و دو شاگرد یهودی دیگر را دستگیر می‌کنند؛ مدرسه تعطیل می‌شود و «پدر ژان» را هم می‌برند. «بونه» در آشویتس کشته می‌شود.
* اگرچه فیلم خود سرگذشت‌نامه‌ای مال از دست مایه قدیمی آسیب‌پذیری کودکان در دنیای بزرگ‌سالان برخورد است، اما به‌خاطر شخصیت‌پردازی دقیق و درخشان دو کودک، به‌خصوص «ژان» و همچنین تأکید بر جزئیات، اثری تأثیرگذار است. اینجا کار مال از بسیاری جهت‌ها آثار ژان‌ویگو (نمره اخلاق صفر، 1933) و فرانسوا تروفو (چهارصد ضربه، 1959) را به‌یاد می‌آورد.