سه کلیک تا کاخ سفید

شاید در جریان رقابت‌های انتخاباتی تا همین چند سال پیش مرسوم بود که افراد پیراهن‌های منقش به تصویر یا نام یک نامزد انتخاباتی را بر تن کرده و در خیابان‌ها راهپیمایی می‌کردند. اما حالا اگر چه این رسم قدیمی از مد نیفتاده، حداقل تغییر شکل داده است.
اگر به دنبال نوبل رداکتیستو (Nobel Redaktisto)، از گروه داوطلبان فعال در مبارزات انتخاباتی هستید، باید سری به ستاد انتخابات ریاست جمهوری جان‌ادواردز (John Edvards) بزنید؛ البته نه در آیووا یا همپشایر؛ نیازی به طی کردن این همه راه ندارید، بلکه باید وارد دنیای مجازی شوید. نوبل در طول مسیر شما را از گذرگاهی که با بیلبوردهای تبلیغاتی پوشیده شده گذر خواهد داد؛ بیلبوردهایی که حاوی پیام‌های انتخاباتی راجع به عراق و یا مراقبت‌های بهداشتی هستند.
سر آخر هنگام خروج هم به طور رایگان پیراهن‌هایی با نوشته "ادواردز به سوی ریاست جمهوری" در اختیارتان گذارده می‌شود، از همان‌ها که رفقای هم کیش مجازی‌تان به تن دارند.
این یک روش قدیمی برای مبارزات انتخاباتی است که به شکل مدرنی جلوه‌گر شده است. نوبل به صورت داوطلبانه در دفتر مجازی مبارزات انتخاباتی ادواردز کار می‌کند که در دنیای مجازی Second Life برپا شده است.
این دنیای مجازی بیش از ۵ میلیون عضو دارد که اغلب آنها در دنیای واقعی هم حق رای دارند.
استفاده از تجهیزات آنلاین برای مبارزات انتخاباتی نامزدها، خواه دموکرات باشند یا جمهوری خواه، این‌ روزها بسیار باب شده است.
این روش نه تنها برای جذب آراء حامیان است بلکه راهی است تا زمان و سرمایه آنها را در مبارزات انتخاباتی به کار بندند.
فناوری پدیده جدیدی است اما قواعد مبارزات انتخاباتی و سیاست مانند سابق هستند و تغییر نکرده‌اند. همیشه این‌طور بوده که نامزدهای انتخاباتی می‌خواسته‌اند آنجایی باشند که رای‌دهندگان هستند؛ حالا هم آمریکایی‌ها بیش‌تر زمان‌شان را به صورت آنلاین سپری می‌کنند.
جو ‌تریپی (Joe Trippi) مشاور سیاسی و مدیر مبارزات انتخابات اینترنتی "هاوارددین" در دور گذشته در این‌باره می‌گوید هنگامی که انقلاب صنعتی شکل گرفت، نامزد‌ها به سرعت دریافتند که شانس آنها دم در کارخانه‌ها خوابیده است. چرا؟ به این دلیل که وقتی در ساعت ۵ عصر سوت پایان کار در کارخانه‌ها نواخته می‌شد، کارگرها از آنجا عبور می‌کردند. بله، محل رقابت آنجا است که مردم هستند.
احتمالا به همین دلیل هم هست که ردپای هر نامزد انتخاباتی را می‌توان در MySpace یافت؛ در یک وب‌سایت اجتماعی که در حال حاضر بیش از ۶۴ میلیون عضو دارد.
بازدید‌کنندگان صفحه MySpace مربوط به میت‌رامنی (Mitt Romney) که از نامزدهای حزب جمهوری‌خواه است، می‌توانند با کلیک بر روی آهنگ "Alittle Less Conversation" به صدای الویس پریسلی گوش بسپارند.
جان مک‌کین (John Mccain) نامزد دیگر جمهوری‌خواه نیز در صفحه خود برنامه "۲۴" را به عنوان برنامه تلویزیونی محبوب خود مطرح کرده و از "زنده‌باد زاپاتا" به عنوان فیلم مورد علاقه خود یاد کرده است.
باراک اوباما (Barack Obama) هم به تازگی اولین نامزدی شد که ۱۰۰ هزار نفر را در فهرست دوستان خود در My Space به ثبت رسانده است.
البته او نوعی شبکه اجتماعی شخصی به آدرس My.Barackobama.com نیز دارد که برای اولین‌بار به مادران ویرجینیایی امکان فعالیت‌های سیاسی را داده است.
این زنان در روز ۱۰ فوریه که اوباما سناتور ایلی نویز نامزدی خود را در انتخابات اعلام کرد، خانواده‌ها را در حمایت از او گرد هم آوردند. در حال حاضر ۲۴ دسته از این زنان فعال سیاسی در سرتاسر ایالت تشکیل شده است.
به اعتقاد آنها ابزار آنلاین امکان‌ حضور در این فعالیت‌ها را برای‌شان فراهم کرده و نزدیک به ۸۰ درصد این زن‌ها برای اولین‌بار است که چنین فعالیت‌هایی را مدیریت و سازماندهی می‌کنند.
البته تحمیل‌کردن هزینه پرستار بچه به ستادهای انتخاباتی و یا یافتن پرستاری که به طور داوطلبانه از کودکان این مادران فعال سیاسی نگهداری کند مشکلاتی است که نباید فراموش شود.
پت زولت (Pet zoldt) یکی از زنان فعال سیاسی است که این مشکلات را مطرح کرده است.
با این وجود او نشست‌های انتخاباتی را به صرف قهوه و گفت‌و‌گوهای سیاسی در خانه و کنار فرزندانش برگزار می‌کند.
آگهی‌ برگزاری این نشست در وب‌سایت My.Barackobama.com برای علاقه‌مندان به شرکت در آن گذاشته شده تا امکان ثبت‌نام و حضور آنها فراهم شود. از دیگر سو، از این وب‌سایت برای جذب عضو یا جمع‌آوری کمک‌های اهدایی نیز استفاده می‌شود. سایت دیگری که مکمل وب سایت "اوباما" است،‌ به آدرس http://www.familiesforobama.org در دسترس است و امکان برگزاری مباحثات پیچیده و اشتراک عکس را فراهم می‌کند. نمایش یک تقویم گوگلی از وقایع ملی و ارسال راهنمای نشست‌های مختلف از دیگر قابلیت‌های این سایت است.
البته با وجود همه این‌ها فعالیت‌های آنلاین به هیچ‌وجه تضمین‌کننده یا پیش‌بینی‌کننده موفقیت انتخاباتی نیست.
در سال ۲۰۰۴، هاوارد دین نیز به مثابه ندلامونت (Ned Lamont) نامزد دموکرات مجلس سنا که سال ۲۰۰۳ در کانتیکات هیجان زیادی را در سطح آنلاین به پا کرد، اقداماتی را به اجرا گذاشت. این اقدامات به مدد گروه‌های اینترنتی چون Meetup.com یا Move ON.com انجام گرفت. اما هر دو فرد مذکور بعدها شعارهای تبلیغاتی خود در انتخابات را چندان به خاطر نیاوردند.
ادواردز یک گام جلوتر از همه حرکت کرده است او به جای اینکه دست به ساخت یک شبکه اجتماعی بزند به افرادی متوسل شده که در شبکه‌های اجتماعی حضور دارند. ردپای او را در همه جا می‌توانید بیابید، از YouTube، Facebook، orkut گرفته تا Del.icio.us, ۴۳ things، Essembly، Flickr، Gather، Ning و حتی Metacafe، Revver یا Yahoo ۳۶۰ و Tagworld.
البته این فهرست همچنان در حال گسترش است!
متیوگراس (Mathew Gross) مشاور ارشد ادواردز در ارتباطات آنلاین می‌گوید: با این روش رای‌دهندگان برای یافتن اطلاعات درباره او جست‌وجو نخواهند کرد، زیرا آنها او را در YouTube یا My Space ملاقات کرده‌اند، یعنی از طریق رسانه‌ای که مورد علاقه‌شان است. دفتر هواداران در Second Life اگر چه توسط افراد داوطلب راه‌اندازی شده اما قصد آن است که برای ادواردز مبارزه انتخاباتی در آن انجام شود.
نوبل یکی از دوستان صمیمی یک معلم مدرسه به نام جرمی آلریچ (Jeremy Aldrich) است که به طور داوطلبانه برای مبارزات انتخاباتی فعالیت می‌کند.
آلریچ در این زمینه می‌گوید: ما می‌خواهیم بر فراز Second Life به پرواز درآییم و بگوییم که "قضیه از چه قرار است؟"
پرواز کردن یکی از راه‌های گردش در فضای Second Life است.
آلریچ می‌افزاید: هدف، هدایت بازدید‌کنندگان به سمت موضوع مورد نظر ما است، ضمن آنکه می‌خواهیم طریقه مواجهه با آن را به آنها نشان دهیم.
"آن هم به روشی که در بازی‌های دیگر امکان‌پذیر نیست و بیش از یک صفحه وب نیز قابلیت استفاده و کار دارد." در سایت نامزد دموکرات‌ها، هیلاری کلینتون، نیز به ایده‌ای مشابه آن برمی‌خوریم.
این وب‌سایت که "من‌ می‌توانم رییس جمهور باشم" نام دارد، زنان و دختران جوان را تشویق می‌کند تا در این سایت عضو شده و به درک این مساله برسند که هر کس، حتی یک زن، می‌تواند رهبری کشور را در دست بگیرد.
بزرگ‌ترین تغییری که از زمان رقابت‌های اینترنتی برای انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ آمریکا رخ داده، احتمالا افزایش دسترسی به پهن باند است که به تعداد بیش‌تری از کاربران اینترنت امکان دانلود تصاویر ویدیویی را می‌دهد.
مایکل سیلبرمن (Michael Silberman) مدیر شرکت مشاوره آنلاین اکودیتو (EchoDitto) در این‌باره می‌گوید: مبارزات انتخاباتی الکترونیکی هر‌گاه که به آنها مانند یک برنامه تلویزیونی نگاه نشود و از آن به عنوان برنامه‌ای برای بده‌بستان با رای‌دهندگان استفاده شود می‌توانند بیش‌ترین تعداد افراد را از طریق تصاویر ویدیویی آنلاین دور هم جمع کنند. سیلبرمن می‌افزاید: رسانه‌های سنتی ذاتا با موانعی روبه‌رو هستند که رای‌‌دهندگان را از نامزدها دور می‌کنند. بنابراین بهترین کاری که نامزدها انجام می‌دهند این است که با استفاده از فناوری‌های جدید یک گفت‌و‌گو و مکالمه رودررو و حتی دو نفره با رای‌دهندگان ترتیب دهند. "اوباما" مراجعان مجازی خود را دعوت کرده است تا ایده‌های‌شان را درباره آینده با عنوان "سیاست من" از طریق پیام متنی یا صوتی و حتی تصویری با او در میان بگذارند.
از طرفی بیش از ۵۰ هزار نفر برای تماشای گفت‌وگوهای تصویری و زنده کلینتون ثبت‌نام کرده‌اند. این افراد ۲۵ هزار سوال را نیز ارسال کرده‌اند.
وقتی یک تصویر متعلق به ۱۳ سال پیش از "رامنی" در حال دفاع از حق یک زن برای سقط جنین‌اش در YouTube گذاشته شد او بلافاصله از طریق همین رسانه واکنش نشان داد. دفتر انتخاباتی او بلافاصله یک نوار از او را در YouTube به نمایش گذاشت که در آن "رامنی" قضاوت خود در مورد مساله سقط جنین را اشتباه دانست و حرف خود را پس گرفت. در ضمن وی اعلام کرد که او در حال حاضر به نوعی محافظه‌کاری اجتماعی اعتقاد دارد. سایت مبارزات انتخاباتی مک‌کین هم که تا حدودی ظاهری شبه‌نظامی دارد، مجمو.عه در هم برهمی از تصاویر را به مخاطب ارایه می‌دهد.
او در وب سایت خود فضایی به نام Mac Cain Space در نظر گرفته تا حامیان او بتوانند به آسانی در شبکه با هم ارتباط برقرار کرده و البته سرگرمی هم داشته باشند.
اقدام دیگر او این بوده که عکس‌های خود را برای سری مسابقات NCAA ارسال کرده است. او دیگران را نیز دعوت کرده که اقدام مشابهی را انجام دهند تا فرد دارای بالاترین امتیاز برنده یک ژاکت پشمی با آرم مبارزات انتخاباتی شود. فایده این کار برای نامزد انتخاباتی این است که اطلاعات تماس تمامی شرکت‌کنندگان در این بازی گرد‌آوری می‌شود تا بعد‌ها برای حمایت‌های انتخاباتی و کمک‌های مالی به سراغ آنها بروند.
ری مولرونی (Ray Mulrooney) یک ورزش‌دوست اهل اوهایوو یکی از "هزاران هزار" نفری است که در ائتلاف طرفداران بستکتبال برای مبارزات انتخاباتی ثبت‌نام کرده است. مولرونی دموکرات است اما حتی حاضر است به یک جمهوری خواه مثل مک‌کین رای بدهد و ژاکت‌ پشمی آرم‌دار بپوشد؛ البته به شرطی که از نامزد دموکرات‌ها خوشش نیاید.
مولرونی در عین حال می‌گوید: البته اگر مک‌کین گروه بسکتبال در وب‌سایتش راه‌اندازی نکرده بود، احتمالا من به وب‌سایت او سر نمی‌زدم. از سری قبلی مبارزات انتخاباتی تاکنون دنیای فناوری اتفاقات زیادی را پشت سر گذاشته است.
آن موقع، هاوارددین اولین نامزد ریاست جمهوری شد که یک وبلاگ‌ راه انداخت. گراس، کسی که به راه‌اندازی وبلاگ دین کمک کرد، تمسخر رقبا را در آن زمان به یاد می‌آورد که به اقدامات او به دیده تعجب می‌نگریستند و می‌افزاید: همه فکر می‌کردند ما وقت‌مان را تلف می‌کنیم اما بعد متوجه شدند که افراد آنلاین در واقع رای‌دهندگان واقعی هستند، زیرا در دنیای مجازی دیگر خبری از صدای زنگ تلفن، فشار والدین و سایر عوامل مزاحم نیست.
چاک دوفو (Chuck DeFeo) مدیر رقابت اینترنتی تیم بوش- چنی در هنگام دومین دوره شرکت بوش در انتخابات ریاست جمهوری در این‌باره می‌گوید: من همیشه تمامی توجه خود را معطوف به آن کرده‌ام که نو‌آوری در عرصه آنلاین را به رای‌ تبدیل کنم. او اکنون برای وب‌سایت‌ محافظه‌کاران به آدرس Townhall.com فعالیت می‌کند.
با وجود تمامی آنچه گفته شد و با توجه به اینکه تنها ۴ ماه از آغاز سال ۲۰۰۷ می‌گذرد و تا داغ شدن تنور انتخابات ۲۰۰۸ ریاست جمهوری آمریکا زمان نسبتا زیادی باقی است، انتظار می‌رود که دامنه فعالیت‌های اینترنتی و آنلاین در این زمینه حتی از طراحی وب‌سایت و عضویت در Facebook و YouTube نیز فراتر رود.

منبع : شبکه فن آوری اطلاعات ایران