مأموریت

یک روزصبح برخلاف هر روز وقتی از خواب بیدار می شوی، سگرمه هایت را از هم خارج کن و به جای آن همه تلاش برای غصه خوردن و جدی بودن، خودت رارها کن در دنیایی شاد و به جای آن لبخند بزن.
همیشه نباید دنیا وامدار من و تو و ما باشد و او به سوی ما بیاید و اتفاقی بیفتد و آن وقت لبخند بر لب های ما بنشاند، همیشه کسی مأمور نیست که پا در کفشی کند و به طرف ما حرکت کند و تنها وظیفه اش شاد کردن ما باشد، همیشه لازم نیست همه چیز دست به دست هم بدهد تا برای ما یک اتفاق غیر منتظره روی بدهد و ما از صمیم دل شادمان شویم. گاهی این مأموریت را باید به خودمان بدهیم، نه برای این که دیگران را شاد و خشنود کنیم، برای این که خودمان را خوشحال کنیم. برای این که ما در برابر خودمان مسئولیت داریم. برای این که اگر نخندیم، دنیا به ما توجه نخواهد کرد. برای این که اگر لبخند نزنیم، هیچ گاه قدرت لبخند زدن به دیگران را به دست نخواهیم آورد و دیگران نیز به ما لبخند نخواهند زد.

[فاطمه فیضی]

منبع : روزنامه ایران