یک نفر و این همه قدرت!؟

در شرایطی که رئیس جمهور ایران به عنوان نماینده ملتی بزرگ در یک سفر خارجی به سر می‌برد بهتر آن است که مواضع او مورد حمایت واقع شود تا او بتواند با قدرتی به بزرگی یک ملت، در پشت میز مذاکره بنشیند و حقوق ملت خویش را استیفا کند. بر همین اساس، نگارنده نیز همزمان با بسیاری از هموطنان، برای موفقیت دکتر احمدی نژاد در سفر به عراق دعا می‌کند. اما به دو دلیل، انتقادات خود نـسـبـت بـه او را نیز بیان می‌نماید. نخست آنکه رئـیس جمهور نهم یکی از مقامات کثیرالسفر می‌باشد ولذا نمی‌توان در مواقع ضرورت، تنها به بهانه حضور او در سفر از انتقاد خودداری کرد. دلیل دوم آن است که مشاوران رئیس جمهور می‌بایست او را قانع می‌کردند که در آستانه سفری با این درجه از اهمیت، از طرح انتقادات جدی نسبت به مهمترین قوه کشور یعنی مجلس خودداری کند. اما اکنون که او حتی چند ساعت قبل از پرواز به طرف بغداد، همچنان بر طرح انتقادات خود – که کارشناسی بودن برخی از آنها با تردید اساسی مواجه است – اصرار دارد، لابد از شنیدن انتقاد نیز استقبال می‌کند.
چند روز قبل دکتر احمدی نژاد، ایران را قدرت اول جهان دانست. البته او برای اثبات ادعای خود دلایلی ارائه نکرد تا مشخص شود مقصود او از توصیف ایران به عنوان قدرت اول جهان چیست؟ آیا این ادعا مبتنی بر آمارهای اقتصادی است یا نحوه تنظیم روابط سایر کشورها با ایران، رئیس جمهور را به این نتیجه رسانده است؟ اما به فرض پذیرش این ادعا، سوال‌های فراوانی در اذهان ایجاد می‌شود. زیرا در طول ۵/۲ سالمسئولیت احمدی نژاد و دولت او، کمتر روز یا هفته‌ای بر ملت گذاشته است که در آن، ادعاهایی در خصوص انفعال دولتمردان قبلی در عرصه خارجی، کوتاه آمدن آنها در موضوع هسته‌ای، سکوت یا همراهی آنها با رانت خواریهای اقتصادی، کم کاری و حتی تنظیم مهم‌ترین سند کشورداری – برنامه چهارم و سند چشم انداز – با تأثیرپذیری از اجانب و دشمنان مطرح نشده باشد! اگر سران دولت نهم و حامیان آنها، ادعاهای اینچنینی خود را دقیق بدانند، باید بپذیرند که در چنان شرایطی، امکان رسیدن ایران به جایگاه اول جهان وجود نداشته است. به عبارت دیگر، پذیرش ادعاهایی که توسط همکاران احمدی نژاد و خود او مطرح می‌شود به معنای آن است که در یک دوره ۵/۲ ساله (از نیمه دوم سال ۸۴ تاکنون)، نه تنها انفعال‌ها، مفاسد و کوتاهی‌های گذشته جبران گردیده، بلکه پیشرفت‌های بی سابقه اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ناشی از عملکرد دولت نهم، ایران را به قدرت اول جهان تبدیل کرده است. این در حالی است که تاکنون به صورت مکرر، ادعاهایی در خصوص عدم همکاری مجلس و سایر نهادها برای تحقق اهداف دولت نهم مطرح شد که آخرین آنها در مصاحبه دوشب قبل دکتر احمدی نژاد بیان گردید. در این مدت، رسانه‌ها – حتی رسانه ملی – نیز به کارشکنی و بزرگ نمایی ضعف‌های دولت متهم شده‌اند. مجموعه ادعاهای سران دولت نهم، حاکی از آن است که دولت نهم به تنهایی و علیرغم کارشکنی یا عدم همراهی سایر قوا و تریبون ها، نتایج حاصل از عملکرد مدیران مرعوب و منفعل پیشین را جبران نموده و ایران را در جایگاهی رفیع قرار داده است! از سوی دیگر برخی از حامیان احمدی نژاد، ریشه کاستی‌ها در دولت نهم را ناتوانی برخی همکاران رئیس جمهور برای همراهی کامل با او دانسته‌اند. برکناری چند وزیر و معاون رئیس جمهور در ۲ سال ابتدایی فعالیت دولت نهم نیز، صحه گذاردن شخص احمدی نژاد بر این ادعای همراهان است. پس در یک کلام بایدگفت که قرار گرفتن ایران در جایگاه ویژه مورد ادعای دکتر احمدی نژاد، مدیون شخص اوست و نه سابقه ۲۹ سـالـه جـمـهوری اسلامی‌و همراهی همه قوا و سیاستمداران! این تلقی، در تطابق با برخی سخنان قبلی احمدی نژاد است که در توصیف برخی مراجعات بین المللی به خود اعلا م می‌کرد <آنها تصور می‌کنند من فلسطینی هستم یا مرا رئیس جمهور عـراق مـی‌دانـنـد.> اگر این فرض درست باشد، پذیرش برخی اتفاقات داخلی و خارجی با حضور مردی در این حد از قدرت، چندان آسان نخواهد بود. مثلا ً چگونه می‌توان پذیرفت که سران ونزوئلا از بیم تحریم امریکایی ها، قول و قرار خود با قدرت اول جهان -ایران - را برهم بزنند و هواپیمای اجاره‌ای را از ایران پس بگیرند؟ سران روسیه که برای به دست آوردن یک قرارداد اقتصادی، حاضر به هر کاری هستند، براساس کدام محاسبه، وعده‌های مکرر و سودآور خود با ایران را زیر پا می‌گذارند و هر روز به یـک بـهـانـه، تـکـمـیل نیروگاه بوشهر را به تأخیر مـی‌انـدازنـد؟ رئـیـس جمهور قزاقستان و سراننه چندان قدرتمند برخی کشورهای خلیج فارس، چگونه به خود اجازه می‌دهند که اینگونه در برابر ایران گستاخی کنند؟ چرا مصر، فرصت ایجاد شده توسط رئیس دولت ایران برای برقراری فوری رابطه را قدر نمی‌شناسد؟
مشابه همین سوالا‌ت در عرصه داخلی نیز قابل طرح است. مثلا‌ چگونه می‌توان در زمان حاکمیت قوی‌ترین دولت، توسط عده‌ای <خوش‌گذران کنار استخرنشین> سیاست‌های اقتصادی دولت را دچار اخلا‌ل کرد؟ چرا امکان معرفی مفسدان اقتصادی - که از ۵/۲ سال قبل، نام آنها در اختیار رئیس جمهور بوده است- وجود ندارد؟ چرا علیرغم وضعیت استثنایی از لحاظ درآمدی، دولت نمی‌تواند بر رفاه مردم بیفزاید؟ چرا...
کشور ایـران مـردمـی هـوشـمـنـد، صـبور و شجاع دارد که می‌توانند قدرتمند بودن خود را به جهان ثابت کنند ؛ همانطور که در برخی مقاطع همچون دفاع مقدس، این قدرت را در جهان به نمایش گذاردند. اما برای رسیدن به جایگاهی که در شأن ملت ایران است، نخستین گام آن است که دولتمردان بپذیرند، افتخارات امروز تنها متعلق به یک دولت یا یک رئیس جمهور نیست. آنها همچنین باید در این دیدگاه خود تجدید نظر کنند که <هر چه راه صواب است تنها به فکر رئیس جمهور نهم و چند مشاور او می‌رسد و تصمیماتی که سایر افراد - حتی اصولگرایان مسلط بر مجلس - می‌گیرند مانع معجز‌اتی است که قرار بوده توسط دولت نهم صورت گیرد>! مشاوران و حامیان دولتی رئیس جمهور، باید به تبیین این موضوع بپردازند که با تکیه بر چند نفر معدود، نه تنها نمی‌توان قدرت اول جهان شد بلکه ممکن است جایگاه ایجاد شده به خاطر فداکاری آحاد ملت و هوشمندی عده‌ای از سیاستمداران در سال‌های گذشته نیز از دست برود. آنها باید رودربایستی را با شخصیت محبوب خود کنار بگذارند و به عرض او برسانند که <یک نفر، هر چقدر هم که قدرتمند باشد نمی‌تواند به تنهایی ملت ایران را به جایگاهی برساند که شایستگی واقعی این ملت می‌باشد.>

منبع : روزنامه آفتاب یزد